Εμείς οι Έλληνες αστοί, OI εργαζόμενοι τάξη του δικαίου, της επιβίωσης και της εξέλιξης, είχαμε σώσει ξανά την παρτίδα για την πατρίδα στο τέλος της ημέρας
Λίγο καιρό πριν, αποφάσισα να ολοκληρώσω την αστική μου καθημερινότητα με μια πτήση βραδινή για την Πρωτεύουσα. Είχα πάει στην ιδιωτική μου εργασία, είχα πληρώσει τους λογαριασμούς, είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με όλους, σέρφαρα στο Ίντερνετ μην τυχόν και χάσω καμιά είδηση, πήγα γυμναστήριο, έκαψα την βενζίνη μου ως ορθός αστός καταναλωτής και κατέληξα στο αεροδρόμιο.
Έφτασα. Πήρα το βραδινό μετρό για το άστυ. Είχα ίσως χρόνια να χρησιμοποιήσω βραδινό δρομολόγιο, γι’ αυτό και οι χρόνιες θεωρητικές μου διαπιστώσεις ήρθαν κατάμουτρα σε εμένα ως αποτελέσματα ενός κοινωνικού πειράματος.
Στην αρχή ένιωσα περίεργα. Το συναίσθημα μου θύμιζε την περίοδο που βρισκόμουν στο εξωτερικό και όταν έπαιρνα τα βράδια το μετρό, πάντα απορούσα με την κακή ποιότητα της καθημερινότητας στις «λιτές» κοινωνίες. Δεν ήμουν όμως στο εξωτερικό, τη στιγμή εκείνη. Ήμουν στην Ελλάδα. Στην Αθήνα. Στο επίκεντρο του αστικού ιστού της χώρας.
Οι αστοί επέστρεφαν το βράδυ από τις δουλειές τους. Το κεφάλι ενός Έλληνα αστού γύρω στα 50, ντυμένου με κοστούμι, έγερνε στο πλάι. Λίγο πιο πέρα, μια καλοντυμένη κυρία γύρω στα 60 είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στο παράθυρο και είχε μια κούραση γλυκιά, σα να ονειρευόταν στο ρυθμό του κραδασμού του τρένου. Στο χώρο των όρθιων, ένα παιδί γύρω στα 25 με φόρμα ράπερ άκουγε μουσική και βυθιζόταν στον ύπνο ακουμπώντας τη μέση του σε μια πλάτη καθίσματος. Το τελευταίο κρούσμα ήταν και το πιο αντιφατικό. Κοστουμαρισμένος κύριος ετών 50-55 με αθλητικά παπούτσια για το πολύ περπάτημα στα πεζοδρόμια της Αθήνας, τα οποία χαρακτηρίζονταν από μια σχισμένη σόλα στο αριστερό παπούτσι και μια τρύπα στο δεξί. Προφανώς, εκεί μέσα που μπήκα, κάτι πήγαινε πολύ στραβά, πάντως όχι το τρένο.
Έχοντας ζήσει στην Αθήνα πολλά χρόνια και απουσιάζοντας από αυτήν τα τελευταία χρόνια της άγριας κρίσης που ρήμαξε τη μεσαία αστική τάξη, το τυχαίο «πείραμα» του μετρό, μου έδινε ξεκάθαρα αποτελέσματα επιτόπιας κοινωνιολογικής έρευνας. Ένας εργαζόμενος λαός κουρασμένος που δεν έχει όρεξη για τίποτα. Ένας αστικός πολιτισμός που κατέρρευσε μέσα στην πρόωρη νύστα. Ένας αστικός πληθυσμός που κουράστηκε, βαρέθηκε και αηδίασε. Έχω αναλύσει την κατάσταση γραπτώς και προφορικώς δεκάδες φορές. Δε θα μείνω στην ανάλυση, παρά μόνο στην πεζή καταγραφή αυτής της ημερολογιακής εμπειρίας.
Καθώς εγώ και οι υπόλοιποι «αστοί» ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια, είχα ήδη επαληθεύσει πολλά πικρά συμπεράσματα. Όμως δεν πειράζει. Εμείς οι Έλληνες αστοί, η εργαζόμενη τάξη του δικαίου, της επιβίωσης και της εξέλιξης, υπάλληλοι και εργοδότες μαζί, άλλοι φτωχότεροι άλλοι πλουσιότεροι, είχαμε σώσει ξανά την παρτίδα για την πατρίδα στο τέλος της ημέρας. Θα είμαστε εδώ καρτερικά, με υπομονή για τις καλύτερες ημέρες που μόνοι μας θα φτιάξουμε και το θυμό κρυμμένο μέσα μας, έτοιμο πάντα να ξεσπάσει για να μας σέβεστε, μέχρι να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση.
Ως περιπλανώμενος αστός, συνέχισα προς την πλατεία Μαβίλη οργισμένος, εκεί όπου οι νεαροί αστοί έπιναν το ποτό τους χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Φόρεσα κι εγώ το αστικό μου χαμόγελο, μη τους χαλάσω τη βραδιά…
Βασίλης Κιλτίδης
Κοινωνιολόγος & Δημιουργός των Media
