“…Γράφε με αίμα: και θα μάθεις πως το αίμα, είναι πνεύμα!”
Νίτσε
Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε; Πρωτογεύτηκα σα διψασμένος έφηβος τους καρπούς της Κλασσικής Λογοτεχνίας (Ρώσσους, Γάλλους, Γερμανούς), όσο και τ’ άξια ελληνικά κείμενα της λογοτεχνικής μας παράδοσης (Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης, Καβάφης). Με το θράσος του εφήβου που φαντάζεται (και φαντασιώνεται!) να μπαίνει στο πετσί των Μεγάλων, ενόμισα πώς σκάρωσα «στιχουργήματα» – άνευ ουσίας, ανάξια λόγου. Και με την αυθάδεια Θερσίτου, τα ταχυδρόμησα σ’ αυτόν, που ως Δάσκαλος Ελευθερίας με καθόρισε έπειτα στη ζωή, «για να μου πεί αν αξίζουν». Μου τα επέστρεψε άμεσα, σχολιάζοντας, όσο και διορθώνοντας -κατά την προσφιλή συνήθειά του- πάντα με κόκκινο απευθείας πάνω στο ίδιο το γραπτό, κατσαδιάζοντάς με άγρια στην κεφαλίδα:
Διάβασμα! Διάβασμα! Όχι «ποιήματα» κι ανώριμες «γραφές»! Και ζήσε!
Λίγο-πολύ αυτό που λέει κι ο Νίτσε στο «Ζαρατούστρα»: “Schreibe mit Blut…”
Κρυφοφύλαξα τη συμβουλή τηρώντας τον όρκο… και διαβήκαν χρόνια έως ότου ένοιωσα έτοιμος να εκτεθώ στο κοινό.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν τη συγγραφή; Ορθώς τοποθετείς τον όρο εντός εισαγωγικών. Ας μιλήσουμε με παραδείγματα… H Έμιλυ Ντίκινσον -τί θεσπέσιο πλάσμα!- δε ξεμύτισε ποτέ από την αυλή του σπιτιού της (φημολογείται ότι έζησε έως το θάνατο σωματικά ανέραστη), κι όμως: αποτελεί βαρύτατο κεφάλαιο στην παγκόσμια Ποίηση.
Ο Μαλαπάρτε, ο τελευταίος αυτός Λυρικός (δε σου κρύβω πως, όταν τον διαβάζω με κυριεύει η μανία να πυρπολήσω τη βιβλιοθήκη μου!) ήταν ήδη φτασμένη πέννα στην ηλικία των 21!
… Θέλω να πώ, ότι είναι ανώφελο να κυνηγάς τούτους τους διάττοντες αστέρες, όσο και τη δήθεν… «έμπνευση» στο στημένο σαντορινιό λιόγερμα! Επιστρέφοντας στο ερώτημά σου: όχι, για μένα δεν υπάρχει «έμπνευση», παρά γενεσιουργός Έρως… όσο και το Γαίμα που φωνάζει!
Γιατί επιλέξατε το ρεμπέτικο σαν θεματολογία; Επειδή πέραν του -ψυχρού, φορές- λαογραφικο- επιστημονικού σκέλους, θεωρώ το ρεμπέτικο ό,τι πιο τίμιο κι αληθινό γέννησε η Ελλάδα του Μεσοπολέμου! Σαρκώθηκε από τους «μουσικά αγράμματους» λαϊκούς μας συνθέτες, που έντυσαν το τραγούδισμα με πρωτοφανή πανδαισία ήχων κ’ ενορχηστρώσεων, χαράσσοντας πάνω στους λαϊκούς δρόμους και τρόπους, ενώ ταυτόχρονα πρωτοπόρησαν στη στιχουργική, εξυμνώντας τον Έρωτα κ’ εξυψώνοντας τ’ ανθρώπινα πάθη.
Η αναγνώριση, αυτός ο ήλιος των νεκρών, ανέτειλε αργά για τους ρεμπέτες, αφού στην εποχή τους λοιδωρήθηκαν, λογοκρίθηκαν, κυνηγήθηκαν ανελέητα, ενώ αρκετοί επί Κατοχής εξοντώθηκαν κυριολεκτικά από την πείνα και την εξαθλίωση…
Πώς βλέπετε την ελληνική πραγματικότητα σε ό,τι αφορά το χώρο του βιβλίου; Αν θέλεις να διαπιστώσεις την κατάντια μιας εποχής, δεν έχεις παρά να στραφείς σ’ αυτό που πλασάρεται ως αισθητική και τέχνη! Το βιβλίο στην Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση: απέθανε(!), όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα πνευματικά κι άξια.
Eλάχιστες oι αναλαμπές, οι οποίες ωστόσο δε προβάλλονται· η τάχα «επιτυχία» λογαριάζεται ποσοστιαία, αγοράζεται εύκολα,.. όπως κ’ εξαγοράζεται!
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως συγγραφέα; Δεν αποδέχομαι καμμιά ιδιότητα του «συγγραφέα»… το ερώτημα είναι:
έχεις κάτι ο υ σ ι α σ τ ι κ ό να πείς;! Πέρα από «κοινωνικοπολιτικά συμβόλαια» ή κάθε λογής στράτευση! Όπου κι απορώ, σαν ακούω πρωτοεμφανιζομένους «συγγραφείς» με ογκώδη μυθιστορήματα των 300 και 400 σελίδων! Έχουν, άραγε, τόσα πολλά και σπουδαία να μας πούν;..
… Αν υπάρχει μία και μόνο λέξη που χαρακτηρίζει το Λόγο ουσίας, είναι η Αλήθεια!
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Με καθορίζει κ’ επαναπροσδιορίζει η στιγμή… οπότε δεν έχω απάντηση στο ερώτημά σου!
Ποιά είναι τα μελλοντικά εκδοτικά σας σχέδια; Το γερό μάθημα που πήρα από την έκδοση του βιβλίου μου: σημασία δεν έχει ο χρόνος, παρά η περαίωση του έργου! Κάθε πράγμα, αν έλθει ποτέ, στον καιρό του!..
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
ΠΙΚΙΝΟΣ
Ο Πίκινος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από γονείς Μικρασιάτες. Πάθος του είναι η ερασιτεχνική κατεργασία των λίθων.
Σεπτέμβρη του 2017, όντας αηδιασμένος από τις πρακτικές που ακολουθεί η πλειοψηφία των Ελλήνων εκδοτών, προχώρησε αυτόνομα στην ίδρυση του μονοπρόσωπου εκδοτικού οίκου ΛΙΘΟΞΟΟΣ, ενσαρκώνοντας την εγωτική του αντίπραξη στη νεοελληνική πνευματική ένδεια και την εμπορική λογική.
Οκτώβρη του 2018 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: «Ξανανθίζουν τα ρόδα», μια σειρά μαρτυριών πάνω στο ρεμπέτικο και τη λαογραφία του.
Ιστοσελίδα και ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: https://elithoxoos.wordpress.com/
[email protected]
Παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα: https://www.facebook.com/ekdoseis.lithoxoos
