“Η έμπνευσή μου έχει να κάνει με το άλλο φύλλο. Όποιο έργο μου και να δείτε, σχετίζεται με γυναικείες μορφές.”
Πώς και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη γλυπτική; Ξεκίνησα με τη λάξευση μαρμάρου πριν είκοσι χρόνια, που λόγω της οικογενειακής μας δουλειάς υπήρχε άφθονο σαν υλικό. Είχα ήδη σπουδάσει συντήρηση έργων τέχνης, οπότε οι εικόνες που είχα, μαζί με τις οικογενειακές καταβολές (ο πατέρας μου είναι λαϊκός γλύπτης) με οδήγησαν εύκολα να αρχίσω να πειραματίζομαι με το μάρμαρο.
Σε ποιο κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Έχω αρκετά κοινά με το κίνημα του φορμαλισμού. Με ενδιαφέρει να μεταφέρω στο υλικό μου βιόμορφες ή αεροδυναμικές συνθέσεις. Αλλότε συμπαγείς, άλλοτε όχι.
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Η έμπνευσή μου έχει να κάνει με το άλλο φύλλο. Όποιο έργο μου και να δείτε, σχετίζεται με γυναικείες μορφές.
Υπάρχουν προσωπικότητες και καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στον Κώστα Δικέφαλο, στον Ανδρέα Λώλη και οπωσδήποτε θαυμάζω τον Ροντέν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Η μεγαλύτερη πρόκληση -θα μιλήσω λίγο εξ ονόματος των περισσότερων καλλιτεχνών- είναι όσο κι αν σας ακούγεται αυτονόητο, να καταφέρω να διατηρήσω τη δημιουργική μου ζέση και επιθυμία σε πείσμα των καιρών και των αντίξοων οικονομικών συνθηκών και αν θέλω να γίνω λίγο πιο φιλόδοξος, να πραγματοποιήσω ένα έργο μεγάλων διαστάσεων σε μια πολυσύχναστη, ζωντανή πλατεία.
Πόσο αποδεκτή είναι η τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Τα τελευταία χρόνια η Τέχνη παγκοσμίως έχει στραφεί προς τον χώρο και ειδικά τον Δημόσιο. Η στροφή αυτή από το ιδιωτικό σύστημα έκφρασης και έκθεσης, στην επιφάνεια του δημόσιου χώρου έχει, τουλάχιστον στη χώρα μας, βοηθηθεί αρκετά από την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας. Λέω έχει βοηθηθεί, γιατί είναι απείρως πιο δύσκολο για έναν νέο καλλιτέχνη να βγει μόνος και να προωθήσει τη δουλειά του -ελπίζοντας να την πουλήσει κιόλας- οπότε πιο εύκολα και για να μη χάσει την δημιουργικότητά του, καταφεύγει σε ομαδες δράσης και συλλογικότητες και κάνει ακτιβισμό, παρεμβάσεις, αφηγηματικές διαδρομές, μικροπεριβάλλοντα κ.α. Το εντυπωσιακό είναι ότι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά, για τον μέσο άνθρωπο περνούν απαρατήρητα, γιατί έχει συνηθίσει να θεωρεί τέχνη στον δημόσιο χώρο μόνο ό,τι είναι γλυπτικό αντικείμενο, κυρίως από μάρμαρο ή μπρούτζο , σε βάθρο και άρα μόνιμα τοποθετημένο κάπου!
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Θέλω να βλέπω όλο πιο συχνά στο δρόμο τις δημιουργίες μου, πάνω στα γυναικεία κεφάλια!
