Στη σκηνή του Booze Cooperativa. (Δεύτερη πόρτα δεξιά, Κολοκοτρώνη 57).

«Ο Χριστόφορος Αντωνιάδης είναι ένας ηθοποιός διεθνούς βεληνεκούς με μια «κηρώδη ευπλασία» που μόνον οι μεγάλοι χορευτές και οι κωμικοί του βωβού κινηματογράφου διαθέτουν!!!

Κι επειδή το καλό πρέπει να λέγεται, να επαινείται, να βραβεύεται, να επιβραβεύεται και να ξεχωρίζει, δηλώνει ευθύς εξαρχής ότι από την πρώτη φορά που είδα ζωντανό τον μεγάλο μίμο και παντόμιμο Μαρσέλ Μαρσώ στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, δηλώνω ότι από τότε είχα να δω ηθοποιό με τόσο έκδηλη, πλαστική και καλαίσθητη σωματικότητα.

Ο Χριστόφορος Αντωνιάδης δεν χρειαζόταν καν να μιλάει. Στην αρχή ακούει την φωνή του να ντύνεται επιτυχώς τον Ιόλα από το μεγάφωνο κι ο ίδιος υποδύεται τον θρυλικό πια Άντυ Γουώρχολ, τον οποίο δεν μιμήθηκε με εξωτερικά, εύκολα τεχνάσματα, αλλά τον προσέγγισε από μια εσωτερική πλευρά κι από μια οπτική γωνία απρόβλεπτη, αθέατη ακόμα και στον ίδιο τον οξύνοα συλλέκτη κι ανατόμο σωμάτων και ψυχών Αλέξανδρο Ιόλα.

Τελικά, ο μύθος των ανθρώπων που επινόησαν τον εαυτό τους κι έπλασαν κάτι αισθητικό από την κοινωνική ιδιαιτερότητά τους παραμένει ανεξίτηλος μέσα στον Χρόνο, γιατί η υπέρβαση των ορίων, των όποιων ορίων, έχει βεβαίως κόστος στην προσωπική και κοινωνική ζωή είναι όμως αλάθητη μέθοδος για να ξεχωρίσεις από τον εσμό των ανθρώπων που μιμούνται τους επιτυχημένους κι αναπαραγάγουν δουλικά στερεότυπα και συνταγές άλλων προκατόχων τους, μην τολμώντας επ’ ουδενί να ξεφύγουν από την πεπατημένη.
Την Ιστορία της Τέχνης και της Λογοτεχνίας την γράφουν οι αιρετικοί, οι τρελοί, οι αντισυμβατικοί, οι επαναστάτες της Σκέψης, οι αντάρτες του πνεύματος. Κι ο Ιόλας ήταν ένας από αυτούς. Ίσως ο πιο εξέχων στον αιώνα του. Γιατί πήρε έναν σχεδιαστή υποδημάτων και τον διέπλασε σε μεγάλη, πρωτοποριακή μορφή της Τέχνης του εικοστού αιώνα, που ακόμα και τώρα ακτινοβολεί με την απλή αλλά διόλου απλοϊκή μεγαλοφυΐα του.

Η παράσταση αυτή είναι μεγαλειώδης, καινοτόμα, ανατρεπτική

Γιατί ακόμα και για μένα που έχω μελετήσει ενδελεχώς κι επισταμένως το έργο του Ιόλα κι έχω πρωτοστατήσει σε εκδηλώσεις στην πάλαι ποτέ βίλλα του και αλλού, ακόμα κι εγώ ένιωσα σαν μαθητούδι απέναντι στον μεγάλο ιερουργό, τεχνίτη του Διονύσου, Χριστόφορο Αντωνιάδη, που έφτιαξε, δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο επί σκηνής. Έναν κόσμο με σάρκα και οστά.
Αυτό ακριβώς λείπει από την σούπερ, ούλτρα διανοητική εποχή μας. Πήξαμε, κατακλυστήκαμε από ιδέες, ταραχτήκαμε μέχρι τα βάθη του είναι μας από φαντάσματα και τέρατα του Συλλογικού Ασυνείδητου. Οι ομηρικοί Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες φαντάζουν ανώδυνες κούκλες μπροστά στα θρίλερ και στις ταινίες δράσης-περιπέτειας που εκπέμπει η καταναλωτική κι αναλώσιμη βιομηχανία του διεθνούς κινηματογράφου. Μας λείπει πια η Τέχνη, η Υψηλή Τέχνη, μας λείπει η απλότητα, το μεγαλείο της ματιάς, η πλαστικότητα του ανθρωπίνου σώματος, του πλέον εκφραστικού μουσικού οργάνου σε ολάκερη την οικουμένη.

Εκδηλώσεις σαν αυτήν καθορίζουν τον πολιτισμό του μέλλοντός μας. Προτείνω τον Χριστόφορο Αντωνιάδη για βραβείο. Ο Ιόλας, ακόμα κι από τον τάφο του, αναδεικνύει νέα καλλιτεχνικά κεφάλαια κι εμπνέει ευαίσθητους δέκτες υψηλής αισθητικής… Συγχαρητήρια και πάλι εύγε!!! Άνευ ουδεμίας επιφυλάξεως. Δεν βρίσκω να πω τίποτα το αντίθετο. Κι αυτό για μένα ΕΙΝΑΙ έκπληξη!!!»

Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας