Μανώλης Αναστασάκος: “Η τέχνη, επικοινωνεί τα όνειρα μας στον κόσμο της ύλης που ζούμε”

“…Ας δημιουργήσουμε μια πραγματικότητα που να έχει το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές και σε όλα τα χείλη και τότε, δεν θα ψάχνουμε για διαφορετικές εποχές και τρόπους έκφρασης, αλλά για κοινή αντίληψη στο ωραίο και την αρμονία στην κάθε μας πράξη…”

Τι είναι η ζωγραφική για εσάς; μια μορφή προσωπικής έκφρασης; ανάγκη για δημιουργία; επικοινωνία; ή κάτι άλλο; Η ζωγραφική όσο και η τέχνη είναι στάση ζωής. Είναι εκείνος ο τρόπος που επιτρέπει στο δημιουργικό νου να φέρει μια ιδέα στον κόσμο της μορφής, με την λιγότερη δυνατή έκπτωση της.
Η τέχνη όσο και η ζωγραφική καταφέρνει να μετουσιώσει τον δημιουργό καθώς τον μυεί σε κοσμοθεωρήσεις που εσωκλείουν μέσα τους την ζωή του ίδιου όσο και των υπολοίπων. Η γραφή λοιπόν της ζωής επάνω μας, που ονομάζουμε ζωγραφική, ή και τέχνη γενικότερα, είναι ο τρόπος να μάθει κανείς από το τίποτα να μπορεί να δημιουργεί πάντα κάτι, κόντρα σε κάθε άγονη εποχή ή συνθήκη. Είναι η χαμένη μαγεία του κόσμου μας μέσα σε αυτό που ονομάζουμε αβίαστα ζωή. Είναι μια ανάγκη που ξεπηδά από τις στάχτες του κόσμου και φαντάζει κεραυνός εν αιθρία στην καλύτερη δυνατή έκφανση της. Η ζωγραφική είναι η κιναισθητική ελευθερία του πνεύματος με μια παιδική χαρά που θεραπεύει και εξομολογείται. Η τέχνη, επικοινωνεί τα όνειρα μας στον κόσμο της ύλης που ζούμε.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως εικαστικός; Πως να χαρακτηρίσει κανείς τον εαυτό του; Με ποιους όρους και πια φίλτρα να εξηγήσει πιθανολογώντας, τόσο στον ίδιο όσο και στους υπολοίπους αυτά που για τον καθένα είναι διαφορετικά. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω ή να ορίσω έναν εικαστικό γενικότερα θα έλεγα, δημιουργικός και παραγωγικός. Ίσως λοιπόν να χρησιμοποιούσα τις ίδιες λέξεις και για εμένα.
Η ικανότητα όμως να προσδίδουμε σε ανθρώπους χαρακτηριστικά όταν όλα γύρω μας αλλάζουν και κατ’ επέκταση και μέσα μας, δεν έχει για εμένα νόημα, μια και αλλάζουμε και εμείς μαζί με τις στιγμές. Ας μείνω λοιπόν στο δημιουργικός και παραγωγικός.

Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσής σας ως εικαστικός; Εμπνέομαι από την ανοησία και το βάθος της ύπαρξης. Εμπνέομαι από την κίβδηλη και φαλκιδεμένη πραγματικότητα που μας επηρεάζει όλους καθώς γύρω μας επικρατεί το θαύμα της ζωής και κανείς δεν νοιάζεται κατ’ουσίαν για αυτό. Εμπνέομαι καθώς ριζώνουν μέσα μου αρχέτυπα και ο αδηφάγος χρόνος που όλα τα χαρακτηρίζει και καθώς κλέβει σιωπά. Με εμπνέουν τα ανέμελα χαμόγελα και τα ερωτευμένα μάτια, αν και δεν κατάφερα ακόμα να τα συγκρατήσω στην τέχνη μου. Με συνεπαίρνουν τα χάρτινα τριαντάφυλλα που φτιάχνουν τα μικρά παιδιά στο όνομα της δημιουργίας και της φαντασίας και μοιάζουν με ανείπωτα ποιήματα. Με εμπνέει η ανθρώπινη τρέλα που ζυγίζει την ευτυχία και την ασφάλεια με όρους καταναλωτή. Με εμπνέει η κάθε αρχή και καθώς με πονάει το κάθε τέλος. Ως εικαστικός αρνούμαι να εμπνέομαι με όρους εμπορίου. Αντιθέτως η πηγή της έμπνευσης μου παραμένει ο Ανθρωπος.

