Στρίμωξα ένα σεντόνι κάτω από το πάπλωμα και κάθισα στον καναπέ, έφτιαξα και ένα πράσινο τσάι με λίγη μέντα, φροντίζοντας την υγεία, είναι η μανία της τάξης και του προγράμματος που με καταδιώκει την περίοδο αυτή, η καλή διατροφή. Ησυχία εσωτερική. Πλήττω γευστικά.
Πενήντα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού και εγώ τρέφομαι σαν τροφοσυλλέκτης με σπόρους, ωμά λαχανικά και κάθε τι στην πιο ακατέργαστη μορφή του.
Παροδικό είναι σίγουρα! Ίσως τελικά να είναι όντως υγεία αυτό. Υγεία δεν είναι σίγουρα οι τύποι που νομίζεις πως αύριο θα κληθούν σε πόλεμο σώμα με σώμα και φουσκώνουν ξεφουσκώνουν μυϊκές ομάδες. Δευτέρα βράδυ.
Ξανά σε μία άλλη χώρα, τόσο συχνό φαινόμενο που πλέον και στην χώρα μου να πάω, μοιάζει ξένη. Πολλοί ακούγονται. Δυστυχώς τους ακούω μόνο στις ακραίες στιγμές τους. Αυτές που μαλώνουν ή βρίσκονται σε ερωτικό οίστρο. Αυτές που χτυπούν την πόρτα ή που βάλθηκαν να διορθώσουν κάτι και χτυπούν ρυθμικά και βαριεστημένα ένα σφυρί.
Δεκάδες ζωές όλοι γνωστοί/άγνωστοι. Επιβάτες σε κάποια πολυκατοικία μίας χώρας και μίας πόλης που ο καημός και η ταλαιπωρία χάνεται μπροστά σε έναν πανηγυρικό καταναλωτισμό.
Κάποια στιγμή τους χαιρετάς αυτούς τους άλλους… κάποια στιγμή για τους περισσότερους, θα μαλώσεις ή θα συγχιστείς με κάτι που κάνουν. Δεν ισχύει για μένα αυτό.
Δεν μπορώ να μην προσωποποιώ τον θυμό μου και χωρίς να τους ξέρω δεν μπορώ να τους θυμώσω. Ό,τι και να κάνουν.
Πόσο μόνος νιώθεις όταν δεν υπάρχει θέληση από τους άλλους να σε καταλάβουν. Θέληση να συνεχίζεις όταν η λογική σου λέει να σταματάς. Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν, απλώς θάβονται, είχε πει κάποιος, μέχρι να εκδηλωθούν με τρόπο δυσάρεστο. Όταν σε δυσαρεστούν, σημαίνει πως έθαψαν ζωντανά κάποια συναισθήματα για σένα κάποια στιγμή και τα βγάζουν άτσαλα, τώρα. Η ελευθερία σου βρίσκεται εκεί που δεν έχεις ανάγκη να συμφωνήσεις με κανέναν ή όταν πλέον δεν είναι πλέον κανείς εκεί για να συμφωνήσεις. Η ελευθερία είναι όταν δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσεις κανέναν.
Πόσο καλό κάνει σε μερικούς ανθρώπους η μοναξιά. Είναι φορές που καλύτερα από όλους ακούγεσαι στον εαυτό σου. Η μοναξιά είναι να κάνεις παρέα στον εαυτό σου και τότε πραγματικά και αληθινά δεν χρειάζεται να είσαι χαρούμενος, γιατί απλά, είσαι. Μακριά από την τοξικότητα της παρουσίας των άλλων.
Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος, είναι να νιώθεις μόνος όταν είσαι μαζί με άλλους. Και φεύγει που και που το σεντόνι κάτω από το πάπλωμα και τελείωσε το πράσινο τσάι. Πόσο βαρετό και πικρό πράγμα, έλεος!
Ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1988, όπου και μεγάλωσε. Έχει ζήσει στις Βρυξέλλες, στην Ολλανδία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Κύπρο. Καλλιτεχνική φύση ως μουσικός, αλλά πάνω από όλα με πάθος για τον άνθρωπο, την Νομική και την Πολιτική Ιστορία. Κάτοχος πτυχίου Νομικής, απόφοιτος Πολιτικών επιστημών και απόφοιτος MSc Health Economics Policy and Law- Erasmus University of Rotterdam. Αρθρογραφεί γιατί θεωρεί πως είναι η πιο αγνή μορφή επικοινωνίας με το κοινό. Επαγγελματικά δραστηριοποιείται στην Θεσσαλονίκη ως στέλεχος επιχειρήσεων.
