Αρχικά είχα συνθέσει τα συγκεκριμένα ποιήματα της κυρίας Νιόβης Ιωάννου, όπως ακριβώς τα προηγούμενα, ως ρετρό βαλς. Όμως, καθώς τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα, κάτι άλλο μίλησε μέσα μου. Μια άλλη μουσική, ένα άλλο συναίσθημα που τα έκανε όλα μαζί ενιαίο Μουσικό Έργο κι όχι απλά μια συλλογή τραγουδιών. Τα συναρμολόγησα λοιπόν κι έφτιαξα μια όμορφη μουσική διαδρομή, η οποία έκλεισε έναν κύκλο. Τα παρακάτω που γράφω, καλό θα ήταν να τα διαβάσετε πριν ακούσετε το έργο. Κι αφού τα διαβάσετε όλα και ακούσετε με προσοχή όλο το έργο από την αρχή μέχρι το τέλος του, θα νοιώσετε μέσα σας ανακούφιση, αισιοδοξία και θα είσθε ελαφρώς σοφότεροι!
Α) Οι Φίλοι μου
Ξεκίνησα με το ποίημα «Οι Φίλοι μου». Θυμήθηκα πόση σημασία έχουν στη ζωή μας οι πραγματικοί φίλοι μας και πόσο επηρεάζουν θετικά τη ζωή μας. Κι αν είναι αρνητικά, μήπως τελικά δεν ήταν πραγματικοί; Όπως και να χει εμείς πρέπει να κοιτάμε πάντα μπροστά πηγαίνοντας πάρα κάτω μην αφήνοντας κανέναν να εμποδίζει την πνευματική μας πορεία. Κι όσοι συντελούν θετικά σε αυτή τη διαδικασία, εκείνοι είναι και οι αληθινοί φίλοι.
Β) Γυάλινος Κόσμος
Ο «Γυάλινος Κόσμος» με έκανε να σκεφτώ πόσο εύκολα καταρρέουν ως άνθισαν όλα γύρω μας, μόλις έρθουμε αντιμέτωποι με μια δοκιμασία από αυτές που μπόλικες έρχονται σε όλους μας. Κι όσο κι αν θέλουμε να το αποφύγουμε, κάπου, κάπως, κάποτε, όλα θα καταρρεύσουν ως γυάλινος πύργος ή μάλλον κόσμος, όταν έρθει η ώρα να «φύγουμε». Κι αυτό που θα μας μείνει , ας μην είναι μονάχα η άσβεστη δίψα των παθών μας, γιατί ακόμη και οι άσχημες στιγμές μας που μας ταλαιπωρούν και δεν μπορούμε να τις διώξουμε με τίποτα, τότε θα φύγουν τόσο γρήγορα, όσο εύκολα παγώνει ο αέρας το καυτό σίδερο.
Γ) Δυο φορές
Στις «Δυο φορές»μέσα από λεπτεπίλεπτες πινελιές της ποιήτριας, θέλησα να δώσω με τη μουσική μου την αντίληψη ότι δεν γίνεται στη ζωή να βαδίζουμε σε δυο δρόμους, (φορές = κατευθύνσεις) δεν γίνεται να είμαστε «καλοί» μένοντας όμως αδιάφοροι χρησιμοποιώντας ως ασπίδα προστασίας μας απέναντι στα άσχημα γεγονότα της Ιστορίας μας τη «λήθη» άνευ αντιδράσεως.
Δ) Μόνοι
Διαβάζοντας το ποίημα «Μόνοι» αναρωτήθηκα γιατί δεν έγραψε η ποιήτρια «μονάχοι». Γιατί απλά, άλλο πράγμα η μοναχικότητα κι άλλο η μοναξιά. Μοναχικότητα σημαίνει ότι είμαι μακριά στο σώμα από ανθρώπους που αγαπώ – ίσως κι όλους τους ανθρώπους για κάποιο λόγο. Μοναξιά, γιατί δεν μπορώ ή δεν θέλω να κάνω αλλιώς κι έτσι παρόλο που η Θεία Πρόνοια μου φέρνει ανθρώπους, εγώ σαν δεν κάνω τίποτα, μένω μακριά. Μόλις ένα σκαλάκι πιο ψηλά από την απελπισία, αφήνοντας το μέγιστο δώρο της ζωής να φεύγει ως μια ατέρμονη ρουτίναμέσα στο αχανές του χρόνου, χωρίς νόημα.
