“Αγαπώ και θαυμάζω εκείνους τους καλλιτέχνες που είτε έχουν ένα χαρισματικό ταλέντο είτε πολύ σπανιότερα μπορεί και να μην έχουν, ο ήχος τους, η φωνή τους βγαίνει από τα έγκατα του είναι τους, που τραγουδάνε ή παίζουν βιωματικά και έχουν υψηλή ενσυναίσθηση.”
Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Τα πανηγύρια και οι γάμοι στο χωριό της μητέρας μου, στον Δραβήσκο, δίπλα στην Αμφίπολη, τρύπωνε η παράδοση και η ανατολή με κυκλωτικούς χορούς και υπαίθρια μαγκάλια που κάπνιζαν και τσίκνιζαν το χώρο σαν από αρχαίες θυσίες, είχα μια αίσθηση πως χαρά χωρίς μουσική δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, ήταν ουσιαστικά οι πρώτες μου Διονυσιακές μυήσεις.
Ποιον καλλιτέχνη θαυμάζετε και με ποιον Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Δεν θα αναφερθώ ονομαστικά με το φόβο πως πάντα κάποιον ξεχνάω, θα φωτογραφίσω μόνο τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά των καλλιτεχνών που θαυμάζω.
Αγαπώ και θαυμάζω εκείνους τους καλλιτέχνες που είτε έχουν ένα χαρισματικό ταλέντο είτε πολύ σπανιότερα μπορεί και να μην έχουν, ο ήχος τους, η φωνή τους βγαίνει από τα έγκατα του είναι τους, που τραγουδάνε ή παίζουν βιωματικά και έχουν υψηλή ενσυναίσθηση. Μόνο αυτού του τύπου καλλιτέχνες μπορούν και συνταράξουν το υποσυνείδητο σου και να σε μεταφέρουν σε άλλα σφαιρικά επίπεδα, όπως όταν πετάμε ένα βότσαλο σε μια λίμνη και οι ομόκεντροι σχηματισμοί που προκαλούνται, να γίνονται πελώρια κύματα που σε διαπερνούν και σε λυτρώνουν, σαν από μηχανής θεός, είναι μια μορφή συνουσίας που μοιράζεσαι μαζί τους. Εκείνους που βάζουν πάνω απ΄όλα την ευλογημένη τέχνη τους και δεν αναλώνονται σε πυροτεχνήματα επιτηδευμένης προσωπικής προβολής, εκείνους που αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως συλλογική οντότητα και όχι διασκορπισμένες εγωιστικές ατομικότητες του φαίνεσθαι.
Καίει μια φωτιά στο κέντρο της Γης που ούτε φαίνεται ούτε τη συζητάμε, αλλά αυτή υπάρχει και είναι αληθινή μεγαλειώδης και υπέροχη.
Γι’ αυτή τη φωτιά μιλάω κι όταν την έχει ο καλλιτέχνης, σε κάθε μορφή τέχνης, τότε υπηρετεί την αλήθεια του, το σκοπό του και την ουσία της τέχνης του. Αυτούς αγαπώ και θαυμάζω.
Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη; Η μουσική παιδεία μέσα στο μυαλό μου ανήκει στα πλαίσια της γενικότερης παιδείας ή καλύτερα της ιδανικής συλλογικής παιδείας που θα έπρεπε να έχουμε και φυσικά δεν έχει σχέση μόνο με την εκπαίδευση.
Η μουσική παιδεία προϋποθέτει μια άλλη προσέγγιση, εξ ορισμού αντιμετωπίζει τη φθορά και την μετουσιώνει σε δημιουργία και φως, θεϊκό; Σαφώς.
Θέλει πολύ ανάλυση τι είναι ευτελές και τι όχι, τι είναι ουσιαστικό και τι διασπαστικό – διασκεδαστικό. Διασκεδαστική μπορεί να είναι για τους φίλους μας και μια τούμπα που γλιστρήσαμε στο δρόμο και πέσαμε με το κώλο, τέχνη όμως δεν είναι. Όλα χρειάζονται, αλλά ξεχάσαμε την αξία του μέτρου, ως αποτέλεσμα του υπερκαταναλωτισμού και πολλών ακόμα υπέρ.
Η μουσική δεν είναι κάτι ξένο από τη ζωή μας. Παρασύρεται κι αυτή στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αναλόγως των αξιών και της αισθητικής μας διαμορφώνεται.
Η μουσική παιδεία προϋποθέτει γνώση, φιλοσοφία, αξιακή ηθική, ανθρωποκεντρική, ύστερα ταλέντο και ύστερα εκπαίδευση. Στην Ελλάδα το κάνουμε καμιά φορά αλλά συμβαίνει ανάποδα, ευτυχώς έχουμε αρκετούς χαρισματικούς ανθρώπους στο χώρο.
Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται ψυχή βαθιά που δεν αναλώνεται αποκλειστικά σε εκδικητικούς έρωτες, αλλά μιλάει για τη ζωή μας, την ιστορία μας, τις συνήθειές μας, τα όνειρά μας, τους έρωτάς μας, μιλάει για τα ανέλπιστα και για φαντασιακούς και μαγικούς τόπους που μόνο η μουσική και η τέχνη γενικότερα μπορεί να πραγματώσει.
