Υποδεχόμαστε το Φεβρουάριο του 2021 με πρωτοποριακό project της ΕΠΙΜΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ το οποίο πρότεινε και επιμελείται η καλλιτέχνις Χρύσα Μπαρζόκα.
Στο πρότζεκτ γνωστοί καλλιτέχνες απ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό θα εκθέτουν με έργα στραμμένα προς την κρυστάλλινη βιτρίνα έτσι ώστε οι θεατές να μπορούν να θαυμάσουν δημιουργίες από τον εξωτερικό αύλειο χώρο – στο κλίμα της εποχής… Η έκθεση θα βρίσκεται εκεί όλο τον Φεβρουαριο επιμένοντας να συγκεντρώνει την προσοχή και την συναισθηματική φόρτιση του θεατή.
Συμμετέχετε κι εσείς σε αυτό το project. Ποιο συναίσθημα πιστεύετε πως επικρατεί στον επισκέπτη αντικρίζοντας το δικο σας έργο; Τα συναισθήματα που βιώνει ο καθένας κοιτώντας ένα έργο τέχνης είναι διαφορετικά, προσωπικά για τον καθένα, σχεδόν σαν το δακτυλικό του αποτύπωμα. Ωστόσο, αυτό που θα ήθελα να μεταφέρω στον θεατή είναι ηρεμία, αισιοδοξία και ελπίδα. Αυτό είναι που προσπαθώ να αντλήσω κι εγώ για τον εαυτό μου μέσα από την τέχνη. Επομένως, στοχεύω και ταυτόχρονα μου βγαίνει φυσικά σε όλα μου τα έργα να υπάρχει η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως.. Ή στο χρωμα! Κάπως σαν αντίδοτο στους γκρίζους καιρούς που βιώνουμε τώρα….
Τι συμβολίζει για εσάς η συμμετοχή σας, στο γυάλινο περίπτερο, στη Νέα παραλία; Την προσπάθεια για επαφή με τον συνάνθρωπο, στο κλίμα της εποχής!
Στην πλειοψηφία των επαφών μας τους τελευταίους μήνες μεσολαβεί ένα γυάλινο φίλτρο. Ακόμα και στην επαφή μας με την τέχνη. Αυτό το γυάλινο φίλτρο στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για μια οθόνη – και αυτό δεν είναι κάτι το αρνητικό απαραίτητα, είναι εκπληκτικό πόσο προσαρμοστικοί είναι οι καλλιτέχνες ανεξάρτητα από το μέσο έκφρασής τους, και πώς με οποιοδήποτε τρόπο η τέχνη βρίσκει τρόπο να ελίσσεται και να εξελίσσεται – στη συγκεκριμένη περίπτωση, το φίλτρο πρόκειται για το γυάλινο περίπτερο.
Το βλέπω ως μία παρέμβαση, ως μια επιμονή να είμαστε παρόντες, ορατοί, στο φως. Αυτή την φορά όχι εμείς, αλλά έστω τα έργα μας.
Και το ότι το βλέμμα των περαστικών θα τα συντροφεύει, ίσως μαζί με κάποιες σκέψεις και συναισθήματα που δεν θα ακούσουμε ποτέ, έχει μια γλυκιά μελαγχολία και ομορφιά.
Πώς νομίζετε ότι μπορεί να επιδρά στους θεατές αυτή η πρωτοβουλία τη δεδομένη εποχή; Νομίζω αυτή την στιγμή η πόλη έχει κάτι το μελαγχολικό, δεν θυμίζει την Θεσσαλονίκη που ξέρουμε. Το κλίμα είναι βαρύ, κι ένας περίπατος στην παραλία είναι μια διέξοδος – αυτό ίσχυε πάντα, αλλά τώρα πιο πολύ από ποτέ. Ίσως και πολλοί να βρίσκονται στην παραλία με αυτό τον σκοπό. Και θα ήθελα να πιστεύω ότι η ομάδα της “Επίμονης Τέχνης” κάτι προσθέτει σε αυτό. Η τέχνη είναι μια διέξοδος, είναι υγιές για το μάτι και το μυαλό να μπορεί να διαφεύγει σε κάτι όμορφο για λίγο.
Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ μπορεί να προτείνει εναλλακτικό τρόπο αντιμετώπισης μίας επερχόμενης δυστοπίας; Σίγουρα θα επιμένει να προσπαθεί! Αλλά ναι, η Τέχνη πάντα θα βρίσκει τρόπο να επιβιώνει σε οποιαδήποτε συγκυρία. Έτσι είναι η φύση της, και ίσως οι αντίξοες συνθήκες να δημιουργούν ακόμα περισσότερο την ανάγκη για έκφραση. Ένας από αυτούς τους εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης φαίνεται να είναι το διαδίκτυο, Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ψηφιακός κόσμος εν μέσω πανδημίας ήρθε και θα μείνει σε κάθε τομέα. Η Επίμονη Τέχνη βρίσκει όμως συνεχώς ιδέες για να ερθει κοντα στον θεατή. Όπως τώρα, μέσα από το Γυάλινο Περίπτερο και των στάσεων των λεωφορείων, ή την άνοιξη, όπου εκθέσαμε στον αύλειο χώρο του αρχαιολογικού μουσείου. Όλο και κάτι θα σκεφτούμε.
Υπάρχει ανάγκη για νέες καλλιτεχνικές δράσεις και πρακτικές την εποχή του ιού; Ίσως πιο πολύ από ποτέ. Δεν πρόκειται μόνο για ανάγκη των καλλιτεχνών και ο κόσμος αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη την τέχνη στη ζωή του. Ίσως γιατί η τέχνη μπορεί να εκφράσει ανησυχία, αγανάκτηση, μελαγχολία, ελπίδα, και αυτή την στιγμή οι περισσότεροι από εμάς νιώθουν κάτι από όλα αυτά, ή όλα αυτά μαζί. Η τέχνη επίσης είναι μια μορφή επικοινωνίας, σε μια εποχή που στ’ αλήθεια η επικοινωνία μας λείπει.
Η Θεσσαλονίκη στο πέρασμα των χρόνων νιώθετε οτι αγκαλιάζει τους καλλιτεχνες; Ναι, ίσως η Θεσσαλονίκη είναι μια από τις πιο πρωτοπόρες και τολμηρές πόλεις στον τομέα της τέχνης στην Ελλάδα, με μεγάλη παράδοση μάλιστα σε αυτή της την τάση. Η ακτινοβολία που έχει κατακτήσει είναι διεθνής, κατόρθωμα διόλου ευκαταφρόνητο αν σκεφτεί κανείς πόσο άλλαξε τα δεδομένα η κρίση, αλλά και το ότι στην Ελλάδα, τείνουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στο καινούριο και το διαφορετικό. Όχι ότι είναι εύκολο να είσαι καλλιτέχνης, ακόμα και στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι ο κορονοϊός μας οδήγησε να συνειδητοποιήσουμε πόσο απαραίτητη είναι η τέχνη στην ζωή όλων μας και μοιάζει να γίνονται περισσότερες προσπάθειες από ποτέ στην ενίσχυσή της.