Ε) Πριν νοιώσεις
«Φύγε πριν νοιώσεις». Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή τη φωνή μέσα μου! Πολλές φορές η «φυγή» είναι πράξη σοφίας κι όχι δειλίας. Ακόμη κι όταν πρόκειται για τον έρωτα. Έτσι, αποφεύγονται τα χειρότερα, αλλά μένει στη φαντασία μας και την ψυχή μας ένα μικρό χρυσό κομμάτι «άφθαρτης» ανάμνησης! Πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο να ξέρει πότε πρέπει να φύγει ή να σταματήσει από το οτιδήποτε. Πολλές φορές συνεχίζουμε μια πορεία φθοράς, για μας και τους άλλους λόγω του εγωϊσμού μας και του φόβου μας για αλλαγή.
ΣΤ) Τίποτα
Η λέξη «Τίποτα», πολλές φορές αντηχεί μέσα στο νου μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτόν μου. «Εν οίδα ουδέν οίδα» «Τίποτα δεν θα πάρεις μαζί σου», «Δεν μας άφησαν τίποτα!» Μα ακόμη κι αν δεν έχουμε κάνει στη ζωή μας τίποτα, ακόμη κι μας τα έχουν πάρει όλα, πάντα θα μένει μια γλυκιά στιγμή, μια εικόνα μέσα μας, έστω «ένα φύλλο μεσημεριού λαχανιασμένου..», που θα μας γεμίζει την ζωή με λίγη ομορφιά! Όπως πάντα θα έχουμε κι εκείνο το βάσανο, «το καρφί» που μας γεμίζει σοφία και «κρατάει το μυαλό μας λευκό (καθαρό)». Αρκεί να σκεφτόμαστε πάντα θετικά!
Ζ) Στον Καθρέπτη
«Στον Καθρέπτη» μου μπροστά πόσες φορές κι αν δεν κάθισα αμίλητος «σαν να σπρώχνει ο άνεμος την ψυχή μου στο θάμπος (έκπληξη)» αντικρίζοντας τον εαυτόν μου. Πόσες φορές χαμογέλασα, συλλογίστηκα ή ακόμη και δάκρυσα. Πόσες φορές βλέποντας τον εαυτόν μας στον καθρέπτη, τυχαίνει να βλέπουμε πράγματα έκπληκτοι που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ή είχαμε ξεχάσει κι έτσι στερούμασταν αυτογνωσία κι ευτυχία! Το «Γνώθι σαυτόν» των αρχαίων σοφών Χείλωνα του Λακεδαιμόνιου, Πλάτων και Σωκράτη είναι η βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε το οτιδήποτε στη ζωή μας. Με πρώτο από όλα να μπορέσουμε να μάθουμε από τα λάθη μας και ευτυχίσουμε μέσα από τις επιλογές μας.
Η) Όμικρον
«Όμικρον». Σαν γράμμα «Ο» από οπτικής άποψης είναι ένας κύκλος. Μια αρχή κι ένα τέλος. Κι η ζωή μας έχει αρχή και τέλος. Ένας κύκλος επίσης θα μπορούσε να συμβολίζει τον ασυνείδητο εαυτόν μας (αυτόν που δεν έχουμε γνωρίσει) και το υπόλοιπο «μικρον» τον συνειδητό εαυτόν μας κι όσο μεγαλώνει το «μικρον» και πλησιάζει το «’Ο» τόσο καλύτερα γνωρίζουμε τον εαυτόν μας. Το πνευματικό μας ταξίδι στη ζωή και στο ασυνείδητό μας, είναι παράλληλα και σχεδόν όμοια. Όλο φόβο, ανατροπές, αληθινά και ψεύτικα ιδανικά, εικόνες άσχημες και καλές μα προπαντός κόπο και πόνο. Το στοίχημα σε όλο αυτό το ταξίδι, για να έχει νόημα και να νοιώσουμε πραγματική ευτυχία, είναι να μην αποκρύπτουμε από τον εαυτόν μας την αλήθεια καθώς προχωράμε μην αντέχοντας το βάρος της, αφού «άλλοι μάρτυρες» των εσώψυχών μας, δεν υπάρχουν! Κι ας βλέπουμε πολλούς «παριστάνοντας τους νεκρούς να επιπλέουν» στο ευρύ κοινωνικό σύνολο ως σπουδαίοι, μέσα από την αδιαφορία και το ωμό συμφέρον χωρίς συνείδηση, λέγοντας ψέματα στους άλλους αλλά και στον εαυτόν τους.
