Η μουσική ενώνει τους λαούς και τους πολιτισμούς;
Αναντίρρητα ναι. Οι μορφές τέχνης και εν προκειμένω η μουσική είναι μέρος της ιστορίας του κάθε λαού, άρρηκτα συνδεδεμένο με το πολιτισμό του.
Χαράζει περιόδους της ανθρωπότητας, δίνει ταυτότητα και αναφορές. Τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο.
Δηλαδή, είναι ορατές οι διαφορές σε μουσικά έργα της Δύσης ή της Ανατολής, ή από χώρα σε χώρα, είτε ακόμη και από πόλη σε πόλη. Εντούτοις, η μουσική καταφέρνει ταυτόχρονα να καθίσταται μια “παγκόσμια γλώσσα” και να είναι η πιο διαδεδομένη τέχνη.
Η ελευθερία έκφρασης που προφέρει η μουσική, η διαδραστικότητά της μέσω του ήχου ακόμα κι όταν υπάρχει κείμενο δηλαδή στίχος, σε ξένη γλώσσα είναι κάτι μαγευτικό.
Νομίζω πως η “λέξη κλειδί” που παιζει ρόλο είναι η λέξη “ελευθερία”. Αυτό είναι που φέρνει αυτή την αμοιβαία υποδοχή των λαών , την ένωση των πολιτισμών.
Γι’αυτό η μουσική είναι κοινός τόπος, γιατί είναι η αλήθεια της έκφρασης του κάθε ανθρώπου, μας δίνει ελευθερία και ως εκ τούτου επιθυμία αποδοχής του άλλου και δημιουργικότητας. Υπάρχουν άλλωστε πολλά παραδείγματα εξαιρετικών διαπολιτισμικών μουσικών συμπράξεων.
Ποιον μουσικό θαυμάζετε και γιατί;
Πραγματικά είναι αδύνατο να πω μόνο ένα όνομα. Θαυμάζω πολλούς μουσικούς, είτε ευρέως γνωστούς είτε λιγότερο, για το ταλέντο και το έργο τους.
Μπορώ να πω με σιγουριά όμως ότι μουσικοί που θαυμάζω περισσότερο είναι αυτοί που είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνες.
Θεωρούμε ότι ταυτίζονται οι δύο έννοιες, όμως στα δικά μου μάτια ο καλλιτέχνης κουβαλάει και κάποια στοιχεία πολύ ιδιαίτερα, όπως είναι η ακούραστη επιθυμία για την τέχνη του, η ανάγκη του, η αγνότητα και η ειλικρίνεια που αντιμετωπίζει τόσο τη μουσική όσο και τους ανθρώπους όμως.
Πρέπει να είσαι “εκεί” και να δίνεσαι πρώτα με αγάπη, με ήθος και με πολύ πολύ σεβασμό. Συγκαταλέγω μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους σίγουρα και τους δασκάλους μου κι είμαι πολύ τυχερή γι’αυτό.
“Η μουσική είναι μία, οι μουσικοί πολλοί”. Πως θα περιγράφατε αυτή την πρόταση;
Θα την περιέγραφα ως εξής: Η μουσική είναι σαν μια μητέρα με πολλά πολλά παιδιά. Το κάθε ένα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Ο κάθε μουσικός προσφέρει και κάτι άλλο, μια δική του οπτική, ένα δικό του πόνημα, ένα δικό του “δώρο”. Και η μουσική είναι πάντα εκεί για όποιον θέλει να την αγαπήσει και να την υπηρετήσει.
Επίσης, αναφέρεται και στα διαφορετικά είδη μουσικής. Στο γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία και στην παγκοσμιότητάς της.
Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη;
Είναι μια μεγάλη συζήτηση τι συνίσταται ως παιδεία. Για να απαντήσω όμως συγκεκριμένα, θεωρώ πως η ύπαρξη μουσικής παιδείας αποφέρει μεγάλα οφέλη.
Αρχικά, προσφέρει οξύνεια. Η μουσική θέλει έξυπνους ανθρώπους. Όμως, ανεξαρτήτως με το αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική, ή με την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, θεωρώ πως η μουσική παιδεία προσφέρει και σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο έννοιες όπως αρμονία, έκφραση, ερμηνευτικότητα, ευρηματικότητα, συνεργασία. Είναι μια άλλη γλώσσα που η διανοητική της χρήση έρχεται σε ταυτοχρονία με την ψυχική κατάσταση. Κατ’εμέ είναι αδύνατο συχνά να διαχωρίσεις το ψυχικό ερέθισμα όταν ασχολείσαι με την τέχνη και δη με τη μουσική. Υπάρχει, λοιπόν, και το κομμάτι του συναισθήματος.
Μέσα σε ένα σύστημα εκπαίδευσης είναι σημαντικό να έχει παρουσία και το συναίσθημα. Όταν δίνεται χώρος στη μουσική- στην τέχνη γενικότερα- που χρησιμοποιεί ταυτόχρονα ορθολογισμό για το τεχνικό σκέλος και συναίσθημα για το δημιουργικό μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα αυτόματα καλλιεργούμε και ένα κοινωνικό σύνολο λιγότερο ανάλγητο, που έχοντας συνηθίσει να δουλεύει και με ευαισθησία στην καθημερινότητα του σταματά να την θεωρεί αδυναμία. Θεωρώ πως (πρέπει να) είναι ύψιστη ανάγκη για όλους αυτούς τους λόγους.
Πως μπορεί ένας γονιός να ανακαλύψει το ταλέντο του παιδιού του στη μουσική;
Νομίζω ότι ο τρόπος είναι αμφίδρομος. Ένα παιδί ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα που λαμβάνει και πολλές φορές παραδειγματίζεται.
Η προσωπική εμπειρία μου ως παιδί ήταν ότι από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι ένα αίσθημα πληρότητας, μια πολύ διαφορετικής υφής ευτυχία όταν τραγουδούσα, όταν άκουγα και πρόσεχα τη μουσική. Κάτι που δεν μου προσέφερε κάποιο άλλο παιχνίδι. Μεγαλώνοντας απλώς το συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο.
Είχα όμως και ερεθίσματα στο σπίτι π.χ τον πατέρα μου στο σπιτι να παίζει αυτοδίδακτος κιθάρα και να τραγουδάει και να μου λέει “για πες αυτό”. Πιστεύω λοιπόν, ότι το παιδί δείχνει μια τάση αλλά πρέπει να ενθαρρύνεται και οι ίδιοι οι γονείς να παρατηρήσουν.
Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί με μουσική κατάρτιση και γνώσεις;
Φυσικά και υπάρχουν. Είμαστε ένας λαός με τεράστια αγάπη στη μουσική κι αυτό δεν θα μπορούσε να μην μεταφραστεί και στην επαγγλεματική διάσταση.
Υπάρχουν πολύ αξιόλογοι συνθέτες, μουσικοί, μαέστροι, ερμηνευτές με μεγάλες δυνατότητες. Επίσης , υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι δάσκαλοι. Υπάρχουν παραδείγματα Ελλήνων μουσικών που διαγράφουν αξιοσημείωτη πορεία εντός κι εκτός συνόρων.
Πιστεύω ότι αν το πρακτικό , καθαρά πολιτειακό κομμάτι βελτιωνόταν για το επάγγελμα του μουσικού ως προς τις δομές , θα υπήρχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για την άσκησή του. Υπήρχε και υπάρχει μια ανασφάλεια λόγω αυτού που δεν συνάδει με την επένδυση σε γνώσεις και κατάρτιση.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ξεκινάω πρόβες για τα προσωπικά μου live με πρώτο εκείνο στις 4 Οκτωβρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο UpStage, καθώς και για κάποιες συμμετοχές μου σε συναυλίες άλλων καλλιτεχνών για το φθινόπωρο. Επίσης, βρίσκομαι και σε προετοιμασία κομματιών με σκοπό να κυκλοφορήσει στο μέλλον και δικό μου υλικό.