Με ποια προσωπικότητα της Τέχνης θα θέλατε να έρθετε σε διάλογο και με αφορμή ποιο θέμα; Θα μπορούσατε να ασχοληθείτε με κάποια άλλη μορφή τέχνης εκτός της ζωγραφικής; Θα ήθελα να έρθω σε επαφή με τον πρώτο εν δυνάμει δημιουργό. Εκείνον ή εκείνη που ξέφυγε από τα στενά όρια της πραγματικότητας, των πεπερασμένων ιδιοτήτων των αισθήσεών του και για κάποιο μαγικό λόγο, δημιούργησε το πέρα από τα όσα ήξερε ή καταλάβαινε, μεταρσιώνοντας έτσι την φύση όλων μας, παρά την θέληση του για αυτό. Δεν θα ήθελα να κάνω κανένα διάλογο άλλον πέρα από τον δημιουργικό διάλογο της ποίησης δηλαδή τον διάλογο που τα χέρια δημιουργούν όταν συνέχετε μέσα μας εκείνο το ανώτερο και ιερό πάλεμα της τέχνης όπως την ονομάζουμε σήμερα. Όσο για το αν θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέρα από την ζωγραφική; Νομίζω το έργο μου μέχρι τώρα απαντά ήδη στο ερώτημα αυτό.

Αν επιλέγατε μια διαφορετική εποχή για να ζήσετε και να δημιουργήσετε ποια θα ήταν αυτή και με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα εκφραζόσασταν καλλιτεχνικά; Για εμένα δεν υπάρχει «άλλη εποχή» . Ζούμε όλοι τον κυκλοέλικτο βίο μας σε ένα αέναο δράμα που ορίζει και ορίζεται μόνο από τις ταμπέλες και τα κοινωνικά μέτρα που επιθυμούν οι μηχανισμοί της ασφάλειας και του ελέγχου. Περιορίζουμε τις «εποχές» γιατί έτσι νιώθουμε πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει, αλλά η στάση μας αυτή απέναντι στο όλο, μας θέλει υποταγμένους προκειμένου να επιβιώνουν οι κοινωνίες εις βάρος των ανθρώπων και της φύσης. Σε όποια εποχή και αν γεννιόμουν θα επέλεγα και πάλι την έκφραση του ωραίου. Το μέσο δεν θα είχε και τόση σημασία. Στόχος θα ήταν πάντα να μην χαθούν οι αρχέγονες αρετές και οι εσωτερικές αξίες που διαβάλουν το κενοφανές ανόητο και το δήθεν του καθώς πρέπει. Ας δημιουργήσουμε μια πραγματικότητα που να έχει το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές και σε όλα τα χείλη και τότε, δεν θα ψάχνουμε για διαφορετικές εποχές και τρόπους έκφρασης, αλλά για κοινή αντίληψη στο ωραίο και την αρμονία στην κάθε μας πράξη. Κάτι που δεν πρόκειται βέβαια να γίνει, αλλά ας προσπαθούμε να μην χάνουμε τον στόχο μας και την δύναμη της δημιουργικότητας.

