Διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό σας αναρωτιέται εάν μπορείτε κι απασχολήστε επαγγελματικά με όλα όσα έχετε σπουδάσει.
Έχω αποφοιτήσει δύο σχολές, αυτής της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά. Απασχολούμαι επαγγελματικά και με τα δύο αντικείμενα και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί δυστυχώς σήμερα ελάχιστοι ακολουθούν επαγγελματικά αλλά και βιοπορίζονται από αυτό που έχουν σπουδάσει. Ο συνδιασμός και των δύο απαιτέι μεγάλες αντοχές και πολλή όρεξη, αλλά όταν έχεις να κάνεις με παιδιά όλα τα άλλα περισσεύουν. Οι μαθητές μου και το παιδικό κοινό στο θέατρο είναι οι μεγαλύτεροι μου δάσκαλοι.
Τι είναι για εσάς το θέατρο;
Το θέατρο για μένα είναι τόπος έκφρασης, ελευθερίας και δημιουργίας. Στο θεατρό μπορώ να πω τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο που δεν μπορώ να τα πω στην καθημερινή μου ζωή. Είναι μεγάλο σχολείο για μένα. Έμαθα να κατανοώ όλους τους ανθρώπους, να βγάζω τις ταμπέλες καλός ή κακός, γιατί στο κάτω κάτω όλοι οι ήρωες έχουν τις πληγές τους και τις αδυναμίες τους. Το θέατρο μου έμαθε να μην κρίνω τους ανθρώπους, αλλά να τους κατανοώ και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για μένα.
Πιστεύετε πως η παρακολούθηση μίας τουλάχιστον θεατρικής παράστασης θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τα σχολεία;
Πιστεύω ότι η παρακολούθηση όχι μόνο μίας αλλά πολλών θεατρικών παραστάσεων θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικές για τα σχολεία. Το θέατρο είναι αναγκαίο και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της προσωπικότητας ενός παιδιού. Μέσω του θεάτρου μπορεί να βιώσει και να καταλάβει πράγματα που είναι αδύνατον να τα μάθει σε μία σχολική τάξη. Το θέατρο είναι μία βιωματική εμπειρία και τα μηνύματα που περνάει η κάθε παράσταση εντυπώνονται με έναν μαγικό τρόπο στον ψυχισμό τους.
Στο έργο Πήτερ Παν ενσαρκώνετε έξι διαφορετικούς ρόλους. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν ηθοποιό;
Είναι αρκετά απαιτητικό. Χρειάζεται να είσαι σίγουρα σε καλή σωματική φόρμα, γιατί οι αλλαγές είναι τρομακτικά γρήγορες και σίγουρα μεγάλη εσωτερικότητα για να περνάς από τον έναν ρόλο στον άλλον σε δευτερόλεπτα. Παρόλα αυτά είναι τρομερά διασκεδαστικό να βλέπεις πόσες διαφορετικές ταυτότητες και φωνές κρύβεις μέσα σου.
Ποιά πιστεύετε ότι είναι τα κοινά σημεία με την πραγματικότητα του σήμερα σε επίπεδο συμβολισμού όσο αφορά τα χαμένα παιδιά του συγγραφέα Τζ. Μ.Μπάρι;
Ο Τζ. Μπάρι στο έργο του αναφέρεται στα χαμένα παιδιά που ζουν στην Χώρα του Ποτέ και ουσιαστικά αναφερόταν σε όλα αυτά τα παιδιά τα οποία μεγάλωναν σε ορφανοτροφεία, χωρίς αγκαλιά, που κάθε παιδί έχει ανάγκη. Τα χαμένα παιδιά στο έργο δεν ξέρουν καν τι θα πει η λέξη φιλί.
Σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν χαμένα παιδιά. Είναι όλα αυτά τα παιδιά που ζουνε στα ορφανοτροφεία, είναι όλα αυτά τα παιδιά που έχασαν την οικογένειά τους στον πόλεμο και τριγυρνούν ασυνόδευτα σε όλο τον κόσμο. Και αυτό που λέμε σε όλους τους μικρούς μας θεατές είναι μεγαλώνοντας να μην αφήσουν κανένα παιδί στην Χώρα του Ποτέ να μην αφήσουν κανένα παιδί χωρίς φωλιά, στοργή, αγάπη και φροντίδα.