Βιογραφικό.
Η Ναταλία Ρουτσολιά είναι τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, γεννημένη στην Αθήνα όπου και κατοικεί.
Είναι απόφοιτος του τμήματος Σύγχρονου Τραγουδιού στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών έχοντας παρακολουθήσει και θεωρητικά της μουσικής (θεωρία, αρμονία, ιστορία μουσικής, οργανογνωσία ,πρακτικό διδασκαλείο πιάνου) ενώ συνεχίζει τις σπουδές της στη μονωδία.
Επίσης, είναι ενεργό μέλος σε χορωδίες και έχει παρακολουθήσει μαθήματα χορού με έμφαση στο jazz . Επαγγελματικά δραστηριοποιείται κυρίως στο έντεχνο ρεπερτόριο σε αθηναϊκές σκηνές (Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Ρότα art stage κ.α) καθώς και σε full band projects με pop-rock-soul ύφος.
Έχει λάβει μέρος στο καλλιτεχνικό τμήμα δύο τελετών ( Special Olympics 2011).Μεταξύ άλλων, συμμετείχε στην πρωτότυπη παραγωγή του μουσικού θεατρικού “Αλογίσιο όνομα”, διασκευή στο έργο του Α.Τσέχοφ – σκηνοθεσία Ν.Διαμαντή, μουσική Μ. Ζαχείλα, χορογραφίες Α. Σιγούρου- σε συνεργασία με λυρικούς καλλιτέχνες ως χορωδός υπό τη διεύθυνση Γ. Βρυζάκη.
Το καλοκαίρι του 2017 συμμετείχε ως τραγουδίστρια-σολίστ σε συναυλία αφιέρωμα στους μεγάλους Έλληνες συνθέτες που πραγματοποιήθηκε στο Opera and Ballet Theatre of Odessa με συνοδεία φιλαρμονικής υπό διεύθυνση Γ. Τσόγκα. Συμμετείχε, ακόμη, και στην παράσταση”Το έξυπνο κουτάλι μου” βασισμένη στο διήγημα του Δ. Σαμαρά, μια μαύρη κωμωδία-μιούζικαλ που διασκευάστηκε από τους Α. Βάγια, Π. Τσάκαλου και Γ. Παντελεάκη σε σκηνοθεσία και επιμέλεια Γ. Παντελεάκη.
Ακόμη έχει εργαστεί στο θέατρο “Μορφές Έκφρασης”. Την άνοιξη του 2018 συμμετείχε στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του πρωτότυπου έργου ” Ήρωες Χρόνοι” του Γ.Μηνά σε ποίηση Κ.Καρυωτάκη( Ηρωική Τριλογία) για χορωδία, κρουστά και ηθοποιό. Το καλοκαίρι του 2018 πραγματοποίησε συμμετοχή σε δύο συναυλίες ως σολιστ τραγουδίστρια με την φιλαρμονική Αμφιλοχίας και τραγούδησε πλάι στον Διονύση Σαββόπουλο και τον Δημήτρη Μπάση.
Τον Μάρτιο του 2019 παρουσίασε δικό της υλικό σε στίχους και μουσική στην σκηνή Κρεμλίνο του Πειραιά. Τον Μάιο του 2019 συμμετείχε ως performer στην πρώτη παρουσίαση του ελληνικού musical ”Liberaj” στο θέατρο Κνωσσός. Τον Ιούνιο του 2019 συνεργάστηκε ως χορωδός της Χορωδίας Παντείου με την Charite Berlin Chor.
Τον Αύγουστο του 2019 συμμετείχε ως σολίστ τραγουδίστρια με συνοδεία της φιλαρμονικής Αμφιλοχίας μετά από πρόσκληση στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