Ποια είναι η σχέση του δημιουργού με το έργο του; Η σχέση είναι ιερή. Είναι προσωπική και συνάμα πανανθρώπινη. Μοιάζει με την φύση που μας αγκαλιάζει με κάθε τρόπο και μας διδάσκει να σεβόμαστε το μέτρο και την ανισόρροπη ισορροπία της ύπαρξης μας. Το έργο και ο δημιουργός, συνέχουν μέσα τους αυτήν την λαβυρινθώδη ευθεία που ονομάζουμε αβίαστα ζωή, γεμάτη θάνατο , έρωτα και συνεχή αλλαγή στο όνομα της «εξέλιξης». Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς την σχέση της εμπειρίας με τον άνθρωπο, για να μάθει την σχέση του έργου με τον δημιουργό του. Η εμπειρία είναι μια φωτιά που έχει κάψει αυτόν που την έχει και έτσι , είναι πια ξεκάθαρο πως αυτή η πυρόη σχέση, δεν μπορεί παρά να είναι μια σχέση γνώσης και δημιουργικής απόγνωσης.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι όσο παλιά και ο χρόνος. Θα δημιουργώ, θα σκαλίζω, θα ανακαλύπτω μύθους και θα ξεχνιέμαι μέσα στις αρχαίες ανθρώπινες ιστορίες. Ετοιμάζω μια έκθεση 5 χρόνια τώρα την οποία θα εγκαινιάζαμε 4 Απριλίου. Λόγο της δύστροπης περιόδου που ζούμε που μοιάζει με ξυπνητήρι αλλά γεννάει θάνατο και συνομωσίες, δεν έγινε η έκθεση. Θέλω να πιστεύω πως μετά το καλοκαίρι θα μαζευτούν και πάλι όλα τα έργα από την σειρά “Μύθος” για να εκτεθούν για όποιον θέλει να δει και να καταλάβει πως ότι ζούμε έχει γίνει πολλές φορές. Με μία μόνο διαφορά . Κάποτε οι άνθρωποι σταθήκαν στο ύψος των περιστάσεων και έμαθαν. Έμαθαν πως τα προβλήματα είναι πάντα γεμάτα δώρα. Δημιουργικά δώρα. Ελπίζω να μάθουμε και εμείς.

Η σειρά : Μύθος

Ο Μανώλης Αναστασάκος προσεγγίζει τους μύθους όλου του κόσμου με συνέπεια και με αριστοτεχνικές δομές στο έργο του . Παρουσιάζει κατ’ουσίαν τις αρχέγονες δυνάμεις της εικόνας σε επίπεδο αφαίρεσης και τον πνευματικό λυρισμό της σε επίπεδο πλουραλισμού .
Είναι μύθοι που ξεπηδούν από τα βάθη της ύπαρξης και εξυμνούν κάθε λογής ανθρώπινες πολυεπίπεδες εσωτερικές ετεροτοπίες.

Η σειρά «Μύθος» είναι τόσο μία γενική εικόνα του κόσμου μας πλασμένη από ιστορίες πανανθρώπινες μέσα στον χρόνο , όσο και μια ειδική εικόνα του εαυτού μας. Καθώς ο θεατής- δέκτης αναλύει τα έργα αυτά με αισθητικούς αλλά και με πνευματικούς όρους , οι ειδικές λεπτομέρειες τους είναι αυτές που διανθίζουν την αρχική γενική εικόνα. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από ιστορίες και εμπειρίες μέσα στον χρόνο. Αναζητούμε αυτές τις ιστορίες στην πιο αρχαιά τους μορφή στο έργο του Αναστασάκου και συνάμα, συνέχεται σε αυτήν την θέαση μια φρέσκια και ρηξικέλευθη σύγχρονη οπτική ενός νέου λεξιλογίου στην ίδια την τέχνη.

Είναι μία τολμηρή προσέγγιση που ενώνει τα μέχρι χτες ανόμοια άκρα της τέχνης. Την αφαίρεση & το μίνιμαλ ,με το μπαρόκ και τον πλουραλισμό της εικόνας, σε μία σύνθεση μυθικού βάθους. Το κάθε ένα από αυτά τα έργα τέχνης σαν αντικείμενο, οργανώνετε στα χέρια του καλλιτέχνη τόσο με ελευθερία όσο και με ασκητική εγκράτεια και γι’ αυτό, το εκάστοτε έργο, συντηρεί και συνέχει μέσα του σ’ αυτό το ανώτερο πάλεμα, την αίσθηση του ιερού. Η σειρά μύθος, επιτρέπει στο θεατή, να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο που διαβάζει ένα έργο τέχνης . Τα έργα αυτά γίνονται εφαλτήριο για να παντρευτούν ιστορίες αρχετυπικές με το σήμερα με έναν φρέσκο και αριστοτεχνικό τρόπο. Προσκαλούν τα μάτια και το πνεύμα μας σε ένα εικαστικό και σχεδόν Μυθικό άβατο .

