Ομαδική έκθεση «Εκ γυναικός τα κρείττω»

Η αίθουσα τέχνης Artevisione (Πηλίου 5, Πλ. Κολιάτσου) εγκαινιάζει στις 8 Μαρτίου 2024 και ώρα 7 -10 μμ την ομαδική έκθεση «Εκ γυναικός τα κρείττω», σε σύλληψη και επιμέλεια Ευαγγελίας Θ. Καϊράκη. Σαράντα σύγχρονοι εικαστικοί τιμούν την «Ημέρα της Γυναίκας», εικονοποιώντας την πολυπρισματική της φύση και την ελευθερία της στην αυτοδιάθεση.

Η επιμελήτρια σημειώνει για την έκθεση:

Το χρωμόσωμα Χ που οροθετεί φυλετικά τον ένα πόλο της ζωής. Πολλές περισσότερες, όμως, οι υποστάσεις του θήλεος από αυτό το ένα και μόνο ιδεόγραμμα της βιολογίας.

Η άφατη πλευρά της φύσης, η Σεληνιακή, κατά την αποκρυφιστική ερμηνεία του κόσμου. Χθόνια ως Εκάτη, παμμήτωρ ως Γαία, που στέργει στη θαλπωρή της “μήτρας” της την υλικότητα, ηγέτιδα σε μια οργιαστική λατρεία η Πότνια Θηρών. Το “αιώνιο θήλυ” των Ορφικών ύμνων που κινητοποιεί ως «νόμιμος» αποδέκτης τον έρωτα, την αρσενική έκφανση της ενόρμησης, τη βορβορώδη.

Ηδονιστικό αρχέτυπο της ενοχής η πρωτόπλαστη, κατά τη βιβλική αφήγηση. Χρεώθηκε ως εξιλαστήριο θύμα την έκπτωση από την παραδείσια ευδαιμονία, φέροντας το στίγμα της αμαρτίας, για να εξακοντιστεί με χρυσόβουλο από τον νόμο του ισχυρού στη σκιώδη πλευρά της ιστορίας.

Κυρίαρχη μούσα στα ερωτικά ανθολογήματα- από τις σαπφικές ωδές στην Αφροδίτη έως τη Μαντάμ ντε Μποβαρύ- η αέναη αγαπημένη των δραματουργών, εκείνες οι “τρελές” που “κάνουν όρκους και ύστερα ξεχνούν”, όπως –o tempora- έγραφε ο Χρήστος Χαιρόπουλος στο γνωστό αποκριάτικο tango του 1930.

Πανάχραντη, ως ηθικό αντιστάθμισμα, η Πλατυτέρα των Ουρανών, ανυψούται εν δόξη στην αψίδα, δεόμενη για τη Σωτηρία. Η Μαρία της Pieta ή η Εκάβη ολοφυρόμενη στα τείχη της Τροίας σείουν το άχθος του συλλογικού πόνου μέσα από την αρχετυπική εικόνα τους ως θρηνωδών, ακόμη κι αν ο πόνος “είναι άνδρας”, όπως αυτογνωσιακά έλεγε ο Γιαννούλης Χαλεπάς.

Γυναίκες που καθαγιάζονται μέσα από την προσφορά και την υπομονή τους, που λυτρώνονται από το προπατορικό αμάρτημα, συντρέχοντας για να σπογγίσουν ως παραμυθία τα δάκρυα της Εύας. Η ομήρεια Πηνελόπη που καρτερεί, η αναγεννησιακή Σιμονέττα στο πρόσωπο της οποίας ταυτίζεται πλατωνικά το ωραίο με το ηθικό, η Θηρεσία που έχει, λόγω πνευματικής τελείωσης, το προνόμιο της θείας ενόρασης. Η γυναίκα ως θεματοφύλακας της αρετής, φρόνιμη, άσπιλη και αμόλυντη, που αποκαθίσταται ως τίκτουσα στις συνειδήσεις, αλλά επωμίζεται τη δυστοκία ευθυνών και συμβάσεων.

Πολλοί οι ρόλοι που έχουν από κτίσεως αποδοθεί σε αυτό το χρωμόσωμα Χ, είτε με το φορτίο της χάρης, είτε με τον ψόγο της ενοχής. Μάταια, όμως. Καθώς η θηλυκή φύση δεν είναι θέμα προ-, αλλά αυτο-διάθεσης στη νεωτερική διανόηση. ” Γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι”, κατά τη Σιμόν ντε Μπουβουάρ, σε μια υπαρξιακή αντιπρόταση, που αποβάλλει τα πρόσημα και τα προσχήματα, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της στην κοινωνία ως αυτεξούσιας οντότητας. Δίνοντάς της την επιλογή να ενδυθεί πέρα από το φωτοστέφανο του ανυψούντος Αγγέλου, τα λαβωμένα φτερά του εκπέσοντος Εωσφόρου και να διεκδικεί με θέρμη τα κρείττω, όχι -πια -κατά συνθήκη, αλλά κατά βούληση…

Συμμετέχουν αλφαβητικά οι εικαστικοί: Angelo Saracini, Νατάσα Αγγελάκη, Κώστας Αγγελάκης, Εύη Αθανασίου, Χρήστος Αλατσάκης, Γιάννης Αντωνόπουλος, Μαρία Αργυρακοπούλου, Ανδρέας Βεντούρης, Γιάννης Δημουλάς, Αργυρώ Δρίβα, Μαρίλη Ζ., Κρυσταλλία Ιωαννίδου, Άννα Καζάκου, Δημήτρης Καρυστινός, Σταμάτης Καρυστινός, Γιώργος Κεβρεκίδης, Κατερίνα Κονδύλη, Καλλιόπη Κουκλινού, Φίλιππος Κούτρικας, Χάρης Μανωλίδης, Μαίρη Μαραγκουδάκη, Άγγελος Μαυραειδής, Σταυρούλα Μητσάκου, Ορφέας Μπάτσιος, Γεωργία Μπλιάτσου, Ισμήνη Μπονάτσου, Χριστόφορος Μπότσης, Μιχάλης Νικολινάκος, Γιώτα Ντάτσικα, Ελένη Παπαγιαννοπούλου, Τζένη Πετροπούλου, Χαρίκλεια Πίνιου, Μαρίνα Ροβίθη, Σπύρος Ρωμάνος, Νίκος Σιαλακάς, Νάντια Σκιαδά, Άγγελος Σκούρτης, Βασίλης Σούλης, Νίκος Τσιώτας, Ρόζμαρι Φάκα, Άννα -Μαρία Χατζηστεφάνου, Νίκος Χιωτίνης