Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Πέθανε στις 16 Οκτωβρίου, το 2010 – πριν 11 χρόνια. Θα τον θυμόμαστε πάντα γιατί ήταν ένας άνθρωπος πολύ εργατικός, αυτοδημιούργητος, που πάλεψε και τα κατάφερε. Σε κάθε ταινία του ο κόσμος σχημάτιζε ουρές έξω από τους κινηματογράφους – κάθε ταινία του ήταν μέσα στις πρώτες σε εισπράξεις της κάθε χρονιάς.
Δυστυχώς τον γνώρισα πολύ αργά και δεν πρόλαβα να ζήσω και ν’ ακούσω όλες εκείνες τις ιστορίες που θα ήθελα να μου πει. Ένα καλοκαίρι πριν πεθάνει τον συνάντησα τυχαία στις διακοπές μας στην Ζάκυνθο, βγήκαμε, φάγαμε, γελάσαμε, είπαμε διάφορα, αλλά ο Δαλιανίδης ήταν ένας θησαυρός αναμνήσεων που θα ήθελα να τον ρωτήσω τόσα πολλά…
Ο Γιάννης Δαλιανίδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη 31 Δεκεμβρίου 1923. Ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε με θετούς γονείς, με μια μανία από μικρός με τον κόσμο του θεάματος. Ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως χορευτής και χορογράφος χρησιμοποιώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ», αλλά όταν είδε ότι αυτό δεν τον οδηγεί πουθενά, άλλαξε πορεία.
Από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο του σενάριο ήταν για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο» το πρότεινε στην Αλίκη, η οποία το απέρριψε. Τον ρόλο πήρε η Καρέζη. Με την Αλίκη δούλεψε το 1959 στην ταινία «Η Μουσίτσα» – που ήταν και η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά.
Το 1961 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμς με την ταινία “Ο Κατήφορος” με την Λάσκαρη και τον Κούρκουλο. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η φήμη του Δαλιανίδη εκτινάχτηκε. Και ήταν πρωτοπόρος, γιατί έδειξε την Λάσκαρη γυμνή – ήταν ο πρώτος που έγδυσε τους ηθοποιούς του – πράγμα που…
Η συνέχεια εδώ:
