Γράφει ο Χρήστος Κατσίδης,
Φοιτητής στο τμήμα μουσικών σπουδών του πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Ως αυτοσχεδιασμό στη μουσική μπορούμε να ορίσουμε την αυθόρμητη μουσικη διουργία-σύνθεση αν και η εννοια του ειναι αμφίσημη.
Αν κανουμε μια ιστορικη αναδρομή συνθετες του Μεσαίωνα μα και της κλασσικης εποχής χρησιμοποιούν τον αυτοσχεδιασμό στα εργα τους.
Η Cadenza για παραδειγμα περιεχει το αυτοσχεδιαστικό μερος ενος κοντσέρτου οπου ο εκτελεστής δείχνει τη δεξιοτεχνία του. Αλλα αν φύγουμε απο την εποχή των κλασσικών συνθετών μπορούμε να πούμε πως ο αυτοσχεδιασμός ειναι θεμα εμπνευσης και πολλες φορες και τεχνικής.
Μέσα απο έναν αυτοσχεδιασμό πιστευω πως αποτυπώνεται ο πλήρης ψυχισμός του καθε δημιουργού.
Το μουσικό όργανο γίνεται σαν ενα βιβλίο που μέσα του ανοίγονται δηιγήσεις και ιστοριες. Θα μπορούσε κανείς να πει οτι ο αυτοσχεδιασμός δε διδάσκεται… σιγουρα τις περισσότερες φορές ειναι θέμα καθαρά έμπνευσης ομως υπάρχουν και τα τεχνικά σημεια που ειναι αξια προσοχής.
Το πως δηλαδή θα παει απο το ενα ηχόχρωμα στο αλλο το πως θα αλλαξει τις μουσικες βαθμίδες και το πως θα ενώσει δυο διαφορετικούς κόσμους. Αλλοτε μειζονες και ελασσονες και αλλοτε ανατολικά και δυτικά ηχοχρώματα που αυτο αποτελεί και το πιο αξιοπρόσεκτο σημείο της μουσικής έμπνευσης του κάθε δημιουργού.
Ωστοσο στο περασμα των αιωνων πολλα εχουν αλλαξει πολλα αλλαζουν και σιγουρα οσο περνάει ο καιρός ο αυτοσχεδιασμός θα εμπλουτίζεται με νέα συστατικα και τεχνικές.
