Ο Μάριος Λεβέντης είναι ένας από τους ενδιαφέροντες διανοούμενους της γενιάς του. Βιωματικός, συγκινητικός, δωρικός, ιδιαίτερος συγγραφέας και ορκισμένος ηθοποιός, με τον τρόπο και το λόγο του, γράφει τη δική του ιστορία και προσδιορίζει τη δική μας. Η επίκληση στην αυθεντία και την αυθεντικότητά του είναι δεδομένη και διαχρονική. Ευτυχώς που τον έχουμε στο στερέωμα του Πολιτισμού μας, γιατί θα μας λυτρώσει πολλές φορές μέσα στα χρόνια και μάλιστα χωρίς να το ξέρει.
Ένα από τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά σας είναι ότι είστε βιωματικός δημιουργός. Πως το βίωμα δημιουργεί ταυτότητα; Δημιουργεί ταυτότητα γιατί έχει έναν αυτοσεβασμό που σε προτρέπει αμέσως στην αυθεντικότητα. Στο βίωμα σε μορφώνει ο εαυτός σου και σε διαμορφώνει μια πρόθεση: Είναι απαραίτητο να ξεκινάς από σένα, αλλά να συνεχίζεις πάντα για τον άλλο. Αυτή η κοινωνική μοναξιά ταυτίζεται και ταυτίζει.
Θέατρο, Ποίηση, Δοκίμιο, Τραγούδια. Αλλά σας… κερδίζει περισσότερο το θέατρο. Σ’ αυτό πέφτει το βάρος; Όλα είναι λόγος στο ίδιο δοκιμαστήριο. Απλώς ορκίστηκα πολύ νωρίς, ότι το παραβάν κάθε έργου εγώ θα το λέω αυλαία και θα το εννοώ. Στο θέατρο έδωσα το λόγο της καλλιτεχνικής μου τιμής.
Ηθοποιός σαν Συγγραφέας ή το αντίθετο; Οπωσδήποτε το ένα μέσα στο άλλο, χωρίς παρομοίωση.
Τι θεωρείται καλλιτεχνική επιτυχία; Να σε αποδέχεται η εποχή σου.
Πως ξεχωρίζει κάποιος νέος σήμερα; Όταν κάνει τη διαφορά και όχι τη διαφθορά.
Υπάρχουν κλίκες; Μεσουρανούν, αλλά μακριά από μένα.
«Πόστερ», (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2020) το καινούργιο σας έργο που ήδη λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές παραπέμπει στο Θέατρο. Ποια είναι η αφίσα που κατάφερε να γίνει τίτλος του έργου σας; Το «Πόστερ» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2020) είναι ένα ολοκληρωμένο έργο σε ποιητική φόρμα. Μια δραματική αφήγηση που παρακολουθεί το υποσυνείδητο ενός μεγάλου ανεκπλήρωτου έρωτα που διεκδικεί τη χαμένη του ιστορία, αλλά και το συνειδητό μιας κοινωνίας γεμάτη αυτοάνοσα απαρηγόρητης ανάγκης. Η αφίσα είναι θαλπωρή. Αυτή που λείπει έντονα από τους στύλους της προτεραιότητας και του στοχασμού μας.
Γιατί λείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι από την καθημερινότητά μας; Γιατί την καθημερινότητα την επιβάλλει ο καταναλωτής. Κι όταν ο καταναλωτής αναλώνεται στον πολιτισμό μιας εικόνας που προβάλλει φωτομοντέλα ασυναγώνιστης «χαράς», παρακολουθεί ριάλιτι επιβίωσης και ροζ ίντριγκας, ούτε νούμερα φέρουν, ούτε συμφέρουν οι πνευματικοί άνθρωποι. Το «πνεύμα» για μια ουσιαστική διαβίωση μάς κυνηγά να σωφρονίσει την αφέλειά μας και δραπετεύουμε. Το θέλει το μητρώο μας και είναι μαύρο.
Lockdown, click away, take away, SMS. Τη γνώμη σας; Αν όλες αυτές οι κοσμοπόλιταν λέξεις είχαν αντικατασταθεί με τον ανθρώπινο πόνο, θα είχε άλλη επικοινωνία ο φόβος μας. Θα μιλούσε τη γλώσσα μας. Κανείς δεν μετέφρασε τη λέξη «υπομονή», τη λέξη «κουράγιο». Όχι ότι θ’ άλλαζε κάτι, αλλά τουλάχιστον θα σήμαινε κάτι. Αν αντί αριθμό μετακίνησης γράφαμε «Είμαι δίπλα σου» τα θύματα της ψυχολογικής πανδημίας θα ήταν λιγότερα. Με τόσους αριθμούς και κρατούμενους, μετράμε ρίγες στα κελιά μας εν αγνοία μας.
Παράταση απαγόρευσης, μέτρα, αποστάσεις, εμβόλιο. Ποιο είναι το μέλλον; Μα το μέλλον ανήκει στη σύριγγα. Είναι τόσο μεγάλο το πλήγμα, κρύβει τόσες μεταστάσεις, που και ανοσία να πετύχει, θα κολλάμε πείνα από την οικονομική καταστροφή και κλάματα από το «αχ» της ψυχούλας μας. Η μάχη της δεκαετίας ξεκίνησε. Να προσεύχεται ο κόσμος. Να βρει δυο μάτια να κοιτάζει, έστω έξ’ αποστάσεως και ν’ αντέχει γι’ αυτά. Εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Ενδοφλέβια προσευχή και πιστή.