«Πήτερ Παν» του J.M. Barrie
σε διασκευή-σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη
Από 22 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Αυλαία
«Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν, εκτός από ένα…»
Πρόκειται για μια σύγχρονη, δυναμική, μαγευτική, φανταστική παραγωγή του διαχρονικού αριστουργήματος του J.M. Barrie, που μας οδηγεί σε μια Χώρα του Ποτέ που θα μπορούσε να είναι καλά κρυμμένη στην καθημερινότητα των παιδιών της πόλης και κρύβει την έγνοια και την ανησυχία του παιχνιδιού καθώς το παιδί μεγαλώνει.
Η Χώρα του Ποτέ είναι το Τώρα.
Μια αναταραχή μαγείας, φαντασίας και μουσικής. Ο Πήτερ Παν είναι το αγόρι που φοβάται να μεγαλώσει. Τα Χαμένα Παιδιά, θα μπορούσαν να είναι τα σημερινά ασυνόδευτα παιδιά που αναζητούν τους πρόσφυγες γονείς τους. Ζουν στη Χώρα του Ποτέ που είναι ένας ερειπωμένος χώρος. Τα παιδιά αναγκάζονται να σκουπίζουν, να συντηρούνται μόνα τους, αλλά κρατούν και τα παιχνίδια τους και παίζουν με τα καροτσάκια τους, απομεινάρια της παιδικής τους ηλικίας. Η Τάιγκερ Λίλη, μια άγρια Ινδιάνα, περιβάλλεται από τους Ινδιάνους της φυλής της και μας θυμίζει τη ζωή την αθώα και την επαφή με τη φύση. Και αυτός ο Χουκ είναι μια πολύ τρομακτική δημιουργία που δεν σκέφτεται τίποτα άλλο από την εκδίκηση. Μόνος, χωρίς αγάπη, οδεύει προς το φόβο του, τον Κροκόδειλο, με αξιοθαύμαστο σθένος.
Οι γονείς Ντάρλιγκ καθώς στο τέλος «αγκαλιάζουν» τα Χαμένα Παιδιά θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μια αναφορά για τη σύγχρονη μετανάστευση.
Ένα έργο που μιλάει κυρίως για την αγάπη και την αμέριστη μέριμνα προς τα παιδιά, αλλά ακόμη θίγει σοβαρές ανησυχίες σχετικά με την απώλεια, την εγκατάλειψη, τον παιδικό πόνο και τις δυσκολίες της ενηλικίωσης.
Αυτή η παράσταση δεν είναι απλώς μια μεγάλη περιπέτεια – είναι η ίδια η ζωή.
Συντελεστές:
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αδάμης
Σκηνικά – κοστούμια: μαγικές σβούρες
Κίνηση: Χριστίνα Σουγιουλτζή – Αντιγόνη Λινάρδου (ομάδα Κι όμως κινείται)
Ενορχήστρωση: Γιώργος Κωνσταντινίδης
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Αδάμης
Διδασκαλία τραγουδιών: Ιωάννα Εμμανουήλ
Μάσκες – Κατασκευές: Ιφιγένεια Κωφού
Φωτισμοί: Κυριάκος Αλεξιάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Ράπαντα
Επικοινωνία: Ελευθερία Τέτουλα
Παραγωγή: Γίνονται Έργα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Αλεξανδρίδου, Βασίλης Βασιλείου, Αλκιβιάδης Γκόσιος, Ξένια Δέλλιου, Αλεξάνδρα Κασιούμη, Γιώργος Μπινιάρης, Κωνσταντίνος Πετρίδης, Κορνηλία Προκοπίου
Ο «Πήτερ Παν» απευθύνεται σε παιδιά κάθε ηλικίας
Πληροφορίες
Στη σελίδα του Θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ: https://www.avlaiatheater.gr/
