Τι είναι για εσας η μουσική;
Είναι γλώσσα με την οποία μεταφέρεις συναισθήματα που δε θα μπορούσες με καμιά λέξη. Είναι αυτό που ενώνει τους ανθρώπους παγκόσμια. Όταν σκέφτομαι ότι το ίδιο είδος που ανακάλυψε τη μουσική, ανακάλυψε επίσης και τα όπλα μαζικής καταστροφής συγχίζομαι. Η ανθρωπότητα στο μεγαλείο της και στην υπαρξιακή της κατάντια.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία;
Δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτές τις έννοιες στη μουσική. Νιώθουμε επιτυχία ή αποτυχία μόνο όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Η σύγκριση πολλές φορές μας εξαναγκάζει να περπατήσουμε το δρόμο άλλων. Ως εκ τούτου, η μοναδική προσωπικότητα ενός ατόμου, βυθίζεται μέσα στην άβουλη μάζα, ανίκανη πλέον να εκφράσει αυτά που κανείς άλλος δε θα μπορούσε να πει ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Πολλοί, ειδικά στο χώρο της μουσικής, είτε είναι μουσικοί είτε είναι ακροατές, χαρακτηρίζουν επιτυχημένο κάποιο σύμφωνα με το μέγεθος του κοινού του. Για μένα, επιτυχία είναι να είσαι σύμφωνος με τον εαυτό σου και αποτυχία το αντίθετο αυτού. Είναι κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, δεν υπάρχει έξω από εσένα. Δε νιώθω ότι είμαι σε κάποιο διαγωνισμό, για να πετύχω ή να αποτύχω.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show;
Δεν τα παρακολουθώ. Ίσως να προσφέρουν κάτι σε κάποια παιδιά. Είναι σαφώς ένας πολύ καλός τρόπος προβολής. Με ενοχλεί όμως το γεγονός ότι κάποιος έρχεται πρώτος και κάποιος δεύτερος. Βλέπω την τέχνη σαν ένα μεγάλο κύκλο, γύρω από τον οποίο οι καλλιτέχνες στέκονται σε ίση απόσταση από το κέντρο. Δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος, νικητής και χαμένος, παρά μόνο διαφορετικότητα. Ο καθένας, στην περιφέρεια του κύκλου, βλέπει την τέχνη από διαφορετική οπτική γωνία. Επίσης, τα παιχνίδια αυτά ψάχνουν πάντοτε να βρουν την “καλύτερη” φωνή. Κατά τη γνώμη μου, πιο σημαντικά συστατικά είναι η μελέτη, η συνέπεια, η μουσική αντίληψη και ως αποτέλεσμα αυτών η δημιουργικότητα. Δεν θέλω να ακούω μόνο ωραίες φωνές. Θέλω να ακούσω ωραίες ψυχές. Θέλω να ακούσω καινούργια, αυθεντική μουσική.
Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια;
Μέσα στον Οκτώβριο του 2019 θα ξεκινήσω να ετοιμάζω τον πρώτο μου δίσκο ο οποίος θα ονομάζεται «Ωδή στη Νύχτα». Θα ‘ναι ένα κράμα Δυτικής και Ανατολικής μουσικής με συμμετοχές από Ελλάδα και Κύπρο. Είναι κάτι που ονειρευόμουνα από πολύ μικρός και είμαι πολύ χαρούμενος που έχει ξεκινήσει να υλοποιείται. Προσπάθησα να συμπεριλάβω στιχουργικά αλλά και μουσικά όλα όσα με συνεπήραν όλα αυτά τα χρόνια. Το σύμπαν, το χρόνο, την αναζήτηση, τη ζωή και το θάνατο. Ο τίτλος περιγράφει εύστοχα το δίσκο καθώς παρουσιάζει τη δύναμη που έχει η νύχτα, να βγάζει δηλαδή τον πραγματικό εαυτό μας προς τα έξω. Τη νύχτα θυμόμαστε, οραματιζόμαστε και ονειρευόμαστε. Επίσης, τη νύχτα εμφανίζεται η πραγματική μας θέση στο σύμπαν, ανάμεσα στα αστέρια. Όλα αυτά και άλλα πολλά ξεδιπλώνονται μέσα στο δίσκο σαν μια ιστορία. Πήρα μεγάλο θάρρος και βοήθεια για αυτή μου την κίνηση από την εξαίρετη ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό Παυλίνα Κωνσταντοπούλου, η οποία θα συμμετέχει στο δίσκο, όπως και από το Θοδωρή Κουέλη που είναι δίπλα μου στη δημιουργία και την παραγωγή. Επίσης, σαν προτεραιότητα έχω πάντοτε τη μπάντα «Περιπλανώμενοι», όπου μαζί με τα παιδιά ετοιμάζουμε εμφανίσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό, όπως και δικά μας κομμάτια και διασκευές.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές;
Η μουσική μου πορεία ξεκίνησε στα 15 μου χρόνια όταν εξέφρασα την επιθυμία να μάθω κιθάρα. Στο σπίτι τους φάνηκε παράξενο γιατί δεν είχαμε ούτε καν κάποιο γνωστό μουσικό, οπότε δεν το πήραν και πολύ σοβαρά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που μπορεί να μην είχε ανθρώπους να με σπρώξουν προς τη μουσική που τόσο αγαπούσα, αλλά είχε “επαγγελματίες” γονείς που προτεραιότητά τους ήταν πάντοτε τα παιδιά τους. Ήταν και είναι μέχρι σήμερα στήριγμα σε όποια απόφαση πάρω. Ξεκίνησα λοιπόν με μπουζούκι, στο οποίο με παρότρυνε ο πατέρας, όπως και μουσική θεωρία. Ένα περίπου χρόνο αργότερα αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα και ξεκίνησα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπούσα. Κατά την εφηβεία μου ξεκίνησα να ακούω κλασσική, ροκ, και αργότερα τζαζ μουσική. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ανατρίχιασμα όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Hey you» των Pink Floyd.
Μετά τη στρατιωτική μου θητεία ξεκίνησα να εμφανίζομαι σε ακουστικές παραστάσεις αλλά και σε κάποιες συναυλίες. Θα ευχαριστώ για πάντα την Ελένη Ηρακλέους που με εμπιστεύτηκε για πολλά χρόνια δίπλα της και ήταν η αιτία να παίξω σε συναυλίες σε Κύπρο, Γερμανία, Ελβετία κ.α. Επίσης ακολούθησαν πολλές συναυλίες με το Λάρκο Λάρκου. Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση και αγάπη προς το πρόσωπό του, αφού και αυτός με εμπιστεύτηκε να τον συνοδεύσω στην όμορφη μουσική του, φέρνοντας με ταυτόχρονα επί σκηνής με μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου.
Η στιγμή που σημάδεψε τη μουσική μου πορεία ήταν όταν βρέθηκα σε μια συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα, τον οποίο παρακολουθούσα σε κάθε ευκαιρία όταν ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Είδα και άκουσα το νέι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Αν θυμάμαι καλά έπαιζε ο Νίκος Παραουλάκης. Μου άρεσε τόσο πολύ που την αμέσως επόμενη μέρα αγόρασα το πρώτο μου νέι. Στα πρώτα βήματα είχα δίπλα μου τον Ευάγγελο Δειμιρόπουλο, ο οποίος με βοήθησε να αποκτήσω την πρώτη αντίληψη και να το αγαπήσω ακόμα πιο πολύ. Αργότερα είχα την τύχη να γνωρίσω τον Χάρη Λαμπράκη, πρώτα σαν ακροατής και αργότερα σα μαθητής του. Ο Χάρης υπήρξε για μένα τεράστια επιρροή, ανθρώπινα και μουσικά. Μεταφέρει το μεγαλείο που κρύβει ταπεινά και με μεγάλη τέχνη. Με βοήθησε σε πάρα πολλές στιγμές και για μένα αποτελεί έμπνευση.
