«Το δικό μου δωμάτιο» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά από το Σεπτέμβρη στο θέατρο 104
Βασισμένο στο “Α room of one’s own” της Virginia Woolf
Ο Γιάννης Λασπιάς , μετά τα πετυχημένα “Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας” και “Camille Claudel Mudness”, παρουσιάζει τον Σεπτέμβρη στο Θέατρο 104, με την προϋπόθεση της λειτουργίας των θεάτρων και των θεατρικών δράσεων, την performance “Το δικό μου δωμάτιο”, σε κείμενο και σκηνοθεσία του. Το έργο βασίζεται στο δοκίμιο της Virginia Woolf « Α room of one’s own » αλλά και σε όλες τις γυναικείες φωνές που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα για τα δικαιώματα τους.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Πηνελόπη Μαρκοπούλου, η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, η Μαρλέν Σαϊτη και η Άντα Κουγιά. Την επιμέλεια της κίνησης υπογράφει η Βρισηίδα Σολωμού. Ο μουσικός και συνθέτης Γιώργος Κατσάνος στο μουσικό περιβάλλον. Το σκηνικό περιβάλλον επιμελείται η Αρετή Μουστάκα, και το σχεδιασμό των κοστουμιών η Βασιλική Σύρμα. Στο σχεδιασμό του φωτισμού ο Βαγγέλης Μούντριχας.
Πόσο έχει αλλάξει η θέση και ο ρόλος της γυναίκας από την εποχή της Virginia Woolf;
Οι γυναίκες έχουν πλέον ίσες υποχρεώσεις και ίσα δικαιώματα; Ποια είναι η δική τους φωνή; Ποιο είναι το δικό τους δωμάτιο; Άντρας, γυναίκα – και τίποτε άλλο;
Το διάσημο δοκίμιο της Virginia Woolf που αποτελεί ορόσημο στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, βασίζεται σε δύο κείμενα που διαβάστηκαν στο Σύλλογο Τεχνών στο κολέγιο Νιούχαμ και στο Κολέγιο Girton στο Cambridge τον Οκτώβριο του 1928 σ’ ένα εξ ολοκλήρου γυναικείο ακροατήριο.
Αναλύοντας με έναν μοναδικό τρόπο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η γυναικεία συγγραφική δημιουργικότητα πρόσφερε στον κόσμο μια απόλυτα πρωτοποριακή για την εποχή εκείνη άποψη και κατέγραψε μια από τις πιο σημαντικές φεμινιστικές πολεμικές του 20ου αιώνα.
Στην θεατρική διασκευή του Γιάννη Λασπιά, 4 γυναίκες διαφορετικών εποχών και ιδιοσυγκρασιών μοιράζονται τον ακόμα επίκαιρο διάσημο φεμινιστικό λόγο της Virginia Woolf θέτοντας τους προβληματισμούς τους στο χθες και στο σήμερα.
Σύλβια : Είμαστε αυτές που πάνω μας πέφτει όλο το βάρος του σπιτιού, οι δουλειές, η ανατροφή των παιδιών, η φροντίδα όλης της οικογένειας.
Σιμόν : Είμαστε αυτές που ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε εργατικές, όχι όμως επιθετικές, όμορφες, όχι όμως πρόστυχες, φιλόδοξες, αλλά τόσο όσο…
Βιρτζίνια :Είμαστε αυτές που πληρωνόμαστε λιγότερο από τους άντρες συναδέλφους μας για μια ίδια δουλειά.
Τζούντιθ : Είμαστε αυτές που τα σώματά μας με δυσκολία χωράνε στα πρότυπα ομορφιάς, που χρησιμοποιούνται και αντιμετωπίζονται συχνά ως αντικείμενα.
Σύλβια :Που άλλοτε πρέπει να είναι ντυμένα για να μην προκαλούν το βιασμό μας και άλλοτε να είναι γυμνά για να θέλγουν.
Σιμόν : Είμαστε αυτές που η σεξουαλική παρενόχληση, οι σεξιστικές πρακτικές και ο σεξιστικός λόγος, ακόμα και η βία προς εμάς, συνήθως υποτιμώνται και αντιμετωπίζονται ως υπερβολές υπερευαίσθητων γυναικών από τα ίδια τα θεσμικά όργανα του κράτους και ως γκρίνια,, ακόμα και στο ίδιο μας το περιβάλλον.
Βιρτζίνια: Είμαστε αυτές με το μικρότερο ποσοστό παρουσίας σε κυβερνητικές θέσεις.
Σύλβια: Είμαστε αυτές που κρύβουμε την εγκυμοσύνη μας για να μη μας διώξουν από τη δουλειά.
Το βιρτζινικό δωμάτιο είναι το κλειδωμένο δωμάτιο της ιστορίας· ό,τι δεν μπορεί να διαβαστεί στη βιβλιοθήκη, εξαιτίας του ότι οι γυναίκες είχαν αποκλειστεί από την ιστορία. Και σ’ αυτό ακριβώς το σκηνικό του αποκλεισμού θα έπρεπε από δω και στο εξής να δημιουργήσουν.
Η γυναίκα πρέπει να έχει ένα δωμάτιο δικό της, για να μπορέσει μέσα σε αυτό να εντοπίσει, να εφεύρει, να ανασύρει το εγώ της. Είναι ο πολιτικός και πολιτισμικός χώρος της γυναίκας (μιας και οι άντρες έχουν καταλάβει το δημόσιο χώρο), το δημόσιο και το ιδιωτικό ταυτόχρονα, αλλά και ο τρόπος να διεισδύσουν σε χώρους που θεωρούνται αποκλειστικά ανδρικοί.
