Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέδειξαν τη σημαντικότερη κινηματογραφική τάση της περιόδου, τον “Νεορεαλισμό”, όπως ονομάστηκε, και ο οποίος γεννήθηκε στην Ιταλία περίπου το 1945 και διήρκεσε ως το 1951. Ήταν μια μορφή τέχνης (λογοτεχνία, θέατρο και σινεμά) που παρουσιάστηκε ως φορέας κοινωνικής ανανέωσης. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης και της ζωής στις πόλεις, μπορούσαν, πλέον, να παρουσιαστούν στη μεγάλη οθόνη, με ωμή αλήθεια.
Στον κινηματογράφο ο Νεορεαλισμός καθιερώθηκε από τους μεγάλους Ιταλούς σκηνοθέτες Roberto Rossellini, Luchino Visconti, Vittorio De Sica, Pier Paolo Pasolini, Federico Fellini κ.α. Η τάση επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα. Στον ελληνικό κινηματογράφο κατά τη μεταπολεμική περίοδο συναντάμε σκηνοθέτες και ταινίες που έγραψαν ιστορία.
Ο “Ελληνικός Νεορεαλισμός” έκανε την πρώτη του εμφάνιση και συνδέθηκε με την αποτύπωση της καθημερινότητας και τις κοινωνικές δυσχέρειες. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα, η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το πέρας της τριπλής κατοχής της χώρας, από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους αλλά και η ολοκλήρωση του Εμφυλίου, σηματοδότησαν την ανάγκη για μία πρώτη προσπάθεια αλλαγής της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Αρχικά άφησαν τα κινηματογραφικά στούντιο, τα οποία άλλωστε είχαν καταστραφεί κατά τη διάρκεια του πολέμου και δεν μπορούσαν να φιλοξενήσουν λαμπερές παραγωγές. Οι κινηματογραφιστές, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν “ζωντανό” τον εγχώριο κινηματογράφο που πάσχιζε να επιβιώσει, βγήκαν στους δρόμους, προκειμένου να απεικονίσουν την πραγματικότητα. Επίσης άρχισαν να επιλέγουν νέους ηθοποιούς ή ακόμα και κοινούς ανθρώπους για να αποφύγουν την επιτηδευμένη θεατρικότητα.
Έξι ταινίες διεκδικούν τον χαρακτηρισμό «νεορεαλιστικές» για τον ελληνικό κινηματογράφο και είναι οι….
ΔΙΑΒΑΣΤΕ τη συνέχεια εδώ
