Γράφει η Βάγια Σεραφειμίδου Δημοσιογράφος – Πολιτικός Επιστήμων.
Φόρεσα την ειδική προστατευτική μου μάσκα και αποφάσισα να περπατήσω στους άλλοτε πιο φωτεινούς και πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας. Όλα γύρω μου, ήταν τόσο γνώριμα αλλά ταυτόχρονα και τόσο ξένα στην εικόνα που μέχρι προ ολίγων ημερών είχα συνηθίσει να αντικρίζω. Ο θόρυβος από την κίνηση δεν ήταν πια εκκωφαντικός. Ησυχία σε κάθε γωνιά της πόλης.
Που είναι οι όμορφες παρέες στα γραφικά σοκάκια; Μόνο λιγοστοί άνθρωποι και φοβισμένοι. Κάποτε περπατούσαν βιαστικά για να μη ταραχτούν από κάποιο απρόσμενο γεγονός και ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους. Σήμερα σιωπηλοί, μελαγχολικοί και απόμακροι.
Τελικά, μόνο οι άστεγοι ήταν στα στέκια τους. Ακίνητοι και χλωμοί. Κοίταξα το ρολόι μου και η ώρα ήταν περασμένη. Δεν αναρωτήθηκα γιατί δεν βιάζονται.
Γιατί να βιαστούν εξάλλου; Δεν τους περιμένει κανένα σπίτι. Στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, συνεχίζουν να ζουν κάτω από τις ίδιες δύσκολες ,απάνθρωπες και επισφαλείς συνθήκες. Βλέπετε, η δική τους ζωή είναι αλλιώς σκηνοθετημένη. Δεν επηρεάστηκε από τον “ιδιότυπο πόλεμο” που έχει ξεσπάσει. Γ’ αυτούς τους ανθρώπους όλες οι εποχές είναι ίδιες. Μόνο που η πανδημία δεν εξαιρεί τον άστεγο πληθυσμό. Ήρθε απρόσμενα να αλλάξει την ιστορία και τις ζωές όλων μας. Τι άραγε να γνωρίζουν γ ‘αυτό που συμβαίνει;
Ταλαιπωρημένοι, περιθωριοποιημένοι, ξεχασμένοι από τις οικογένειες τους (εάν είχαν). Άνθρωποι μόνοι. Αβοήθητοι και πεινασμένοι. Άνθρωποι ρακένδυτοι, κουλουριασμένοι στα πεζοδρόμια της γειτονιάς μας. Άνθρωποι παγιδευμένοι στο πιο έσχατο σημείο ένδειας, παραίτησης και εγκατάλειψης. Τι άραγε να νοσταλγούν; Ένα κομμάτι ψωμί ή την παρουσία σου, άνθρωπε; Ακόμη και αν κάποιες φορές τους προσπερνούσες, ήσουν ο μοναδικός διαβάτης της ζωής τους.
Τώρα που είμαστε σε υποχρεωτικό εγκλεισμό αναρωτιέστε, αν πεινάνε, αν διψάνε, αν λειτουργούν τα συσσίτια, αν είναι ενημερωμένοι για αυτό που συμβαίνει στον κόσμο αλλά και στο κοινωνικό σύνολο στο οποίο εντάσσονται; Πως βιώνουν τη ροή του χρόνου σε μια πόλη που σχεδόν δεν κινείται τίποτα; Έχουν μάσκες, γάντια και αντισηπτικά; Oι δομές προσωρινής φιλοξενίας λειτουργούν κανονικά ή έχουν αλλάξει τα ωράρια; Τηρούνται οι υγειονομικοί κανόνες, τα μέτρα και οι οδηγίες πρόληψης της επιστημονικής κοινότητας;
Εσύ άνθρωπε, που έτρεχες να προμηθευτείς μάσκες, γάντια και αντισηπτικά σκέφτηκες να αγοράσεις μια μάσκα, ένα αντισηπτικό ή ένα οινόπνευμα και να το παραδώσεις σε κάποιον που στερείτε σε αγαθά πρώτης ανάγκης; Σκέφτηκες τον άστεγο που “ξεροσταλιάζει” στα πρόχειρα και αυτοσχέδια καταλύματα έξω από τη βιτρίνα του εγκαταλελειμμένου καταστήματος της γειτονίας σου; Είναι βλέπετε και το αίσθημα της επιβίωσης…
Μεταξύ μας τώρα. Οι πιθανότητες να το έχεις σκεφτεί είναι ελάχιστες. Τελικά τι μας πονάει περισσότερο στην εικόνα ενός άστεγου ανθρώπου; Γιατί, αποφεύγουμε να τον αντιμετωπίσουμε; Νιώθουμε τύψεις για κάθε φορά που θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε και δεν το κάναμε αναθέτοντας πράξεις φιλανθρωπίας σε άλλους;
Εικάζω, ότι οι ομάδες δρόμου, οι Μη κυβερνητικές Οργανώσεις και κάθε εθελοντική προσπάθεια και πρωτοβουλία, ακόμη και οι Δήμοι, ενδεχομένως να μη μπορούν να καλύψουν επαρκώς τις ανάγκες τους. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν χρόνιες και σοβαρές παθήσεις. Χωρίς ιατρική περίθαλψη θα γίνουν αναμφισβήτητα φορείς διάδοσης του ιού και πιθανά θύματά του.
Τώρα που το σύστημα επαγρυπνεί για όλους, τώρα που η πολιτική ηγεσία χαρακτηρίζεται από αμεσότητα, αποφασιστικότητα και έχει πλήρη συναίσθηση απέναντι στους πολίτες της, τώρα που οργανώνεται και κινητοποιείται, τώρα που επιτέλους, φαίνεται να υπάρχει κράτος και το σύστημα ανταποκρίνεται με υπευθυνότητα και με υψηλό δείκτη ευθύνης στους πολίτες του, μήπως να μεριμνούσε και γ ‘αυτούς τους δύστυχους;
Η ζωή μας είναι το ύψιστο αγαθό. Ας το διαφυλάξουμε !!!
