“Όταν πιστεύουμε πολύ σε κάτι, δε δίνουμε στον εαυτό μας την επιλογή της αποτυχίας… θα πετύχουμε γιατί δε θα μπορούμε να κάνουμε αλλιώς”
Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση με πηγαίνει πολύ πίσω στην ηλικία των τριών – τεσσάρων χρόνων όπου άρχισα να σιγοτραγουδώ τραγούδια από Ελληνικές ταινίες καθώς και αυτά που ακουγόντουσαν τότε σπίτι μου. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά που ίσως προτιμούσαν τις παιδικές μελωδίες εγώ τραγουδούσα Σωτηρία Μπέλλου την οποία ακόμη λατρεύω! Βέβαια εφόσον μιλάμε για αναμνήσεις δε μπορώ να μην αναφέρω και τη φωνή του πατέρα μου που πάντα ηχούσε στα αυτιά μου είτε με συνοδεία μπουζουκιού είτε a capella.
Με ποιόν Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που θαυμάζω και έχουν αποτελέσει πρότυπα για εμένα. Και άντρες και γυναίκες τους οποίους παρακολουθώ από μικρή οπότε μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιους. Ωστόσο αν πρέπει να επιλέξω θα προτιμούσα να συνεργαστώ με κάποιον Έλληνα τραγουδιστή που η αισθητική και το ρεπερτόριο του να ταιριάζει σε εμένα όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Κότσιρας και ο Κώστας Μακεδόνας, είναι δύο καλλιτέχνες που νιώθω ότι θα μπορούσα να τραγουδήσω στο πλάι τους.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Ξεκίνησα να τραγουδώ από τα μαθητικά μου χρόνια στην αρχή ερασιτεχνικά. Η πρώτη μου μουσική εμφάνιση ήταν στα δεκαπέντε όπου και συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι και εγώ θα είμασταν συνδεδεμένοι μαζί για μια ζωή. Την ίδια εποχή ξεκίνησε και η σπουδή μου στην κλασσική κιθάρα. Από εκεί και έπειτα για τα υπόλοιπα μαθητικά αλλά και φοιτητικά μου χρόνια συμμετείχα σε διάφορα πολιτιστικά δρώμενα τραγουδώντας. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου στο πολυτεχνείο θέλοντας να αποκτήσω περισσότερα εφόδια αποφάσισα να σπουδάσω κλασσικό τραγούδι, και έπειτα από την απόκτηση του διπλώματός μου σε αυτό, ξεκίνησε και το μουσικό μου ταξίδι που με έφερε ως εδώ. Αρχικά με ζωντανές εμφανίσεις με Ελληνικό αλλά και διεθνές ρεπερτόριο σε διάφορες μουσικές σκηνές. Έπειτα μυήθηκα στο χορωδιακό τραγούδι μέχρι και σήμερα όπου είμαι βοηθός μαέστρου και διδάσκω φωνητική σε χορωδίες.
Παράλληλα με τα παραπάνω μπήκα και στο χώρο της δισκογραφίας πριν από δύο χρόνια περίπου με έναν Γαλλόφωνο δίσκο με διασκευές γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών για φωνή και κλασσική κιθάρα με την υπογραφή του Παναγιώτη Μάργαρη. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου κυκλοφορεί το δικό μου πλέον μουσικό υλικό το οποίο με χαρακτηρίζει ως καλλιτέχνη, και δεν είναι άλλο από την «Κόκκινη βροχή»
Όλα τα παραπάνω άσκησαν επιρροή επάνω μου η οποία πιστεύω ότι τελικά ήταν μόνο θετική διότι πρώτον από κάθε μουσικό με τον οποίο συνεργάστηκα έμαθα πολλά, και δεύτερον γιατί μέσα από αυτή τη διαδρομή είδα τι μου ταιριάζει και τι όχι, αλλά κυρίως άρχισα να συνειδητοποιώ ποιος είναι ο μουσικός μου εαυτός.
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού; Πιστεύω πως ναι, διότι η επιτυχία ενός καλλιτέχνη απαιτεί συλλογική δουλειά. Σίγουρα το ταλέντο, η εργατικότητα, η διορατικότητα αποτελούν στοιχεία απαραίτητα για όποιον θέλει να ανελιχθεί στο δύσκολο αυτό χώρο και δεν αντικαθίστανται από κανέναν μάνατζερ. Από την άλλη όμως δεν φτάνουν αυτά. Εδώ έρχεται ο σημαντικός ρόλος όλων αυτών των ανθρώπων που στόχο έχει να μας συστήσει στο ευρύ κοινό κάτι που οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούμε να κάνουμε μόνοι μας και δεν είναι και το αντικείμενο μας. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι ο κάθε καλλιτέχνης κρατά ο ίδιος την καριέρα του στα χέρια του πράγμα που σημαίνει ότι καλείται να πάρει αποφάσεις που θα καθορίσουν την πορεία του, και σε αυτό το σημείο λοιπόν κρίνεται απαραίτητη η καθοδήγηση από έναν μάνατζερ και αν κρίνω από το πόσοι καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζω τα έχουν πάει περίφημα, σίγουρα θα έχουν στο επιτελείο τους άξιους συνεργάτες.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Δε με τρομάζει ούτε η επιτυχία αλλά ούτε και η αποτυχία, και αυτό γιατί τίποτα από τα δύο δεν έρχεται απροειδοποίητα, αντιθέτως, εμείς οι ίδιοι τα προκαλούμε. Για κάθε μας εγχείρημα θεωρώ ότι διαισθανόμαστε τι πρόκειται να συμβεί. Η αποτυχία σημαίνει έλλειψη πίστης στον εαυτό μας αλλά και μειωμένη επιθυμία γι’ αυτό που προσπαθούμε. Όταν λοιπόν θεωρούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό για το οποίο προσπαθούμε τελικά όντως… θα ζήσουμε χωρίς αυτό. Αντιθέτως όταν πιστεύουμε πολύ σε κάτι, δε δίνουμε στον εαυτό μας την επιλογή της αποτυχίας… θα πετύχουμε γιατί δε θα μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Θεωρώ ότι τώρα πλέον τα talent shows δεν μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά έναν καλλιτέχνη από την άποψη ότι η προβολή που δίνουν στους διαγωνιζόμενους είναι μικρή και οι δυνατότητες επένδυσής του στους επίδοξους καλλιτέχνες λίγες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν τα κατακρίνω ούτε θα συμβούλευα συναδέλφους μου να μην πάνε και αυτό γιατί είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη να συνειδητοποιήσει ότι θα έχει πολλούς αντιπάλους και ότι για να πετύχει θα πρέπει να είναι ο εαυτός του και να επενδύσει στα δυνατά του σημεία. Παρατηρώντας τα ως κοινωνικό φαινόμενο διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που κυνηγούν το όνειρο τους, άλλοι ορθώς και με μεθοδικότητα, ενώ πολλοί χωρίς να ξέρουν τι ζητούν, θεωρώντας εσφαλμένα ότι η τέχνη είναι μια εύκολη υπόθεση.
