Η μουσική ενώνει τους λαούς και τους πολιτισμούς;
Ναι, υπάρχει αυτή η δυνατότητα, αλλά ως κάποιο βαθμό. Αν η μουσική ενός λαού αρέσει σε ένα μέρος άλλου λαού, το μέρος αυτό αποκτά μια συμπάθεια για τον πρώτο λαό.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με άλλα πράγματα, εφόσον δεν είναι ανταγωνιστικά.
Κάποιες φορές η ευαρέσκεια αυτή φτάνει στα όρια της επιρροής, η οποία μπορεί να είναι και σκόπιμη.
Ενδεικτικά, αναλογισθείτε την προβολή του αμερικάνικου τρόπου ζωής μέσα από την αμερικάνικη ποπ και το θέαμα γενικότερα.
Επίσης, στη δημοφιλή μουσική η ένωση των λαών μέσω της μουσικής, σημαίνει πρωτίστως παγκοσμιοποίηση της αγοράς, δηλαδή μπίζνες.
Όμως, ανέκαθεν μουσικά (και ευρύτερα πολιτισμικά) στοιχεία ενός τόπου μπολιάζουν τα αντίστοιχα άλλου, ο οποίος τα αφομοιώνει και τα προσαρμόζει στα δικά του δεδομένα. Κι αυτό είναι μάλλον η υγιέστερη εκδοχή.
Επίσης, σήμερα που η διακίνηση της πληροφορίας και η επικοινωνία των ανθρώπων γίνονται τόσο εύκολα, βλέπουμε η μουσική να ενώνει κυρίως μεμονωμένους ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη με γνώμονα το κοινό μουσικό τους γούστο, όπως μπορεί να γίνει και με άλλη κοινή προτίμηση, ασχολία ή επιδίωξη.
Κι αυτή η διεθνής, πλέον, ταυτότητα μπορεί να ξεπεράσει και την εθνική.
Τέλος, υπάρχουν προσπάθειες θετικές, όπως η ορχήστρα West-Eastern Divan που ίδρυσε ο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ και απαρτίζεται από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, η Ελληνοτουρκική Ορχήστρα Νέων, κ.ά. που φέρνουν κοντά ομάδες ανθρώπων, αλλά χωρίς αυτό να μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά (όπως βλέπουμε) τα διάφορα μεγάλα συμφέροντα, που καθορίζουν τις σχέσεις των χωρών και των λαών τους.
Ποιον μουσικό θαυμάζετε και γιατί;
Εκτιμώ όλους τους μουσικούς, μαέστρους και συνθέτες που κατάφεραν να φτάσουν σε ψηλό επίπεδο την τέχνη τους και να προσφέρουν στο κοινό τους σημαντικές συγκινήσεις.
Πέρα από το όποιο ταλέντο του καθενός, υπάρχει πολλή δουλειά πίσω από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, δουλειά με την τέχνη αλλά και με τον εαυτό του καθενός.
Εκτιμώ ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους που τα κατάφεραν κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως και αυτούς που δεν χάρηκαν την επιτυχία όσο ζούσαν (κυρίως αφορά σε συνθέτες) κι αυτό δεν τους πτόησε στο να συνεχίσουν λόγω μιας εσωτερικής τους παρόρμησης.
Αν θα έπρεπε να αναφέρω οπωσδήποτε ένα μουσικό που θαυμάζω, δεν θα ήταν άλλος από τον J. S. Bach.
Πρόκειται για έναν μύστη, που με ατραπό τη μουσική έφθασε τη ζεύξη, του συναισθηματικού, του νοητικού και του πνευματικού στο αποκορύφωμά της. Μια πλήρως ολοκληρωμένη και εξισορροπημένη προσωπικότητα με τεράστιο και μοναδικό έργο κορυφαίας ποιότητας.
“Η μουσική είναι μία, οι μουσικοί πολλοί.” Πως θα περιγράφατε αυτή την πρόταση;
Αυτή την πρόταση θεωρώ σοφιστεία! Ειδικά όταν την ακούω από μουσικό, μου δημιουργεί υποψίες για επιδίωξη αθέμητου ωφελιμισμού. Εάν η μουσική ήταν μια, στην εκκλησία θα μπορούσαμε να ακούσουμε Μαντόνα και στα παιδικά πάρτυ Ξενάκη!
