Ο Κώστας Καλδάρας, Συνθέτης – Στιχουργός / Εικαστικός, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
Ο Πολιτισμός έγινε η Ιφιγένεια της πανδημίας.
Ποτέ αυτή η κυβέρνηση δεν είχε σκοπό να στηρίξει τον πολιτισμό μας.
Τοπικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Δεν μπορώ να κρίνω την αναγκαιότητα των lockdown, αλλά μπορώ να κρίνω την προχειρότητα, το αλλοπρόσαλλο των αποφάσεων, αλλά και την κρυμμένη σκοπιμότητα. Δεν μπορείς να επιβάλεις οριζόντιες απαγορεύσεις κι από αυτές να εξαιρούνται μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως λεωφορεία, μετρό, αεροπλάνα, πλοία, ή να κάνεις διακρίσεις σε χώρους πολιτισμού, συναυλίες, θέατρα, μουσικές σκηνές, ακόμη και σε ταβέρνες που μπορεί να φιλοξενούν μουσικούς απαγορεύοντας την ελάχιστη μικροφωνική εγκατάσταση.
Δεν μπορείς να στοχεύεις τους νέους στις πλατείες και να αφήνεις τον κόσμο να συνωστίζεται στις εκκλησίες.
Το ίδιο παράλογο και υποκριτικό είναι να διατυμπανίζεις επιμένοντας ότι κάθε μετάδοση του covid-19 ξεκινάει πάντα από κάποια καλλιτεχνική εκδήλωση. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει συγκεκριμένη στόχευση.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Ο Πολιτισμός έγινε η Ιφιγένεια της πανδημίας. Ποτέ αυτή η κυβέρνηση δεν είχε σκοπό να στηρίξει τον πολιτισμό μας. Η πανδημία όμως αποδεδειγμένα της έδωσε την ευκαιρία να προχωρήσει στην πλήρη απαξίωση του Πολιτισμού, στην υποβάθμιση των Τεχνών και την οικονομική καταστροφή των εργαζόμενων.
Ο χώρος του πολιτισμού ήταν ο πρώτος που χτυπήθηκε από τα κυβερνητικά μέτρα κι ο τελευταίος που θα ανακάμψει, εάν ανακάμψει ποτέ. Είναι ο χώρος που δεν έλαβε καμία ουσιαστική προστασία ή στήριξη. Η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ τον Μάιο είχε καταγράψει ότι οι κλάδοι θεάματος, ακροάματος έχουν υποστεί 93% μείωση των εισοδημάτων τους. Υψηλότερο από κάθε άλλο κλάδο. Από το Μάιο και μετά τα πράγματα έγιναν χειρότερα, φτάνοντας πλέον σε βαθμό που οι άνθρωποι της τέχνης, να έχουν εξαντληθεί τόσο οικονομικά όσο και ηθικά, φτάνοντας στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Είναι μια λέξη που ορίζει την ζωή κάθε καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης ζει αγκαλιά με την κοινωνία, με την έκφραση, την εμπειρία, την έμπνευση, την αβεβαιότητα, το άγνωστο, τη δημιουργική ανασφάλεια. Αυτό τον κάνει να παράγει έργο και με αυτό να αγκαλιάζει κι ο ίδιος με τη σειρά του ολόκληρη την κοινωνία και κάθε άνθρωπο χωριστά.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Ο φόβος συνήθως σε οδηγεί να πισωγυρίσεις στην ασφάλεια του κατεστημένου κι αυτό είναι εμπόδιο στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ως άνθρωποι αισθανόμαστε συχνά τον φόβο, αλλά ως καλλιτέχνες, μας κυριαρχεί η ανασφάλεια της δημιουργίας του έργου, αλλά κι το “Εγώ” του αποτελέσματος, όχι ο φόβος. Έτσι και η απώλεια γίνεται πιο σημαντική από την ύπαρξη. Έχουμε μάθει στην απώλεια, έχουμε μάθει να δημιουργούμε από το “τίποτα”.
