Ο Βασίλης Καρκατσέλης στη συλλογική έκθεση «ΕΡΩΣ» της ΕΠΙΜΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ στην Casa Bianca, για Aline Fernandez Diaz & Σπύρο Αλιμπέρτη

ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ: Συλλογική εικαστική έκθεση: «ΕΡΩΣ» Aline Fernandez-Diaz & Σπύρος Αλιμπέρτης.

14 Φεβρουαρίου 2023, στις 19.30, στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης – Casa Bianca

Με έμπνευση την ιστορία αγάπης του ζεύγους της Casa Bianca, Aline και Σπύρου.

Πόσο σας επηρέασε η ενασχόληση με το δικό σας αποτύπωμα στην ερωτική ιστορία της Καζά Μπιάνκα; Η μελέτη μίας καταρχάς άγνωστης (σε εμένα) μικροιστορίας της πόλης, προϋποθέτει ξεβόλεμα από τα τρέχοντα, αλλά και ευχαρίστηση. Έτσι όπως μας τέθηκε από την επιμελήτρια, κινητοποίησε συνισταμένες για ένα θέμα που αυτή την εποχή έμοιαζε να είναι «εκτός παιδιάς». Βρήκα την ιστορία του ζεύγους σαν πράξη αντίστασης. Ότι βοηθάει στο να ξεπεραστούν τα όρια του εκάστοτε αποδεκτού (στις κοινωνίες μας) ή να βαδίσουμε κόντρα στα συμφέροντα της τάξης μας, είναι από μόνη της μία πρόκληση και σαν τέτοια την διάβασα.

Κάθε πρόσκληση (για παραγωγή έργου) κρύβει μία πρόκληση. Κάθε ιστορία απαιτεί τη δική της εικονογράφηση. Κάθε περιεχόμενο θέλει να βρει ο δημιουργός τη φόρμα που θα το περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο. Το ερώτημα για ένα δημιουργό παραμένει: Τι αγκυλώσεις πρέπει να παλέψει το έργο μου; Τι στραβά θα ήθελα να ξεπεραστούν; Για μία ακόμη φορά δεν τα κατάφερα. Το ίδιο το έργο, που αποφάσισα να κάνω, με παρέσυρε στο δικό του κόσμο, στις δικές του ανάγκες.

Σε ποιο σημείο της ιστορίας τους επιλέγετε να σταθείτε περισσότερο; Στις προσωπικές δικές τους στιγμές, στη δική τους μοναξιά, σε αυτά που λειτουργούν σε μία σχέση πέρα από την αποδοχή ή τον μύθο. Με απασχόλησε ο τρόπος με τον οποίο θα μιλούσα όχι γενικά για τον έρωτα, αλλά για τις κρυφές μικρές αλήθειες της κοινής σχέσης «μετά τον έρωτα».

Ο φλογερός έρωτας της Αλίν και του Σπύρου απέδειξε ότι μπορεί να νικήσει τα πάντα. Τι θα τους λέγατε αν είχατε την ευκαιρία να μιλήσετε μαζί τους; Πότε ο έρωτας Νικάει; Ο έρωτας ήταν και θα είναι πάντα μία ακόμη γενεσιουργός αιτία για το πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς, έστω και μόνο εάν το εμείς αναφέρεται σε έναν ακόμη άνθρωπο. Το εάν (ο έρωτας) νικάει σε βάθος χρόνου, είναι κάτι που με ενδιαφέρει γενικώς και αυτό είναι που θα ήθελα να ρωτήσω, όχι την ώρα της νίκης (αποδοχής της πράξης τους) αλλά πως λειτουργεί χρόνια μετά.

Σύμφωνα με τον διεθνούς φήμης ψυχαναλυτή Ματθαίο Γιωσαφάτ “Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να σχετίζεται και αυτό τον κάνει ευτυχισμένο. Να δίνει…” Ποια είναι η άποψή σας; Φυσικά και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο. Αυτός που προσφέρει, όχι από υποχρέωση, έχω την αίσθηση πως, καθώς δεν περιμένει καμία επιβράβευση, αισθάνεται ήρεμος, άρα ίσως και ευτυχισμένος. Ή όπως έλεγε ο εθνικός μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος «κοιμάται ήσυχος γιατί έχει κάνει το καθήκον του».

Αγαπημένο σας μότο; Προχωράμε!!