Όπως και όλα τα πράγματα, έτσι και η μουσική μπορεί να διακριθεί σε είδη, ως προς: τη λειτουργία που επιτελεί, τους ανθρώπους στους οποίους αρέσει, τα συναισθήματα και την επίδραση που δημιουργεί στους πολλούς, τον τόπο και τον χρόνο προέλευσής της, τα μέσα που χρησιμοποιεί, τον τρόπο, τον λόγο και τον χώρο για τον οποίο δημιουργήθηκε, τη διάρκειά της, κ.λπ. Ανάλογα με την οπτική και τον στόχο μας, μπορούμε σε καθετί να κάνουμε διαφορετικές κατηγοριοποιήσεις.
Οπότε, η μουσική είναι μία, μόνο για τις υπηρεσίες του Δήμου που χορηγούν άδεια μουσικής σε καταστήματα. Αντίθετα, για έναν π.χ. μουσικολόγο υπάρχουν είδη, ‘υποείδη’, ‘ανθυποείδη’, κ.λπ.
Υπάρχουν κι αυτοί που λένε την αυτοαναιρούμενη εκδοχή: «Η μουσική είναι μια και χωρίζεται σε καλή και κακή» με το δεύτερο σκέλος της πρότασης να αναιρούν το πρώτο. Αυτή η εκδοχή μάλλον θέλει να πει, ότι δεν υπάρχει ποιοτική διαβάθμιση ανάμεσα στα μουσικά είδη, αλλά το καλό ή το κακό στη μουσική υπάρχει σε κάθε είδος. Ως προς το τελευταίο θα συμφωνήσω.
Όντως, ακούμε καλές και κακές μουσικές σε όλα τα είδη. Ως προς το πρώτο σκέλος όμως, θα διαφωνήσω, δηλαδή, με την τάση εξομοίωσης των μουσικών ειδών.
Η διαφορετικότητα των ειδών είναι εμφανής. Η ποιοτική τους διαβάθμιση είναι σχετική και υποκειμενική και παρουσιάζει την ίδια δυσκολία σαν να έπρεπε να κάνουμε ποιοτική διαβάθμιση ανάμεσα: στο ψωμί, τον έρωτα και σ’ ένα καλό βιβλίο. Η δυσκολία όμως αυτή, δεν συγχωρεί το να εκλαμβάνεται ως ευκαιρία αχταρμοποίησης.
Είναι η μουσική μια παγκόσμια γλώσσα;
Ναι, αλλά υπό προϋποθέσεις. Η Μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας των ανθρώπων διαμέσου της οργάνωσης των ήχων. Άρα, είναι όντως ένα είδος γλώσσας. Η μουσική ενός τόπου είναι για τους κατοίκους του το ανάλογο της μητρικής γλώσσας.
Η μουσική ενός άλλου (αλλά κοντινού) τόπου, είναι συχνά μια άλλη, αλλά συγγενής γλώσσα.
Η μουσική ενός μακρινού τόπου ή ενός πολύ παλαιότερου χρόνου ή σήμερα ακόμη και των γειτόνων μας (αν είναι τελείως διαφορετικοί από μας) μπορεί να είναι μια ξένη γλώσσα, δηλαδή μια μουσική ακατάλυπτη, βαρετή, ενοχλητική, που μας ακούγεται σαν συνονθύλευμα ήχων.
Καταλαβαίνω μια μουσική, σημαίνει ότι επικοινωνώ και λειτουργώ μαζί της, μου δημιουργεί συναισθήματα και εντυπώσεις, μου αρέσει, μου είναι οικεία και γνώριμη.
Έτσι λοιπόν, αυστηρά τοπικές μουσικές είναι ακατάλυπτες από τον μέσο μακρινό τους ακροατή. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και μέσα στον ίδιο τόπο, με μουσικά είδη στα οποία ένας άνθρωπος δεν είναι εξοικειωμένος.
