Επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναδιαμόρφωσης του μοντέλου κοινωνικής ασφάλισης. Πραγματικά είναι κουραστικό να το καταγγέλλω εδώ και 15 χρόνια ως την ταφόπλακα της κοινωνίας και της αγοράς.
Από απλός εργαζόμενος έως και δημιουργός-επιχειρηματίας, συνεχώς διαπιστώνω πως η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Το παρόν καθεστώς της υποχρεωτικής δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, είναι ο καθρέφτης όλων των μεγάλων προβλημάτων. Είναι αυτό που οδήγησε τον ιδιωτικό τομέα στην κατάρρευση, διέλυσε την αγορά και οδήγησε όλες τις κοινωνικές εργασιακές δομές σε αποσύνθεση. Η διαφθορά, η κακοδιαχείριση, ο εμπαιγμός, η απάτη, ο δόλος, η ανικανότητα, η άγνοια και όλα τα στοιχεία που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, αντικατοπτρίζονται στο τέρας που λέγεται «υποχρεωτική δημόσια κοινωνική ασφάλιση». Οι φορείς που αναλαμβάνουν να εκτελέσουν τις μεσαιωνικές πολιτικές αποφάσεις, βρίσκονται σε τελειωτικό στάδιο και αποτελούν άρματα υποκλοπής χρημάτων από τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Όλα τα ασφαλιστικά ταμεία χρησιμοποιούνται ως βίαιοι κρατικοί εισπρακτικοί μηχανισμοί και τίποτα άλλο.
Αυτό δε, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επί 40 χρόνια συγκέντρωναν τις εργοδοτικές εισφορές και τις παρακρατήσεις από τους εργαζομένους και τώρα καταργούνται οι μισές συντάξεις ενώ μειώνονται δραματικά οι εναπομείνασες.
Επίσης, αυξήθηκαν εν μέσω τρικυμίας οι εργοδοτικές εισφορές και μειώθηκε η κρατική συμμετοχή στην ιατροφαρμακευτικη περίθαλψη. Όλα τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε διαδοχικές πτωχευτικές διαδικασίες και αυτό αποδεικνύεται από τις συνεχείς συγχωνεύσεις και ενοποίηση τους.
Το μοντέλο της υποχρεωτικής δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης ήταν εξαρχής καταδικασμένο, όπως οτιδήποτε δημόσιο και υποχρεωτικό. Διότι τίποτα δεν ανήκει δημόσια σε όλους(κομμουνισμός) και τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι επειδή σου το επιβάλλουν ως υποχρεωτικό(φασισμός). Ελευθερία πάνω από όλα. Το μοντέλο επιβλήθηκε από τη λανθάνουσα σοσιαλιστική διακυβέρνηση η οποία κατακρεούργησε το ΙΚΑ του 1936 μετατρέποντας το σε κρατική μηχανή που καταβρόχθισε την κοινωνική παραγωγή. Το ζητούμενο πλέον είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον χρεοκοπημένων ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία ζητούν λεφτά που δεν υπάρχουν και θα έπρεπε να υπάρχουν αποθηκευμένα στα ίδια τα ταμεία των ασφαλιστικών φορέων, από τη στιγμή που τα έχουν εισπράξει. Εφόσον δεν βρίσκονται εκεί, το παιχνίδι τελείωσε. Αυτοί οι βάναυσοι εισπρακτικοί μηχανισμοί έφτασαν στο τέλος τους.
Είναι η ώρα να ανακινηθεί το ζήτημα της υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης για έναν πολύ απλό λόγο, όπως οι ανταγωνιστικότερες τιμές ασφαλιστικών προϊόντων με μεγαλύτερη ανταπόδοση ανά κλίμακα ηλικίας και κατάστασης υγείας. Δηλαδή ο κόσμος θα ασφαλίζεται πολύ φθηνότερα και θα έχει πολύ καλύτερες παροχές. Παράλληλα θα μπορούν να λειτουργούν και οι δημόσιοι ασφαλιστικοί φορείς σε ανταγωνισμό με τους ιδιωτικούς. Έπειτα, η ασφάλιση θα πρέπει να περάσει στα χέρια του ασφαλιζόμενου. Μιλώ για υποχρεωτικό καθεστώς ιδιωτικής αυτασφάλισης, σε ένα πιο ανταγωνιστικό τοπίο, με αναγκαστικά ανταγωνιστικές και χαμηλές τιμές, μεγαλύτερη συμμετοχή στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ένα καλύτερο αύριο για το συνταξιοδοτικό μέλλον της εργαζόμενης τάξης.
Το θέμα των συντάξεων είναι εντελώς διαφορετικό από την περίθαλψη. Η περίθαλψη είναι τρέχον ενεργό ζήτημα, ενώ η σύνταξη βαθύ μελλοντικό. Δεν μπορούμε να τα ταυτίζουμε. Δεν μπορεί να ανήκουν στα ίδια προγράμματα και στους ίδιους φορείς. Απορώ, ποιοι αστοιχείωτοι σε αυτή την χώρα σκέφτηκαν ότι οι εισφορές αφορούν ταυτόχρονα και σύνταξη και περίθαλψη και ότι μπορούν να ανήκουν σε εννιαία ταμεία. Η κατεύθυνση είναι μια και υποχρεωτική. Αποτελεί μονόδρομο. Κατάργηση του μονοπωλίου των δημόσιων ασφαλιστικών ταμείων και ενεργοποίηση παράλληλων ιδιωτικών, πάντοτε υποχρεωτικά δια του νόμου. Διαχωρισμός της περίθαλψης από το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα άμεσα. Διαχωρισμός των ιατροφαρμακευτικών προγραμμάτων από τα συνταξιοδοτικά. Μετάβαση στην υποχρεωτική ιδιωτική αυτασφάλιση όλων. Ακόμα και οι άνεργοι θα υποχρεούνται από το επίδομα ανεργίας να αυτασφαλίζονται με ένα συμβολικό ποσό. Αποκοπή των επιχειρήσεων από το καθεστώς ασφάλισης και συνταξιοδότησης των εργαζομένων.
Το αντεπιχείρημα εδώ είναι γνωστό. Πηγάζει από τις βαθιές σοβιετικές δομές των Βαλκανίων και έχουμε βαρεθεί να το ακούμε. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει η ανάλογη παιδεία στην Ελλάδα για να ασφαλίζει ο καθένας τον εαυτό του. Για αυτό και λέω ότι πρέπει να είναι υποχρεωτικό δια νόμου. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κάποιος; Και στο κάτω κάτω, αν κάποιος δεν έχει την παιδεία ούτε για να ασφαλίσει τον εαυτό του…τότε αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορεί να τον σώσει ούτε ο εργοδότης που του πληρώνει την ασφάλεια, ούτε το κράτος που υποτίθεται ότι θα τον περιθάλψει. Ειδικά αυτό το κράτος της απάτης και της ληστείας. Ας μην βασίζεται το κράτος διαρκώς στην υπόθεση πως ο λαός είναι καθυστερημένης νοημοσύνης και κατά συνέπεια πρέπει να δημιουργούνται φορείς υπό το πρόσχημα της κοινωνικής ασφάλισης, οι οποίοι εν τέλει απλώς μαζεύουν τα λεφτά για να τα εξαφανίζουν.
Βασίλης Κιλτίδης
Κοινωνιολόγος & Δημιουργός των Media
