Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά [email protected]
Η ταινία Λούγκερ του Κώστα Χαραλάμπους μετά από τη μεγάλη αναμονή λόγω covid επιτέλους βγήκε στις αίθουσες στις 25/11/2021.
Είδα την ταινία και την παρακολούθησα με ενδιαφέρον.
Με εντυπωσίασε η λεπτομέρεια, η προσεγμένη σκηνογραφία και το σκηνικό που ήταν ένα πέτρινο χωριό. (Σκηνικά κουστούμια Σάββας Πασχαλίδης). Παρατηρούσα με ενδιαφέρον, τα κοντινά των ηθοποιών για να δω τις αντιδράσεις και τα εκφραστικά μέσα τους. Ακόμα και τις ρυτίδες του Νούσια και της Γουλιώτη (σπέσιαλ εφέ Αδερφοί Αλαχούζοι) στο πέρασμα χρόνου. Διαφορά 20 ετών.
Θεωρώ πώς ήταν μια ώριμη προσπάθεια του σκηνοθέτη να κάνει αυτή την απόπειρα. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο στόχος του ή ποιο ήταν το τελικό μήνυμα που θα ήθελε να μεταφέρει στο κοινό. Αρνούμαι να δεχτώ ότι είναι μόνο ο αμοραλισμός ενός ανθρώπου που ξεκινά από πολύ χαμηλά και φτάνει πολύ ψηλά.
Παρ’ όλα αυτά απόλαυσα την ρομαντική πλευρά της ταινίας τις παιδικές αναμνήσεις, σε μια δύσκολη εποχή σε ένα χωριό. Όλοι οι ηθοποιοί θεωρώ πώς ήταν εξαιρετικοί.
Ξεχώρισε ο ρόλος της Μαίρης Σταυρακέλη που στο τέλος εκείνη εξιλεώνεται ας πούμε καθώς είχε προβλέψει τα δεινά, και ήταν εξ αρχής ενάντια σε όλες τις κινήσεις των ηρώων που ήθελαν εξουσία.
Ο Νούσιας αναμενόμενα καλός. Η Γουλιώτη θεωρώ ότι είναι το μαγικό κουτί που πετάγονται από μέσα καινούριες εκπλήξεις. Μπορεί τα πάντα αυτή η γυναίκα!
Η ταινία είχε αρκετά αργό ρυθμό, αυτό βοηθούσε στο συναίσθημα μεν και στην δημιουργία ενός κλίματος. Οι κρίσιμες καμπές, οι συγκρούσεις και οι δραματικές σκηνές παίζονται και διαχέονται έτσι ώστε να μην συγκινηθεί το κοινό με επίκληση στο συναίσθημα αλλά με τη λογική. Θεωρώ προτέρημα το γεγονός ότι δεν άφησε το κοινό να επηρεαστεί με φτηνά δραματικά σκηνοθετημένα συμβάντα. Δεν άφησε δηλαδή να κρεσεντάρει το δράμα. Αλλά όλο αυτό περνούσε μέσα από την αργή ροή.
Είχε βέβαια κάποια σεναριακά κενά. Μου δημιουργήθηκαν αρκετές απορίες οι οποίες με μια δεύτερη ματιά ίσως να μου λυθούν. Και το τέλος με αιφνιδίασε γιατί δεν το περίμενα. Νομίζω είχε αρκετά πράγματα ακόμα να λύσει ώστε να τελειώσει. Ξαφνικά ένιωσα δηλαδή ότι τελείωσε γιατί τελείωσε ο φιλμικός χρόνος.
Ενώ μας ξεκίνησε τόσο καλά με το παρελθόν και την παράλληλη δράση στο νοσοκομείο μετά χάθηκα λίγο στη μετάφραση με το ποιος είναι ποιος και τι απέγινε τελικά.
Ο κάθε μικρός ρόλος πάντως ήταν καλοδουλεμένος και τόσο ξεχωριστός από το σκηνοθέτη που θεωρώ ότι εκεί έγκειται όλη η επιτυχία.
Εντυπωσιάστηκα από τις εμφανίσεις διαφόρων ηθοποιών όπως του Αλέξανδρου Τρανουλίδη, του δόθηκε μια ευκαιρία να υποστηρίξει τη δυναμική του.
Εννοείται πως τα στοιχεία της αποσυμφόρησης της δυνατής συναισθηματικής φόρτισης της ταινίας, τα κρατάει σε υψηλό επίπεδο ο Ερρίκος Λίτσης που υποδύεται έναν γραφικό τύπο.
Έκπληξη ήταν η υπέροχη ερμηνεία του Μάνου Ιωάννου, ο οποίος πληρώνει και το τίμημα!
Ο Χρήστος Ευθυμίου υπέροχος σε αυτό το ρόλο του βουλευτή.
Ο συμπαθέστατος πάντα Γιώργος Φρατζεσκάκης κάνει μια μικρή εμφάνιση στην ταινία.
Ο Δημήτρης Παπάζογλου που έκανε και τις χορογραφίες συμμετείχε με μια εμφάνιση τόση όση για να τραβήξει τα βλέμματα.
Η Μαρία Φιλίππου επίσης είχε μικρό ρόλο αλλά κατάφερε για άλλη μια φορά να είναι μοναδική.
Ο Χάρης Σώζος ως ταχυδρόμος έκπληκτος για μια μόνο σκηνή.
Η Σοφία Μανωλάκου μου τράβηξε την προσοχή, γιατί δεν την είχα ξαναδεί υποκριτικά.
Το δάκρυ της Νίκης Λάμη ήταν το δάκρυ πολλών γυναικών και για μένα αρκεί μόνο αυτό.
Αναφέρω μόνο κάποιους ηθοποιούς και όχι όλους γιατί ήταν πάρα πολλοί και όλοι διαλεγμένοι ένας ένας και άριστοι σε αυτό που κλήθηκαν να κάνουν.
Αρκετά αληθοφανής και δραματική η στιγμή της κηδείας.
Σημαντική σκηνή το ξέσπασμα του Νούσια, απόλυτα σωστή ισορροπία η άηχη κραυγή και μετά ο οδυρμός με κοντινό στην αδυναμία του!
Ίσως να μοιάζει, ότι ήθελαν οι σεναριογράφοι να τα χωρέσουν όλα σε μία ταινία επειδή έχει τρία διαφορετικά ύφη ας πούμε. Αφ’ ενός το χωριάτικο σκηνικό που είναι απόλυτα επιτυχημένο. Έπειτα τα συμβάντα του νοσοκομείου που είναι οι στιγμές χιούμορ της ταινίας. Και το τρίτο μέρος της αριβιστικής μανίας της εξουσίας και της χλιδής της απόλυτης κενότητας.
Αυτό ήταν και το νόημα βέβαια, αν κοιτάξουμε στην κοινωνία μας και δούμε ποιοι έχουν ανέβει και από που ξεκίνησαν θα δούμε τους ήρωες της ταινίας Λούγκερ.
Η Νέμεσις για την ηρωίδα Στεφανία Γουλιώτη ήρθε χάνοντας το παιδί της βυθιζόμενη στο απόλυτο κενό.
Είναι μια αξιοπρεπής και δυναμική προσπάθεια που θεωρώ δεν θα αφήσει το κοινό αδιάφορο!