Υπάρχουν μουσικά είδη που είναι πλέον παγκόσμια: η ποπ, η τζαζ, η κλασική κ.λπ.
Όταν σε κάποιον αρέσει π.χ. η κλασική, θα την αντιληφθεί εξίσου καλά, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης του συνθέτη ή του εκτελεστή. Άρα, κάποιες μουσικές έχουν δυνατότητα παγκοσμιότητας και εφόσον οι ακροατές τις γνωρίζουν, είναι γι αυτούς παγκόσμιες.
Φυσικά, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, όπου μια εξωτική (για κάποιους) μουσική, τους γίνεται αντιληπτή, για λόγους που έχουν να κάνουν με το ασυνείδητό τους.
Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη;
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική, θα χρειάζεται η μουσική παιδεία και εκπαίδευση. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη να ασχοληθούν με τη μουσική είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά.
Θεωρώ όμως, ότι μια βασική μουσική εκπαίδευση είναι χρήσιμη σε όλους. Κι αυτό διατυπώθηκε και εφαρμόσθηκε ήδη από την αρχαιότητα.
Σήμερα μάλιστα, διαθέτουμε και την τεκμηρίωση μέσα από διάφορες έρευνες, αλλά και μέσα από την εμπειρία όλων μας. Η μουσική (όπως και όλες οι τέχνες) έχει τη δυνατότητα να καλλιεργεί νου, ψυχή και πνεύμα. Δηλαδή, μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Αν μια κοινωνία φθάσει να θεωρεί χάσιμο χρόνου οτιδήποτε δεν στοχεύει στην παραγωγική και την καταναλωτική δραστηριότητα των ανθρώπων, θα φθάσει να θεωρεί και τη μουσική παιδεία ως περιττή πολυτέλεια, όπως και οτιδήποτε άλλο συντελεί στην πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου.
Και δυστυχώς, συναντάμε τέτοια δείγματα, τα οποία μάλιστα αποτελούν και σημεία πολιτισμικής παρακμής.
Ούτε η φτώχεια θα ήταν επαρκής λόγος για να θεωρηθεί (στο πλαίσιό της) πολυτέλεια η μουσική παιδεία, διότι έρχεται το El Sistema της Βενεζουέλας να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο, όπως επίσης τα spirituals στην κοινωνία των βασανισμένων νέγρων, τα ρεπέτικα στα καθ’ ημάς, κ.λπ.
Πώς μπορεί ένας γονιός να ανακαλύψει το ταλέντο του παιδιού του στη μουσική;
Το ταλέντο στη μουσική είναι πολυδιάστατο. Υπολογίζω 15 περίπου παραμέτρους, που το συναποτελούν. Ελάχιστοι άνθρωποι διαθέτουν όλες τις παραμέτρους αυτές, όπως και ελάχιστοι δεν διαθέτουν ούτε μία.
Αν εξαιρέσουμε τα σπάνια τεράστια ταλέντα που εξόφθαλμα διακρίνονται από τον καθένα, το μουσικό ταλέντο ενός παιδιού αξιολογείται από τους δασκάλους του, αφού όμως έχει ήδη αρχίσει τις μουσικές του σπουδές. Ή, στη λαϊκή μουσική, διακρίνεται από τον μουσικό του μέντορα, αφού το παιδί έχει ήδη καταπιαστεί με ένα όργανο.
Δηλαδή, ισχύει και στη μουσική ό,τι συμβαίνει με τα πάσης φύσεως ταλέντα. Αξιολογούνται από τους ειδικούς επί τω έργω.
Να τονίσω όμως, ότι η μουσική ενασχόληση είναι και προσωπική υπόθεση, κι έτσι δεν προϋποθέτει το ταλέντο, αλλά μόνο την επιθυμία. Ο καθένας μπορεί να εξελιχθεί σύμφωνα με το ταλέντο, την προσπάθεια και το επίπεδο του δασκάλου του.