Η σειρά Μύθος, είναι μια εικονοπλαστική λαβυρινθώδη ευθεία, πλασμένη από αυτό που ονομάζουμε όλοι αβίαστα ζωή και μυεί τον θεατή, με μέσο τον χρόνο θέασης των έργων αυτών σε ένα νέο λεξιλόγιο στην τέχνη και στους μύθους του κόσμου . Μέσο της απόστασης, της ανάλυσης και της κριτικής σκέψης του εκάστοτε θεατή, το έργο αποκαλύπτει τις κρυφές πτυχές του και εμφανίζει την πραγματική του φύση, η οποία εν τέλει αντανακλά την φύση του ίδιου του θεατή.

Manolis Anastasakos approaches worldly myths with consistency and artistic structure in his work. He essentially presents the archetypal forces of imagery at a level of abstraction, as well as the spiritual liberation at a level of pluralism. They are myths found in the depths of existence, glorifying all sorts of multi-layered inner heterotopias.

The Myths series is a general reflection of our world, shaped by the stories of mankind throughout time, and at the same time a specific mirror of the self. As the viewer – receiver analyses the works using sensory and spiritual cues, their details embellish the original image of the world. Man is made of stories and experiences throughout time. In Anastasakos work, we seek those stories in their most ancient form. A fresh, radical, contemporary vocabulary of art is embedded in his work.

His work is a bold approach that brings together what we perceived up until now as the two disparate ends of art. Abstraction and minimalism are combined with baroque elements and pluralism, in compositions of mythical depth. Each of these works of art, viewed merely as objects, are handled by the artist with freedom and at the same time with ascetic abstinence, therefore preserving a sense of higher, sacred struggle. The Mythos series, allows to the viewer, to redefine the way in which he interpets a work of art. These works become the incentive to merge archetypal stories with the nowness, in a fresh and artistic way. They invite our gaze and our spirit to take a journey in an artistic and almost Mythical sacred place.
The Mythos series is a maze-like straight line, shaped from what we all call effortlessly “life”. It induces the viewer, through the time of the artwork’s viewing, into a new vocabulary of art and worldly myths. Through distance, analysis and critical thinking undertaken by each viewer, the work reveals its hidden sides and its true nature, which eventually reflect the nature of the viewer himself.

Βιογραφικό – Ο Μανώλης Αναστασάκος είναι Έλληνας καλλιτέχνης.
Έχει πραγματοποιήσεις τις σπουδές του στον τομέα των εφαρμοσμένων τεχνών, καλών τεχνών, την εικαστική θεραπεία και την σκηνοθεσία αποσπώντας κρατικές υποτροφίες και συμμετοχές σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Έχει μελετήσει σε εργαστηριακό επίπεδο εντός και εκτός Ελλάδος τις τεχνικές της υαλουργίας και ξυλογλυπτικής. Επίσης έχει μελετήσει και ασχοληθεί με την φωτογραφία, τη σκηνογραφία και την αγιογραφία. Έχει συμμετάσχει και εκπροσωπήσει την Ελλάδα με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική αποσπώντας διεθνή βραβεία και επαίνους για το έργο του.

