Γράφει ο Τραϊκούδης Χρήστος. Οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Αγαπητοί αναγνώστες,
Όπως είχα γράψει υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι εύλογα θεωρούν την ανάπτυξη της τεχνολογίας, κυρίως στις δημόσιες υπηρεσίες, ως μοναδική ελπίδα για να μπορέσει το εθνικό μας κράτος να συγκλίνει περισσότερο προς τα δυτικά πρότυπα. Το γιατί και αν είναι το μόνο εργαλείο το οποίο μπορεί να αλλάξει καταστάσεις και πρόσωπα σε ορισμένες κοινωνίες όπως η δική μας, θα το αφήσω να το απαντήσετε μόνοι σας. Κατ’ αρχάς όμως αναρωτηθείτε πώς θα ήταν η χώρα σήμερα αν δεν άλλαζε κάτι στη μηχανογράφηση του δημοσίου τομέα και αν δεν υπήρχε τόση πίεση από ξένους παράγοντες για να συμμορφωθούν τα δημοσιονομικά της στοιχεία.
Πέρα αυτών όμως είναι και άλλες εικόνες, οι οποίες δεν είναι και τόσο κολακευτικές από την μία και την άλλη μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί ενώ κάποιοι εξ ημών πληρώνουμε φόρους εντούτοις δεν βλέπουμε κάποια βελτίωση.
Το για πολλά χρόνια κακό-συντηρημένο οδικό δίκτυο, η έλλειψη κόμβων σε σημεία όπου θα βοηθούσε την ομαλή διεξαγωγή της μεταφοράς εμπορευμάτων, η έλλειψη αισθητικής σε κάποιους δημόσιους χώρους, τα λίγα πάρκα είναι μερικά μόνο στοιχεία τα οποία συνθέτουν μία εικόνα ενός κράτους στο οποίο τη λέξη πολιτισμός μπορεί κανείς να αισθανθεί μόνο κατά την επίσκεψη του σε αρχαιολογικά μουσεία και χώρους.
Οι χαμηλές πτήσεις στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς και παρά τις χρόνιες εξαγγελίες για πάταξη της φοροδιαφυγής είναι ακόμη μία κωμικοτραγική ιστορία της σύγχρονης ιστορίας μας. Οι ξένοι ως κωμικοτραγικές αντιλαμβάνονται τέτοιες καταστάσεις από τη στιγμή που εμείς ομιλούμε περί υπάρξεως ενός κράτους. Αν μιλούσαμε για κοινωνία φυλών ίσως να μην τα θεωρούσαν κωμικοτραγικά τέτοια γεγονότα.
Η ατιμωρησία είναι ένα άλλο μελανό στοιχείο. Οι νόμοι του κράτους πηγαίνανε περίπατο από κάποιους διοικούντες τη δημόσια περιουσία και δυστυχώς έπρεπε οι ίδιοι οι πολίτες να κινηθούν νομικά για να επικρατήσει το δίκαιο και να εφαρμοστούν οι νόμοι υπερασπιζόμενοι άμεσα και την ύπαρξη του ίδιου του κράτους. Αγάπη για την πατρίδα είναι οι πράξεις και ως εκ τούτου αυτοί που μοιράζανε ή προσπάθησαν να μοιράσουν τη δημόσια περιουσία σε συνδαιτημόνες είχανε αδιαφορία για την πατρίδα και υπονομεύανε την ύπαρξη του ελληνικού εθνικού-κράτος. Τέτοιες πρακτικές εναντίον του κράτους έπρεπε να παραγράφονται; Όχι. Πιστεύω πώς σε όσους θέλουν καλύτερες μέρες για τον τόπο μας, η απάντηση θα ήταν ένα μεγάλο Όχι.
Σαφώς βέβαια σε όσους αρέσκονταν να αποτελούν μία 5η φάλαγγα, το να ξεχνάμε ή να μην διεκδικούμε ή να σιωπούμε τους χαροποιεί σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αφενός δεν καταλαβαίνουν ότι και αυτοί είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου αφετέρου ότι αντιμετωπίζουν το κοινωνικό σύνολο ως κάτι ασήμαντο και πάντα χειραγωγήσιμο.
Η ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά με ενδιαφέρον ακόμη και για τα μικρά καθημερινά προβλήματα τόσο όσων βρίσκονται έξω από το χώρο όπου διαμένουν όσο και των συμπολιτών τους, η ανάγνωση και κριτική των μελανών σημείων της ιστορίας μας, η πίεση προς το πολιτικό σύστημα σε κάθε επίπεδο δημόσιας διοίκησης ώστε να υλοποιούνται όπως πρέπει οι υποδομές που θα κάνουν καλύτερη την καθημερινότητας μας, η άρνηση να θεωρούμε αλήθεια ότι μας σερβίρεται έτοιμο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χωρίς να κάνουμε μια έρευνα πάνω σε αυτό, η ψήφος η οποία πρέπει να πέφτει στην κάλπη μετά από ώριμη σκέψη και χωρίς να επηρεάζεται η σπουδαία αυτή πράξη μόνο από το φαντασιακό μας, η ανάγκη για μεγαλύτερη διαφάνεια μέσα από τη ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης είναι οι πρώτες πράξεις που μπορούν να μας κάνουν να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο καθώς και για ένα κράτος το οποίο θα έχει τη συνέχεια που του αξίζει με βάση τη λαμπρή του ιστορία.