Εξάλλου, λίγοι θα γίνουν επαγγελματίες. Οι πολλοί υπόλοιποι θα αποκομίσουν οφέλη και ικανοποίηση. Όπως αντίστοιχα, όταν θέλουμε να ασκήσουμε το σώμα μας, δεν βάζουμε ως προϋπόθεση το να έχουμε ταλέντο στη γυμναστική. Θα έφθανα να πω: όσο λιγότερο ταλέντο έχουμε σε κάτι χρήσιμο, τόσο περισσότερο το χρειαζόμαστε.
Διδάσκεται σήμερα η Μουσική παράδοση μέσα από την εκπαίδευση;
Διδάσκεται συστηματικά στα Μουσικά Σχολεία και σε κάποια ΤΕΙ. Κι αυτό συνέβαλε αποφασιστικά στην αναβίωση ή στην άνθιση αρκετών παραδοσιακών ή λαϊκών (όπως προτιμάται) οργάνων. Αλλά και σε πολλά ωδεία διδάσκονται πλέον όργανα της παραδοσιακής – λαϊκής μας μουσικής.
Λείπει όμως το πρόγραμμα σπουδών και εξετάσεων, καθώς και οι αντίστοιχοι τίτλοι σπουδών που προβλέπονται από το ΥΠ.ΠΟ.Α. για τα κλασικά όργανα. Κι αυτή η έλλειψη πιστοποίησης δημιουργεί δυσκολίες στους μουσικούς αυτούς που επιθυμούν να διδάξουν στο δημόσιο τομέα (με εξαίρεση τους αποφοίτους των ΤΕΙ).
Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί, με μουσική κατάρτιση και γνώσεις;
Φυσικά! Και μάλιστα σε όλους τους τομείς που αφορούν στο σύνολο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν είναι απαραίτητη πλέον η σπουδή στο εξωτερικό.
Βλέπουμε πολλούς καλούς μουσικούς που έφθασαν σε υψηλό επίπεδο σπουδάζοντας εξολοκλήρου στην Ελλάδα, παρόλες τις γνωστές ελλείψεις και δυσκολίες της ελληνικής μουσικής εκπαίδευσης, όπως είναι: η έλλειψη Μουσικών Ακαδημιών, το αδιαβάθμητο των ωδειακών πτυχίων, η ανάγκη εκσυγχρονισμού των προγραμμάτων σπουδών, κ.λπ.
Πώς βλέπετε τη σύγχρονη ελληνική μουσική πραγματικότητα;
Όπως συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες κοινωνίες, η μερίδα του λέοντος ανήκει στην εμπορική μουσική, η οποία τείνει στο να καταπιεί και την αυθεντικά λαϊκή. Η έντεχνη μουσική βρίσκεται (για διάφορους γνωστούς λόγους) στο περιθώριο και η σύγχρονη έντεχνη μουσική, που εγώ υπηρετώ, βρίσκεται στο περιθώριο του περιθωρίου.
Και ο χώρος αυτός έχει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία κυρίως στην Αθήνα, χωρίς όμως να λειτουργεί πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως εξάλλου και τόσα άλλα πράγματα στη χώρα μας.
Μέσα από την πολύπλευρη δράση της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, επιδιώκουμε συστηματικά την προαγωγή της σύγχρονης ελληνικής έντεχνης μουσικής.
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια;
Θα συνεχίσω να γράφω μουσική και να συμμετέχω σε συναυλίες, όπως επίσης και να διδάσκω.
Έχω επίσης αρχίσει τη συγγραφή κάποιων νέων μουσικοεκπαιδευτικών βιβλίων.
Κάθε δημιουργικός άνθρωπος της μουσικής οφείλει να βελτιώνει και να εξελίσσει τον εαυτό του και μέσα απ’ αυτόν και την τέχνη του και αντιστρόφως.
Αυτός είναι και ο δικός μου διαρκής στόχος, που υλοποιείται μέσα από διάφορα επιμέρους σχέδια, που ανακοινώνονται στον εκάστοτε κατάλληλο χρόνο.