Γι’ αυτό και στη σημερινή κατάσταση, πρέπει οι υπεύθυνοι να μας λογαριάζουν πιο πολύ. Πάντα θα ξαναγεννάμε και θα ξαναγεννιόμαστε, πιο δυνατοί. Έτσι είναι η φύση του πραγματικού καλλιτέχνη. Αντίθετη με την πρόσκαιρη θητεία μιας κυβερνητικής εξουσίας. Εμείς τρυπώνουμε και υπάρχουμε στη συλλογική μνήμη του λαού κι όχι σε έναν εφήμερο κοινωνικό αυτοματισμό.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Όταν με το καλό τελειώσει να αποτελεί μέσο προστασίας, θα απομείνει σε αυτούς που θα έχουν την ανάγκη να κρύβονται. Αυτοί που έχουν κάνει τη μάσκα τρόπο ζωής.
Καλλιτέχνης: ως ευαίσθητη ψυχή, “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Ως ψυχή, ο καλλιτέχνης είναι βέβαιο ότι θα επιβιώσει, θα επιζήσει και θα εξελιχθεί. Ως επαγγελματίας, ως εργαζόμενος όμως, περνάει τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του. Όσο η παγκοσμιοποίηση έχει ως καθοδηγητή τα οικονομικά συμφέροντα, τις εταιρείες, την ισοπέδωση της ατομικότητας, οι Τέχνες θα υποβαθμίζονται στην προχειρότητα και τον αυτοματισμό. Θα απομακρύνονται από το ανθρώπινο στοιχείο, για να γίνουν θυσία στο βωμό της τεχνολογίας και του marketing.
Όσο για την εγχώρια επιβίωση, γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια να αποτραπεί κάθε ελπίδα. Να γίνει ένας “αποπληθισμός” των καλλιτεχνών. Να ασχοληθούν με κάτι πιο “παραγωγικό”.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι με τη στάση τους αυτή, επιτελούν εθνικό έγκλημα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την προσπάθεια να σταματήσουν τη συνέχεια του Πολιτισμού μας. Να μην υπάρχει σύγχρονη δημιουργία που θα μεταβιβαστεί. Οι λέξεις, η ποίηση κι η συγγραφή, η μουσική, το τραγούδι, η ζωγραφική, η έκφραση, είναι τα μέσα που μεταφέρουν από γενιά σε γενιά τη γνώση. Μεταδίδουν την εξέλιξη, τις σκέψεις, τις εμπειρίες, την ιστορία, την παράδοση, μεταφέρουν την ίδια τη ζωή στις επόμενες γενιές. Αυτή είναι η ουσία της ύπαρξης του Πολιτισμού. Αυτή τη ροή θέλουν να διακόψουν.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Σίγουρα λειτουργία, με τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Πρέπει να σταματήσει ο παραλογισμός της εικόνας των άδειων χώρων πολιτισμού και η στοχοποίηση τους, όταν δίπλα μας ο συνωστισμός καλά κρατεί.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Από τις προηγούμενες σκέψεις μου, είναι φανερό πιστεύω, ότι το μόνο αντίδοτο στο δηλητήριο που εκρέουν τα κυβερνητικά κλιμάκια στον Πολιτισμό, είναι η στήριξη του από την κοινωνία, τις συλλογικότητες, αλλά και η δύναμη που πρέπει να επιδείξουμε ατομικά και συλλογικά, μέχρι να καταφέρουμε να κερδίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Έχουμε χρέος να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, κι αυτό είναι το αντίδοτο.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Όπως θα διαπιστώσατε, δεν αναφέρθηκα σε επιμέρους αιτήματα και διεκδικήσεις, για να μη κουράσω τους αναγνώστες. Το μήνυμα που βγαίνει από τη ζωή κι ελπίζω ότι εμφανίζεται τις γραμμές αυτές είναι ένα: Στηρίξτε τον Πολιτισμό μας. Είναι η κληρονομιά που μας έχει αφήσει η επόμενη γενιά.