Ίσως η μουσική παιδεία να είναι πολυτέλεια γι’ αυτούς που μοναδικό σκοπό έχουν το κέρδος και εξαργυρώνουν τη δημοφιλία τους στις εισπράξεις γυρνώντας όλη την Ελλάδα και όπου αλλού, συστηματικά και εξακολουθητικά χωρίς σταματημό, γι’ αυτούς ναι, μάλλον αποτελεί εξ ορισμού εμπόδιο στην επιτυχία που μεταφράζεται σε χρήμα.
Όμως όπως γυμνάζεις το κορμί σου, έτσι πρέπει να γυμνάσεις και την ψυχή σου, η μουσική παιδεία η μουσική ειδικά, είναι ένα ακόμα όργανο του γυμναστήριου της ψυχής μας.
Η μουσική παιδεία είναι μια επιτακτική ανάγκη που πρέπει να καλλιεργήσουμε με το βιολογικό λίπασμα των ιδεών μας, ως αειφόρο ανάπτυξη της ψυχής και του πολιτισμού μας. Δεν επηρεάζει μόνο το συναίσθημα μας, αλλά πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως την διάνοιά μας. Αν δεν είμαστε εμείς τότε ποιος; Εμείς μόνο μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο προς τον συμπαντικό άνθρωπο με τη γνώση πια μια άλλης προσέγγισης επιστημονικά τεκμηριωμένης πως είμαστε ένα, δεν υπάρχουν οι άλλοι και εμείς, είμαστε και οι άλλοι και εμείς.
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Δεν κάνω σχέδια, πιστεύω στο δρόμο και ο δρόμος μου αποκαλύπτει. Από τις σπάνιες φορές που έκανα σχέδια ήταν λίγους μήνες προ covid19, τα οποία όπως όλων των συναδέλφων, ναυάγησαν. Η κατάσταση ξεπερνά το δράμα. Οι καλλιτέχνες βιώνουν τον κίνδυνο της απόλυτης εξαθλίωσης, για την πολιτεία πολλοί από μας δεν υπάρχουμε, βλέπει τον πολιτισμό ως brand name κάποιας εταιρείας, μνημεία ολόκληρα θα μπορούν να νοικιάζονται για 50 χρόνια, “Στο καφενείον η Ελλάς ο σαλτιμπάγκος πουλά τα νούμερα φτηνά, δραχμή τα ακροβατικά, οι αλυσίδες δωρεάν το πήδημα θανάτου δυο δραχμές χωρίς σχοινιά” ο πολιτισμός, χρήμα και εμπορική συναλλαγή και η σημερινή πολιτική ηγεσία να ολισθαίνει σε μία διαστρεβλωμένη τεχνοκρατική ιδεοληψία των ημετέρων, αδυνατώντας να κατανοήσει, πως η ψυχή μιας πολιτείας της ίδιας ακόμα της ανθρωπότητας, είναι ο πολιτισμός που δεν σταματά να εξελίσσεται που αρνείται την συντήρηση και τις αγκιστρώσεις, κι όσο χάνουμε την ψυχή μας, τόσο πάμε ολοταχώς προς τα βράχια, γιατί καλά είναι τα διπλώματα και τα πτυχία από τα Κολάμπια, αλλά η παιδεία και ο πολιτισμός είναι αγαθά που δεν χρειάζονται τεχνοκράτες και εμποράκους μακριά από τον άνθρωπο και τον πολίτη, χρειάζονται ανθρώπους που γουστάρουν και μπορούν ακόμα να ονειρεύονται το άπιαστο.
Ποια είναι η άποψη σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Διαβάζοντας κάποιος τα παραπάνω ίσως έχει καταλάβει ήδη την άποψη μου. Η δίψα της αναγνώρισης και της προβολής και η ανάγκη επιβεβαίωσης κάποιων συνάνθρωπων μου που πραγματικά τους κατανοώ και δεν τους κρίνω εξ ορισμού επειδή πήγανε σε ένα τάλεντ σόου, και πως αλλιώς, το ταλέντο θέλει μοίρασμα και νιώθεις πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δε σου δίνουν άλλο δρόμο, δεν υπάρχουν πραγματικοί μουσικοί αγώνες που προάγουν τον πολιτισμό υπάρχουν μόνο τα ΜΜΕ που εκμεταλλεύονται τη φωτιά και την ανάγκη επικοινωνίας κάθε παιδιού που ονειρεύεται, με μόνο σκοπό βέβαια το χρήμα από την εκμετάλλευση του.
Η τέχνη παύει να είναι τέχνη όταν ο δηθενισμός και η ευτέλεια περνάει στην αισθητική μας και την αποδεχόμαστε πια ως φυσιολογικό, δημιουργούν άλλη μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα. Είναι σαν αυτό που λένε «Το μεροκάματο να βγαίνει» μια φράση που μου δημιουργούσε αποστροφή από μικρή ηλικία.
https://www.youtube.com/watch?v=mTvM4YJPRCA
https://www.youtube.com/watch?v=Wda0-XRyatk
https://www.youtube.com/watch?v=icfSyN-wQGo
https://www.youtube.com/watch?v=P5Hwh7wybkI
https://www.youtube.com/watch?v=wYkc4da5PBo