ΛEΩNIΔAΣ KANAPHΣ (PhD)
Συνθέτης, Κιθαριστής, Καθηγητής Μουσικής
Site:
http://www.leonidaskanaris.com
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Σπουδές
Τις μουσικές του σπουδές ξεκίνησε το 1976 στο Δημοτικό Ωδείο Βόλου (1982, Πτυχίο Κιθάρας) και το 1983 τις συνέχισε στην Αθήνα. Βασικοί του καθηγητές:
– Thomas Simaku: Διδακτορικό στη Μουσική (2011 – θέμα: Σύνθεση) – University of York – Μεγ. Βρετανία.
– Θόδωρος Αντωνίου: Δίπλωμα Σύνθεσης (2003 – άριστα παμψηφεί και βραβείο) και μαθήματα στην Διεύθυνση Ορχήστρας – Ελληνικό Ωδείο.
– Joseph Urshalmi: Μεταπτυχιακές Σπουδές Κιθάρας- Rubin Academy of Jerusalem.
– Kώστας Κοτσιώλης: Δίπλωμα Κιθάρας (1990 – άριστα παμψηφεί) – Ωδείο Αθηνών.
Κατέχει όλα τα πτυχία ανώτερων θεωρητικών της μουσικής συν Ενοργάνωσης και Διεύθυνσης Μπάντας Πνευστών.
Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και μαθήματα για διάφορα αντικείμενα:
Κιθάρας (L. Brower, R. Aussel, D. Russel, H. Kappel κ.ά.),
Σύνθεσης (Ν. Ρώτας, E. Zoran κ.ά.),
Διεύθυνσης Ορχήστρας (Z. Mehta κ.ά.), Βυζαντινής μουσικής, Παιδαγωγικής, Μουσικής Ανάλυσης, Μουσικής Ερμηνείας, Αυτοσχεδιασμού, Μουσικής Τεχνολογίας, Μυοχαλαρωτικής Τεχνικής Alexander, Ελέγχου Σώματος και Νου κλπ.
Ανάμεσα στ’ άλλα, μελέτησε την ελληνική μουσική παράδοση κι έχει επίσης ασχοληθεί με τη μοντέρνα μουσική (Jazz, Ethnik, κ.ά.).
Παράλληλα, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Μελέτησε Εσωτερική Φιλοσοφία και Ρητορική σε διάφορους χώρους.
Καλλιτεχνική δραστηριότητα
Ο Λ. Κανάρης θεωρείται ένας από τους αξιολογότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του. Μέχρι στιγμής έχει γράψει 75 έργα. Οι συνθέσεις του περιλαμβάνουν έργα για: διάφορα σόλο όργανα και διάφορα σχήματα μουσικής δωματίου, ορχήστρα (εγχόρδων και συμφωνική), μια συμφωνική καντάτα κι ένα συμφωνικό – πολύτεχνο.
Επίσης, έχει γράψει κύκλους τραγουδιών και φωνητικά έργα σε ποίηση Ελλήνων ποιητών (Κ. Καβάφη, Κ. Καρυωτάκη, κ.ά), ξένων ποιητών (Ch. Baudelaire, E. A. Poe, J.W.von Goethe, κ.ά.), έργα για χορωδία, μουσικές αφηγήσεις, ηλεκτρονική μουσική, καθώς και μουσική για το θέατρο (τραγωδίες Ευριπίδη και Αισχύλου, Γρ. Ξενόπουλο, κ.ά.) και τον κινηματογράφο.
Τα έργα του συχνά ερμηνεύονται στην Ελλάδα και το εξωτερικό από πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες, όπως οι: Γ. Γεωργιάδης, Α. Γκώνη, Τ. Γουβέλης, K. Delmer, Ε. Δάβου, I. Glinka, Ε. Θεοδωράκης, Γ. Καλκάνης, Ν. Καραλή, Μ. Κονταξάκης, Τ. Kravchenko, Α. Λαάρη, Σ. Νάσος, Δ. Μαλούχος, Ch. Mirosnikov, Φ. Μόρτζος, Δ. Πανουργιά, Α. Παρασκευάς, Ν. Πατρικίδου, Μ. Πολυχρόνου, R. Richardson, R. Ripo, Η. Σδούκος, Δ. Σέμσης, B. Στυλιανού, Ε. Στογιάννη, D. Stankovic, Σ. Σταθουλόπουλος, Μ. Συγγενιώτου, Σ. Τσάνη, Γ. Τσιτσελίκης, Χ. Χατζηγεωργίου, Ε. Χούντα, E. Winlow, κ.ά.
