Σύντομο βιογραφικό.
Ονομαζόμαστε Μιχάλης και Γιάννης Αρτεμισιάδης, είμαστε 22 χρόνων, από την Βέροια, όμως μένουμε στην Αθήνα. Είμαστε σπουδαστές δραματικής σχολής στο δεύτερο έτος και αυτόν τον καιρό παίζουμε στην παράσταση “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” του Λουίτζι Πιραντέλο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου σε Σκηνοθεσία, μετάφραση και διασκευή Δημήτρη Μαυρίκιου.
Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιοί;
ΜΙΧΑΛΗΣ: Στην πραγματικότητα ήθελα να γίνω ηθοποιός από πολύ μικρός. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Το αποφάσισα όμως στα 18 μου μετά από μια σχολική θεατρική παράσταση. Απ’ τις πρόβες ακόμα, είχα πει οτι μόλις τελειώσω το σχολείο, θα πάω στην Αθήνα με αυτό τον σκοπό. Ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό είχα κάνει στη ζωή μου.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Εγώ στα 19. Όπου εργάστηκα ως ψυχαγωγός σε ξενοδοχείο και εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσει να στέκομαι μπροστά σε κοινό χωρίς όμως να είμαι ακριβώς ο εαυτός μου. Έπειτα ήταν θέμα χρόνου να ανακαλύψω ότι θα ήθελα να γίνω ηθοποιός.
Γιάννη, ποιον καλλιτέχνη θαυμάζεις;
Τον Δημήτρη Μαυρίκιο. Επειδή ως δημιουργός καταφέρνει να συνδυάσει την ποιότητα τις κλασσικής δραματουργίας με την αισθητή του σήμερα.
Θέατρο ή κινηματογράφος, τι προτιμάτε;
ΓΙΑΝΝΗΣ: Το θέατρο. Επειδή (κατά την τωρινή μου αντίληψη) στο θέατρο είσαι “ολόγυμνος” μπροστά στο κοινό και βρίσκεις έτσι συμπαράσταση από τον ρόλο σου οπότε καταφέρνεις να ζήσεις καλύτερα το παραμύθι.
ΜΙΧΑΛΗΣ: Εγω πάλι δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον προτιμώ να βλέπω κινηματογράφο, αλλά να παίζω θέατρο. Βρίσκω το παίξιμο στο θέατρο σχεδόν λυτρωτικό και ανακουφιστικό, ενώ το να παρακολουθώ μία ταινία, κυρίως εξαιτίας του ρεαλισμού που απαιτείται, με βάζει σε έναν άλλο κόσμο.
Μιχάλη, τι πιστεύεις, καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Νομίζω πως καλλιτέχνης κάνεις γίνεται, αλλά από πολύ νωρίς. Τα πρώτα χρόνια της ζωής κάθε ανθρώπου είναι ίσως τα πιο καθοριστικά για την βάση του χαρακτήρα του. Μάλλον μέσα σε εκείνα τα πρώτα χρόνια γίνεται η “ζημιά”.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς;
ΜΙΧΑΛΗΣ: Το να δουλεύεις συνεχώς και μάλιστα με σημαντικούς συνεργάτες σε αξιόλογες παραγωγές. Θα πρέπει στη δουλειά ενός καλλιτέχνη να υπάρχει διάρκεια και όχι απλώς μία έκρηξη αναγνωρισιμότητας η οποία πολύ σύντομα θα σβήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Για μένα που είμαι πολύ νέος ακόμα στο χώρο η λέξεις καριέρα – επιτυχία είναι ταυτόσημες με τη λέξη ευτυχία. Μπορεί και να αναθεωρήσω σε κάποια χρόνια όμως προς το παρόν…
Μιχάλη, ποια λέξη σε εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Ανάγκη. Το να νιώθει κανείς ότι αν δεν κάνει αυτό που αγαπάει, η ζωή του πάει στραβά. Να θέλει να βρίσκεται μέσα σ’ αυτό συνέχεια, επειδή έτσι νιώθει ενεργός.
Γιάννη, νιώθεις την “έμπνευση” πριν δημιουργήσεις;
Νομίζω ότι στην υποκριτική ισχύει αυτό που λένε “τρώγοντας έρχεται η όρεξη”. Ότι δηλαδή επάνω στην πράξη και στην πρόβα έρχονται οι ιδέες και οι εμπνεύσεις.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως καλλιτέχνη;
ΓΙΑΝΝΗΣ: Αρχικά δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου καλλιτέχνη ακόμη. Επειδή έχω γνωρίσει ιερά τέρατα του θεάτρου και δεν νομίζω οτι ανήκω στην ίδια κατηγορία με αυτούς τους ανθρώπους προς το παρόν τουλάχιστον. Απ’την άλλη σαν “εργάτη” της υποκριτικής θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ενθουσιώδη και επίμονο.
ΜΙΧΑΛΗΣ: Εγώ θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ιδιαίτερα εξερευνητικό. Παρόλα αυτά,
θεωρώ επίσης ότι ως καλλιτέχνης είμαι πολύ “άγουρος” ακόμη και με πολλά περιθώρια εξέλιξης.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
ΓΙΑΝΝΗΣ-ΜΙΧΑΛΗΣ: Για τώρα θα θέλαμε να αφιερωθούμε στις σπουδές μας και στο μέλλον μια καλή συνεργασία όπως αυτή που έχουμε τώρα στο θέατρο θα ήταν ό,τι πρέπει.