Δραστηριοποιείται ως ζωγράφος, τοιχογράφος, γλύπτης, εικονογράφος, χαράκτης, σκηνοθέτης, σκηνογράφος και επιμελητής εκθέσεων. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Κέντρο “Βιομιμητισμός Ελλάδος , έρευνας και καινοτομίας ” και το 2016 ξεκίνησε την συνεργασία του μέσο του “Βιομιμητισμού Ελλάδος” στο καινοτόμο πρόγραμμα της NΑSA “ space apps challenge country Greece”. Έχει εργαστεί για τον κινηματογράφο και το θέατρο, για εκδοτικούς οίκους και στην τηλεόραση. Έχει λάβει μέρος στο τμήμα γλυπτικής, ζωγραφικής και σκηνογραφίας στην 28η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004.
Είναι μέλος του ιδρύματος εικαστικών τεχνών “Α. Τάσσος “. Έργα του βρίσκονται ήδη σε Μουσεία σύγχρονης τέχνης εντός και εκτός Ελλάδος και σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές. Τον ενδιαφέρει η τέχνη του δρόμου σε επίπεδο τοιχογραφίας και μεγάλων εικαστικών εγκαταστάσεων στον δημόσιο χώρο. Το 2011 διακρίθηκε στον διαγωνισμό της Α.Σ.Κ.Τ και του Υ.Π.Ε.Κ.Α με θέμα «εικαστικές παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο με ζωγραφική επί των τυφλών όψεων κτηρίων της Αθήνας» παίρνοντας ενεργό μέρος στην υλοποίηση των έργων .

Αρκετά μνημειακών διαστάσεων έργα του, βρίσκονται στον δημόσιο χώρο μέσο ευρωπαϊκών προγραμμάτων και κρατικών συνεργασιών. Το έργο του έχει προβληθεί, δημοσιευθεί τόσο στον Ελληνικό Τύπο όσο και στο εξωτερικό, μέσα από εξώφυλλα σε
εφημερίδες, σε αφιερώματα σε ντοκιμαντέρ, σε συνεργασίες με εκδοτικούς οίκους ,σε συνεντεύξεις και κινηματογραφικές παραγωγές.
Ως επίκεντρο της εσωτερικής του ανησυχίας, είναι η αναζήτηση της απάντησης πίσω από την τάση των ανθρώπων να μπερδεύουν την ασφάλεια με την ευτυχία και με πιο τρόπο, οι εικαστικές εκφάνσεις της τέχνης, μπορούν να αναμορφώσουν την πνευματική δομή του εκάστοτε θεατή, με γνώμονα την αισθητική και την κριτική σκέψη. Δεν έχει ακόμα καταλήξει, κατά τα λεγόμενα του κάπου, αλλά είναι σίγουρο, ότι του αρέσει να αναζητά.

Μanolis Anastasakos is a Greek artist. He was born in Athens in 1977. He completed his studies in applied arts, fine arts, art therapy and directing through various state scholarships and participations in European programs. Through his participation in numerous workshops, both in Greece and abroad, he gained an insight into the techniques of glassmaking and woodcarving. He also studied photography, scenography and iconography. He represented Greece in many solo and group exhibitions in Europe, Asia and the United States, where he received international acclaim and awards.

He works across a wide range of disciplines such as painting, sculpture, illustration, engraving, directing, scenography, art curation. He is art director at the Center “biomimicry Greece, research and innovation” and in 2016 began his collaboration in the innovative program of NASA “space apps challenge country Greece”. He is a member of the visual arts institution “A.Tassos”. He has worked in film making projects and in theatres as a director and as stage designer, in publishing houses and in the TV industry. One of the highlights of his career was working in the department of sculpture, painting and scenography in the 28th closing ceremony of the Olympic Games in Athens (2004). His work is included in contemporary art museum’s collections in Greece and abroad, as well as in important private collections.

Anastasakos is interested in street art, in terms of wall murals and art installations.
In 2011 he achieved a distinction in the competition “ Art in the public urban space with painting on the walls of buildings in Athens ”, held by Athens School of Arts & the Ministry for the Environment, Energy & climate change. He played an active part in the realization of the mural artworks.
Several monumental works of his have been displayed in public spaces, through European programs. His work has been presented internationally in press publications, newspaper covers, documentaries, interviews and film productions. One of the main concerns of the artist is why people tend to confuse security with happiness and in which way art can reshape the viewers’ spiritual configuration, depending on their sense of aesthetics and critical thinking. The artist claims he has not yet found an answer to this question, but he surely enjoys the pursuit of it.