Τα τελευταία έξι χρόνια περίπου με γοητεύει η κλασσική μουσική της Κωνσταντινούπολης και οι μουσικές της Ανατολίκής Μεσογείου. Επιπρόσθετα, παρακολούθησα και κάποια μαθήματα Βυζαντινής μουσικής. Είναι ένας κόσμος που ακόμα ανακαλύπτω και ελπίζω ότι θα προσθέσω και εγώ κάπως ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή την τεράστια παράδοση. Το νέι εντάχθηκε επίσης τον τελευταίο χρόνο και στην μπάντα “Περιπλανώμενοι” με μια διαφορετική τεχνοτροπία και παίξιμο. Αυτή τη στιγμή συνεχίζουμε τις εμφανίσεις μας ενώ παράλληλα ετοιμάζω τον πρώτο μου δίσκο.
Ποια είναι η πρώτη σας μουσική ανάμνηση;
Δεν προέρχομαι από μουσική οικογένεια και δεν άκουγαν ιδιαίτερα μουσική στο σπίτι. Δε θυμάμαι κάποιο που να με οδήγησε σε αυτό το δρόμο. Η πρώτη έντονη μουσική ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό ήταν όταν ο αδερφός μου έφερε στο σπίτι το δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη “Οι περιπέτειες ενός μικρού προσκυνητή” το 2003. Χωρίς να έχω ιδιαίτερα μουσικά ερεθίσματα με συνεπήρε κατευθείαν και ένιωσα να ταυτίζομαι. Δε πέρασε πολύς καιρός για να αποκτήσω όλη τη μέχρι τότε συλλογή του Αλκίνοου και αργότερα του Σωκράτη Μάλαμα στους οποίους νιώθω ότι χρωστάω πολλά, αφού λόγω της μεγάλης μου αγάπης προς αυτούς ξεκίνησα τα πρώτα μου μαθήματα κιθάρας και μπουζουκιού. Μπορώ να θυμηθώ χαρακτηριστικά το συναίσθημα που ένιωσα όταν πλέον απέδιδα εγώ στην κιθάρα τη μουσική τους. Είναι, μέχρι σήμερα, ένα συναίσθημα που θεωρώ τυχερό όποιο άνθρωπο το βιώνει.
Πιστεύετε ότι γράφεται καλή μουσική σήμερα;
Γίνονται πολλά πράγματα παγκόσμια και κατά τη γνώμη μου η μουσική εξελίσσεται ακόμα και περνάει σε ένα άλλο στάδιο. Ακούω ακόμα αριστουργήματα και δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι λένε πως δε γράφεται πλέον καλή μουσική. Μπορώ να αναφέρω πάρα πολλούς καλλιτέχνες που προσφέρουν (εν έτη 2019) στο παγκόσμιο μουσικό κοινό κάτι μαγικό και αυθεντικό. Κάποιοι από αυτούς είναι οι Tigran Hamasyan, Robert Glasper, Bilal και Jordan Rakei.
Βιογραφικό.
Ο Παναγιώτης Τσαππής γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1990. Από την αρχή της μουσικής του εκπαίδευσης παρακολούθησε μαθήματα κιθάρας, μπουζουκιού και αργότερα πιάνου, βυζαντινής μουσικής και νέυ. Κατα τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη (Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, Ηχοληψία) ξεκίνησε να μελετά τα μακάμ με κύριο όργανο το νέυ. Πήρε μέρος σε τοπικά φεστιβάλ μουσικής αλλά και στο εξωτερικό. Παρακολούθησε σεμινάρια με εισηγητές τους Χάρη Λαμπράκη, Ross Daly, Μιχάλη Χολέβα, Ευγένιο Βούλγαρη κ.α. Ασχολείται με τη σύνθεση για το θέατρο αλλά και με τη μουσική παραγωγή. Αυτή τη στιγμή είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο τμήμα Ψυχολογίας παρακολουθώντας ταυτόχρονα τροπική ανάλυση και νέυ με το Χάρη Λαμπράκη.
