Κώστας Πρατσινάκης… “Φτιάχνουν παρέες τα τραγούδια…”

Ένας καλλιτέχνης που έχει συνδυάσει το όνομά του με την ποιότητα. Δεν τον άγγιξαν τα αστραφτερά και ανταποδοτικά φώτα της δημοσιότητας και όπως και ο ίδιος λέει «Η μουσική για μένα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του ψυχικού μου κόσμου. Δεν θα το άντεχα να μετατραπεί σε προϊόν εμπορεύσιμο και μη ελεγχόμενο από εμένα».
Γεμάτος ευγένεια, αξίες και ιδανικά, πλημμυρισμένος με αγάπη δίνει χρώμα και φως με τα τραγούδια του και τη μουσική του στη μονόχρωμη και αποξενωμένη καθημερινότητά μας.
Ένας ευαίσθητος Δον Κιχώτης που έδωσε όρκο αιώνιας πίστης, αφοσίωσης και αγάπης στη δική του Δουλτσινέα, τη μουσική. Ένας αγέρωχος Οδυσσέας, που ακολουθεί πιστά το δρόμο της δικής του Ιθάκης.

Δημιουργείτε παραστάσεις κατά τις οποίες όλοι γεμίζουν με όμορφα συναισθήματα…Πως το καταφέρνετε αυτό;

Η μουσική για μένα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του ψυχικού μου κόσμου και επέλεξα να κάνω πράγματα έξω από τα αστραφτερά, ανταποδοτικά φώτα της δημοσιότητας, γιατί δεν θα το άντεχα αυτό το κομμάτι να είναι εμπορεύσιμο και μη ελεγχόμενο από εμένα. Από την αρχή, ήθελα αυτό που κάνω να έχει αλήθεια, να μην είναι φτιαχτό. Άλλωστε κάθε τι που είναι αληθινό αγγίζει αλλιώς στο κόσμο. Για αυτό και δημιουργείται μια αίσθηση επαφής και αμεσότητας με τον κόσμο, την οποία ο κόσμος χαίρεται και απολαμβάνει.

Το κοινό όχι απλά σας στηρίζει, σας αγαπάει. Δεν σας ακολουθεί γιατί δεν έχει κάτι άλλο, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είστε επιλογή του…

Είναι σημαντικό να μπορείς να έχεις διάρκεια σε αυτό που κάνεις. Από την αρχή της πορείας μου ήθελα να έχω μια ειλικρινή σχέση με το κοινό και να μπορεί ο κόσμος να πάρει το πάθος και την αγάπη μου για ότι κάνω. Κάνοντας μια ανασκόπηση της διαδρομής μου, νομίζω ότι το δεν ξέφυγα από τον στόχο αυτό…

Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσει ένας καλλιτέχνης σταθερή την ποιοτική σχέση με το κοινό του;

Όσο πιο εύκολη είναι η άνοδος, άλλο τόσο εύκολη είναι και η κάθοδος. Όταν όμως δεν σε αφορούν όλα αυτά, αλλά σε ενδιαφέρει μόνο η διεργασία της μουσικής, του τραγουδιού, της τέχνης γενικότερα, τότε δεν υπάρχει ούτε άνοδος ούτε κάθοδος. Υπάρχει μόνο και χαρά που την νιώθεις εσύ και τη μοιράζεσαι με όσους περισσότερους ανθρώπους μπορείς.

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;

Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσα ήταν καθοριστικής σημασίας. Άλλωστε, ξεκίνησα μαζί με τα τέσσερα αδέρφια μου και φτιάξαμε το σχήμα “Πρατσινάκη 5”, κάτι που το ήθελα εγώ πολύ, γιατί πίστευα στην καλλιτεχνική του αξία. Η μητέρα μου επίσης είχε υψηλή αισθητική και είχα και την παρότρυνση του πατέρα μου.

Μουσική με χρώμα….ποια είναι η φιλοσοφία της συγκεκριμένης έκφρασης;

Οι μουσικές έχουν τα δικά τους χρώματα και όλα αυτά τα χρώματα πρέπει να τα αναδείξεις. Οι ζωντανές παραστάσεις είναι μια διεργασία που κάθε φορά έχει τη δική της διάσταση. Απαιτείται να έχεις καλλιτεχνική αξία για να μπορείς να σταθείς απέναντι στο κοινό. Γεμίζω με εικόνες συναισθήματα που εισπράττω από το κοινό, που όταν μετά από καιρό ανατρέχει η μνήμη εκεί, νιώθω πολύ όμορφα.

Ο χώρος των παραστάσεων έχει σημασία για εσάς;

Έχει σαφώς μεγάλη σημασία. Για να παίξω σε ένα χώρο θέλω να ξέρω τι είναι αυτός ο χώρος, τι αίσθηση μπορεί να βγει εκεί μέσα και αναλόγως να προσαρμοστώ χωρίς να χάσω όμως την ταυτότητά μου. Γιατί θεωρώ ότι κάθε χώρος έχει τη δική του διάσταση.

Φτιάχνουν παρέες τα τραγούδια;

Θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο η νέα γενιά να αναπληρώσει τα κενά, να αποκτήσει την επαφή που χάνεται λόγω των συνθηκών. Όσο λοιπόν μπορούμε να φτιάχνουμε παρέες με τα τραγούδια, θα το κάνουμε.

Η δισκογραφική σας διαδρομή;

Στη δισκογραφία ξεκίνησα με το συνθέτη Γιώργο Καζαντζή με το ¨Ήταν μια στιγμή¨ σε στίχους Σοφίας Κατζούρη και ¨ Ταξίδια με τον ίδιο χάρτη¨. Αργότερα, έκανα και κάποιες πιο προσωπικές δισκογραφικές δουλειές, ¨Εδώ θα κατέβω¨ και ¨Έτσι τυχαία¨ και να αναφέρω και μια δισκογραφική δουλειά με τα αδέρφια μου ¨Μουσική Συνύπαρξη¨. Πρόσφατη δουλειά που κυκλοφόρησε είναι το CD «Όταν γελάσει το νερό» σε ποίηση Αγγέλας Μάντζιου και μουσική Γιάννη Βρύζα.

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους σήμερα που θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο της μουσικής και του τραγουδιού;

Να κάνουν αυτό που αγαπούν, να το πιστεύουν και να το στηρίζουν με πάθος και να μη παρασύρονται από τις τάσεις και τα ρεύματα της εκάστοτε εποχής. Να είναι αληθινoi και αφοσιωμένοι στα πιστεύω τους.

Που θα σας ακούσουμε αυτή τη σεζόν;

Αρχικά θα πάω στη Χίο για δύο παραστάσεις. Ένα εξίσου πολύ αγαπημένο νησί. Στις 11 Νοεμβρίου θα έχουμε ένα αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη, εδώ στη Πριγκηπέσσα και αμέσως μετά 17 και 18 Νοεμβρίου έχουν προγραμματιστεί δύο συναυλίες στο Παρίσι με το συνθέτη Σαράντη Κασσάρα. Μετά το Παρίσι, εμφανιζόμαστε στη Πριγκηπέσσα και πάλι και ύστερα για μια εβδομάδα έχω προγραμματίσει εμφανίσεις στη Κρήτη.
“Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους” και τα όνειρα του Κώστα Πρατσινάκη είναι γεμάτα με ομορφιά και αγάπη για τη μουσική!