Σύνολα: Εμμέλεια, Ellemis, Hellanion, Ηχώ, Ολυμπιακό Τρίο, Slowind, Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής – διεύθ.: Θ. Αντωνίου, Chimera – University of York, Σύνολο Δήμου Αθηναίων – διευθ. Μ. Οικονόμου, κ.ά. και
Ορχήστρες: Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ – διευθ. Α. Παναγιωτόπουλος, Odessa Camerata – διευθ. Ι. Shavruk, Νέα Συμφωνική Ορχήστρα Θεσ/νίκης – διευθ.: Κ. Σαμαράς, ΑΣΟΝ – διευθ.: Π. Σεργίου, κ.ά., λαμβάνοντας συχνά στον τύπο πολύ καλές κριτικές (Γ. Λεωτσάκος, P. Fowles, Γ. Μονεμβασίτης, S. Kenyon, Θ. Ταμβάκος, Κ. Τηλιακός, κ.ά.).
Μουσικοί και άλλοι οργανισμοί, όπως οι: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ορχήστρα Καμεράτα της Οδησσού, Παγκόσμιες Μέρες Μουσικής της ISCM, Ίδρυμα Αλεξ. Σ. Ωνάσης, Ένωση Ελλήνων Μουσουργών, Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, Eλληνική Kοινότητα Kάϊρου, Ημέρες Πλαγιαύλου 2006, Διεθνές Φεστιβάλ Κέρκυρας, Διεθνές Φεστιβάλ Kιθάρας Bόλου, Kαλλιτεχνική Eστία Συνθετών, Δήμος Σάμου, Διεθνές Σεμινάριο Μουσικής Κοζάνης, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Δήμος Ηλιούπολης, Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ.ά. τού έχουν παραγγείλει ή συμπεριλάβει σε εκδηλώσεις τους έργα του.
Οι καλλιτεχνικές του δραστηριότητες περιλαμβάνουν πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Μεγ. Βρετανία, ΗΠΑ, Ιταλία, Σλοβενία, Ισπανία, Πολωνία, Φινλανδία, Αίγυπτο, Δανία, Ουκρανία, Κύπρο, Ρωσία, Αιθιοπία, Γερμανία, Ν. Κορέα, Γαλλία, κ.ά.) με εκτελέσεις έργων του, σόλο εμφανίσεις, πρώτες εκτελέσεις έργων, σύμπραξη (με διάφορους μουσικούς: Ν. Πατρικίδου, G. Biberian, Γ. Φουντούλη, V. Ivanovic, Κ. Delmer, κ.ά.) σε σχήματα μουσικής δωματίου και με μεγάλα σύνολα και ορχήστρες (Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής – Θ. Αντωνίου, Ορχήστρα Bach της Μόσχας – Γ. Χατζηνίκος κ.ά.), παραστάσεις πολυμέσων, ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις και διεύθυνση μουσικών συνόλων και χορωδιών, όπως: Δημοτική Χορωδία Σάμου, Χορωδία Πυθαγορείου (την οποία και δημιούργησε), κ.ά.
Βραβεία, Διακρίσεις
Ο Λ. Κανάρης έχει αποσπάσει, μέχρι στιγμής, 10 βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσα στα οποία:
– Το 1987 απέσπασε το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικής Κιθάρας του Βόλου (διευθ.: Κ. Κοτσιώλης).
– Το 1991 η Ελληνική Κοινότητα Καϊρου τον τίμησε για την καλλιτεχνική του πορεία.
– Το 2001 η Νομαρχία Μαγνησίας τον τίμησε για την καλλιτεχνική του προσφορά.