Όλα τα υπόλοιπα ποιήματα, δώσαν αυτό το ιδιαίτερο νόημα στο «Όμικρον» και το «Όμικρον» με τη σειρά του, έδωσε την απαιτούμενη συνοχή στα υπόλοιπα ώστε το συγκεκριμένο άκουσμα να είναι ένα ολοκληρωμένο μουσικό Έργο.
Από μουσικής άποψης, κυριαρχούν οι τροπικές κλίμακες, δηλκυρίως αυτές που υπάρχουν στο παραδοσιακό και λαϊκό μας τραγούδι, κάποιοι λατινογενείς ρυθμοί και μπόλικοι ήχοι ηλεκτρονικής μουσικής.
Σε αυτούς τους ήχους, περιλαμβάνονται χωρίς να γίνονται αντιληπτές αλλά ως χρειάζεται αισθητές, συχνότητες που βάσει πειραμάτων έχουν ευεργετική κι άλλοτε ιαματική επίδραση στον άνθρωπο.
Οι στίχοι είναι παρμένοι από τις ποιητικές συλλογές, «Εις άτοπον» , «Πορτατίφ» και «Στην Πυρά» εκδόσεις ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ της Νιόβης Ιωάννου.
Λίγα λόγια για την Νιόβη Ιωάννου
Η Νιόβη Ιωάννου, πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια στο Ναύπλιο. Ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο και την διδασκαλία γαλλικών. Ποιήματά της και πεζά έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά κι εφημερίδες. Ποίησή της έχει μεταφραστεί στα ιταλικά από τον Crecsentzo Sangiglio. Στο θέατρο έχει ανέβει ο θεατρικός της μονόλογος «Μην έρθεις απόψε». Είναι ραδιοφωνική παραγωγός στο Symban World Radio –εκπομπή για την Τέχνη και τον Πολιτισμό- που εκπέμπει στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας στα FM και μέσο WEB σε όλον τον κόσμο. Κυκλοφορούν οι ποιητικές της συλλογές, «Φως-2» εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013, «σε στΗχο πλάγιο και μόνο» εκδόσεις Οσελότος 2014, «Εις άτοπον» εκδόσεις Μανδραγόρας 2017, «Πορτατίφ» εκδόσεις Μανδραγόρας 2019, «Στην πυρά» εκδόσεις Μανδραγόρας 2021.
Ο Ντίνος Καλύβας
Ως σολίστ έχει λάβει μέρος σε ραδιοφωνικά σόου, διεθνή Φεστιβάλ, φιλανθρωπικές συναυλίες και παραστάσεις σε χώρους όπως ο “Παρνασσός”, το Αμφιθέατρο Φ. Νάκας, το Μικρό Θέατρο Επιδαύρου, Σύνταγμα Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσ/κης κλπ. Έκανε το ντεμπούτο του ως τενόρος στο Χριστουγεννιάτικο Ορατόριο του Μπάχ με την ορχήστρα νέων Αθηνών στις 17 Δεκεμβρίου του 2007 στην αίθουσα τελετών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως συνθέτης και παραγωγός έκανε το ντεμπούτο του με το Άλμπουμ “Εμπνεύσεις” στις 6 Δεκεμβρίου του 2020. Έκτοτεσυνέχισεμετα «VaccinatedChristmas” , “PopRock ‘nClassics”, «ΣτονΑστερισμό της Νιόβης». Τον Ιανουάριο του 2023, κυκλοφόρησε παγκοσμίως ως digital Single το τραγούδι dueto “Love is Burning” μαζί με την κα Katja Tanskanen (Σύνθεση & Παραγωγή δική της), όπου ερμήνευσε το μέρος του τενόρου.
