O Παναγιώτης Γεωργούλας με αφορμή την παράσταση «Χάρτινος Τίγρης», που έρχεται από τα Ιωάννινα στην Αθήνα, στον Πολυχώρο Πλύφα, μιλάει για τη σημασία του έργου, τον ρόλο του, αλλά και την τέχνη του θεάτρου εν γένει.
Το έργο, ανήκοντας στο είδος του in-yer-face θεάτρου, καταδύεται στα πιο σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, ανατέμνοντας τα όρια ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, αλλά και τους κοινωνικούς μηχανισμούς που τροφοδοτούν τη βία.
Μίλησε μου για τον ρόλο σου στην παράσταση «Χάρτινος Τίγρης»
Ο ρόλος που ερμηνεύω στην παράσταση είναι του ανακριτή. Έχει και αυτός τα δικά του σκοτάδια και σίγουρα παρότι έχει μια θέση ισχύος, δεν σημαίνει πως είναι υπεράνω κάθε ανεπίτρεπτης πράξης λόγω θεσμικής θέσης και έχοντας μόνο το δικαίωμα να κρίνει και να καταδικάζει. Θα σας πω κάτι που το έχω πει κι άλλες φορές για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα: Στις αρχές, κατά την διάρκεια των αναγνώσεων του έργου, στις πρώτες πρόβες, αλλά και τώρα ακόμη μου έχει εντυπωθεί η εξής φράση στο μυαλό μου για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα: «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω.» Λέγοντας αυτό ο Χριστός στην Αγία Γραφή, σε καλεί να ψάξεις βαθιά μέσα στη ψυχή σου και να αντιληφθείς ότι κανένας μας δεν είναι απόλυτα και τέλεια ηθικός χαρακτήρας για να καταδικάσει τον οποιονδήποτε. Σου δίνει την δυνατότητα να βουτήξεις στο εσωτερικό σου κόσμο και να κάνεις την αυτοκριτική σου για τα λάθη του παρελθόντος ή και του τώρα, τις παραλείψεις σου, τις ατέλειες σου ως άνθρωπος. Είναι μια προτροπή για αυτοκριτική ή και μία επιθυμία για κάθαρση. Στην προκειμένη περίπτωση είναι δυσδιάκριτο αν επέρχεται η κάθαρση για τον ήρωα μου στο τέλος. Προσωπικά, θεωρώ πως όχι…
Πού εναποθέτεις την επιτυχία της παράστασης;
Η επιτυχία και η αποτυχία όταν σχετίζεται με την καλλιτεχνική δημιουργία δεν με αφορά καθόλου γιατί πρόκειται για δημιουργία και κατάθεση συναισθημάτων που φέρουν ενίοτε πόνο ή και σπανιότερα χαρά… Για εμένα στην Τέχνη δεν υφίσταται επιτυχία ή αποτυχία. Ως εκ τούτο δεν δύναμαι να απαντήσω σε κάτι που δεν πιστεύω και δεν με αφορά μάλιστα. Το ταμείο στο τέλος είναι ψυχικό και πνευματικό. Όχι οικονομικό ή αναγνωρισιμότητας.
Θεωρείς το θεατρικό κοινό της Αθήνας πιο απαιτητικό; Και γιατί;
Το κοινό κάθε πόλης οφείλει και πρέπει να είναι απαιτητικό. Πληρώνει από το υστέρημα του κάποιος ένα σεβαστό ποσό και έρχεται για 2 ώρες στο θέατρο για να νιώσει ”κάτι ”. Αυτό λοιπόν το ” κάτι ” το δίνουμε εμείς και αυτό το ” κάτι ” είναι ξεχωριστό για τον κάθε ένα και την κάθε μιά. Ως εκ τούτου δεν χωράνε ” εκπτώσεις ” στην σκηνική μας παρουσία κάθε βράδυ καθώς επιτελούμε εκείνη την στιγμή κάτι ” ιερό ” για κάποιους που χρειάζονται αυτό το ” κάτι ” και το έχουν ανάγκη. Το ” κάτι ” είναι πολλά, διαφορετικά και μοναδικά για τον καθένα που έρχεται στο θέατρο. Κι εμείς άλλωστε για ένα ” κάτι ” βρισκόμαστε στη σκηνή…
Ποιο το έναυσμα που σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός και ποιο το μεγαλύτερο όφελος σου από την υποκριτική ως σήμερα;
Το όφελος μου από την Υποκριτική ω σήμερα είναι να γνωρίσω καλύτερα τον Παναγιώτης και να τον αγαπήσω αληθινά… Ως προς το έναυσμα που με ώθησε να γίνω ηθοποιός λοιπόν…: Ειλικρινά δεν έχω απάντηση σε αυτό το ερώτημα… Δεν ξέρω… Μπορεί μια όμορφη κοπέλα από την Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μας χρόνων, αν διαβάζει αυτή την στιγμή την συνέντευξη να έχει την απάντηση… Δυστυχώς ή ευτυχώς, στη ζωή μου το Θέατρο και οι έρωτες βάδιζαν και συνεχίζουν να βαδίζουν μαζί προς την ίδια κατεύθυνση…Είδα πρώτη φορά θέατρο σε ηλικία 8 ετών, στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης. Ήταν καλοκαίρι του 1998. Στάθηκα τυχερός γιατί πρόλαβα και είδα σπουδαίους ηθοποιούς εκεί. Θυμάμαι τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο έργο του Σοφοκλή Οιδίπους Επι Κολωνώ και τον Θανάση Βέγγο στο έργο Αχαρνείς του Αριστοφάνη. Κάθε καλοκαίρι από μικρό παιδί ήμουν εκεί, σε όλες τις παραστάσεις και κατά μια έννοια θα έλεγα πως μεγάλωσα μέσα στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης, γιατί όλα μου τα καλοκαίρια από τότε μέχρι σήμερα, στην ενήλικη πλέον ζωή μου, τα πέρασα στον συγκεκριμένο χώρο.
Πιστεύω πως με διαμόρφωσε και ως άνθρωπο το Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης και οι παραστάσεις που έβλεπα από μικρός εκεί. Θυμάμαι μάλιστα, τότε κυκλοφορούσαν και οι Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς και ξεκίνησα και το διάβασμα. Κάπως έτσι λοιπόν ήρθε το θέατρο στη ζωή μου. Είχα και την τύχη, στην πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο Θέατρο, να παίξω στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, το 2016, στο έργο ‘’Η Ασπίς’’ του Μενάνδρου. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν υπήρχε στο μυαλό μου σε πρακτικό επίπεδο, με την έννοια δηλαδή του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη. Ήθελα να το σπουδάσω θεωρητικά και είχα πάρει από νωρίς την απόφαση να σπουδάσω αντικείμενα που αγαπώ, όπως τον αθλητισμό, το θέατρο και την ιστορία. Σπούδασα και τα τρία τελικά. Το Θέατρο εκτός όμως από θεωρητικά κατέληξα και πρακτικά. Πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το 2011. Πως προέκυψε όμως το πρακτικό κομμάτι; Αν με διαβάζει αυτή τη στιγμή η κοπέλα αυτή ίσως να γνωρίζει την απάντηση…!!!
Τι σε προβληματίζει ως νέο καλλιτέχνη στην Ελλάδα του σήμερα;
Η έλλειψη σοβαρότητας από κάποιους για αυτό που κάνουν μέσα στην Τέχνη – βλέποντας την ορισμένες φορές ως ” αρπαχτή ” ή και ως μέσο αυτοπροβολής και φυσικά το πως αντιμετωπίζει η Πολιτεία το καλλιτεχνικό πεδίο. Είναι αδιανόητο η Τέχνη και ο Πολιτισμός να θεωρούνται στη χώρα μας ως χόμπι και οι καλλιτέχνες ως χομπίστες… Σε μια χώρα που δεν έχει μόνο παράδοση στον Πολιτισμό. Είναι ο ορισμός του Πολιτισμού.
Τι θα σε έκανε να εργαστείς μόνιμα στην Αθήνα ως ηθοποιός;
Στην Αθήνα έχω ζήσει για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα κι έχω εργαστεί σε Θέατρα της Αθήνας. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίους σκηνοθέτες όπως ο Γιάννης Χουβαρδάς στο έργο Κάζιμιρ και Καρολίνα του Χόρβατ στο Bios το 2018, η Ρούλα Πατεράκη στο έργο Πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 2019, ο Χριστόφορος Χριστοφής με τον οποίο είχαμε μια μακροχρόνια συνεργασία την περίοδο που ζούσα στην Αθήνα και τον εκτιμώ βαθιά και πολλοί άλλοι. Η τελευταία μου θεατρική παράσταση μάλιστα στην Αθήνα ήταν σε σκηνοθεσία του Χριστοφή, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο έργο του ιδίου με τίτλο το Κάλεσμα του Προμηθέα, μια παράσταση για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση όπου κράτησα τον ρόλο του Εμμανουήλ Ξάνθου της Φιλικής Εταιρείας.
Η απόφαση μου να φύγω από την Αθήνα και τα θέατρα της Αθήνας ήταν κάτι που δεν έχω μετανιώσει και γενικά η απόφαση να φύγω οριστικά από την Αθήνα και να επιστρέψω στην πόλη μου, τα Γιάννενα, να ζήσω εκεί και να δραστηριοποιηθώ με το θέατρο στον τόπο μου ήταν κάτι που ήθελα, από τα χρόνια ακόμη της Δραματικής Σχολής. Η Αθήνα σαν πόλη ήταν και είναι κουραστική… Μπορεί να σου δίνει ευκαιρίες καλλιτεχνικά αλλά ήθελα άλλα πράγματα μέσα μου πλέον. Και κυρίως ήθελα ηρεμία στη ζωή μου. Πλέον ζω στα Γιάννενα, είμαι Εκπαιδευτικός και παράλληλα κάνω θέατρο στα Γιάννενα με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ και είμαστε σαν μια οικογένεια και περνάμε φανταστικά στις πρόβες και στις παραστάσεις.
Τόσο με την Ίσον Θεατρικές Παραγωγές και τον Αποστόλη Τζίμα, τον Χρήστο Δημητρίου και τον Γιάννη Κράβαρη, όσο και με το Θεατρικό Σχήμα ΑΩ Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταρεία, όπου και εκεί είμαι με τον Αποστόλη Τζίμα αλλά και την Κατερίνα Στεφάνου, την Σοφία Σιώζιου, την Μάριαμ Γκαρανάτση και τη Λίτσα Μαμακή όπου κυριολεκτικά σας ξαναλέω έχουμε γίνει οικογένεια.
Ημερομηνίες:
27, 28, 29 Δεκεμβρίου 2024
3, 4, 5 Ιανουαρίου 2025
Πληροφορίες
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Είσοδος: 15€ (κανονικό), 12€ (φοιτητικό/ανέργων,ΑΜΕΑ)
Κρατήσεις: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/xartinos-tigris-1/