– Το 2002 με το έργο του Dream Land (για μέτζο και οργανικό σύνολο) απέσπασε το 3ο βραβείο στο Διαγωνισμό Σύνθεσης Γ. Α. Παπαϊωάννου.
– Το 2003 η καλλιτεχνική επιτροπή της Inernational Society for Contemporary Music (αποτελούμενη από τους: K. Penderecki, A. Laporte κ.ά.) επέλεξε το έργο του Elegiaco for Woodwind Quintet για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Διεθνές Φεστιβάλ World Music Days – Slovenia.
– Το 2004 με το 2ο κουαρτέτο του για έγχορδα απέσπασε το 2ο βραβείο στο Διαγωνισμό Σύνθεσης Δ. Δραγατάκη.
– Το 2016 η Στέγη Ελληνικών Χορωδιών του απένειμε τιμητική διάκριση για το χορωδιακό έργο του Δικαίωσις (ποίηση Κ. Καρυωτάκη).
Εκδόσεις, Δισκογραφία
Αρκετά από τα έργα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις: Παπαγρηγορίου – Νάκας, Σύγχρονη Μουσική, Fagotto, κ.ά. και έχουν ηχογραφηθεί για CD από τις εταιρίες: Subways, Musica Viva, Corifeo, Ανάδρομον, κ.ά. Το έργο του The Break-up Scene φιλοξενήθηκε σε CD του περιοδικού Classical Music Review. Από την εταιρία Subways κυκλοφορεί ο κιθαριστικός του δίσκος, με τίτλο: «Greek Impressions» Από την ίδια εταιρία, κυκλοφόρησε δίσκος αποκλειστικά με συνθέσεις του (σόλο πιάνο, κύκλοι τραγουδιών και μουσική δωματίου), με τον τίτλο: «One Night When…» για τον οποίο έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές.
Λοιπές δραστηριότητες
– Διετελεί μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.
– Υπήρξε ο εμπνευστής, και επί 5ετία διευθυντής, τού περιοδικού της Ε.Ε.Μ. Πολύτονον το οποίο αποτέλεσε επί 13 έτη το μόνο περιοδικό επικαιρότητας της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα.
– Διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Μουσικής Εταιρείας.
– Επί 14 χρόνια διετέλεσε πρόεδρος τού Διεθνούς Φεστιβάλ – Συνεδρίου Κιθάρας και Σύνθεσης στην Κέρκυρα.
– Αρθρογραφεί στον περιοδικό τύπο και δίνει διαλέξεις για διάφορα μουσικά θέματα.
– Υπήρξε σύμβουλος και επιμελητής των Μουσικο-εκδοτικών Οίκων Fagotto και Σύγχρονη Μουσική.
– Διετέλεσε μουσικός παραγωγός του Sunshine Web Radio του Δήμου Ηλιούπολης.
– Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο Δημοτικό Ωδείο Ηλιούπολης.
Εκπαιδευτική δραστηριότητα
– Στον συγγραφικό χώρο ξεχωρίζει η καθιερωμένη εκπαιδευτική σειρά βιβλίων του, Κιθαρόκοσμος.
– Διδάσκει σε σεμινάρια επιμόρφωσης μουσικών και εκπαιδευτικών της μουσικής, συμπεριλαμβανομένων παιδαγωγικών και ψυχοσωματικών θεμάτων που αφορούν στον κλάδο.
– Αναλαμβάνει Καλλιτεχνικές Διευθύνσεις μουσικών εκπαιδευτηρίων, καθώς επίσης, συχνά καταρτίζει τα προγράμματα σπουδών τους και την διδακτέα τους ύλη, σύμφωνα με τις διεθνώς σύγχρονες εκπαιδευτικές προδιαγραφές.
– Εργάζεται ως καθηγητής μουσικής από το 1981 σε διάφορα εκπαιδευτήρια (ωδεία, ΙΕΚ, Μουσικό Σχολείο). Χρησιμοποιεί σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα με σημαντικά αποτελέσματα, ανάμεσα στα οποία είναι οι δεκάδες απόφοιτοι μαθητές του και σήμερα επαγγελματίες μουσικοί.
