Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας, Συγγραφέας, τοποθετείται με τις απαντήσεις σου στη δημοσιογραφική ομάδα του polismagazino.gr
“Θεωρώ ότι η επαφή και οι δράσεις μέσω υπολογιστή είναι μια επιφανειακή και πρόσκαιρη επιβολή ενός νέου τρόπου ζωής που με το που βγούμε από την πανδημία θα καταρρεύσει.”
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Έχοντας ήδη βιώσει τον πρώτο εγκλεισμό πέρυσι τον Μάρτιο, ενώ πίστευα ότι τώρα θα ήταν πιο εύκολη συνθήκη, τελικά με κούρασε πολύ. Έχω παρατηρήσει ότι πιέζω αρκετά τον εαυτό μου για να μένει δραστήριος. Διαβάζω τουλάχιστον ένα βιβλίο την εβδομάδα, το έχω ως στόχο για να αφοσιώνομαι κάπου. Γράφω στην ιστοσελίδα μου και προσπαθώ να βγαίνω -στα όρια του επιτρεπτού- για περπάτημα να αλλάζω παραστάσεις. Το θετικό είναι ότι οι στιγμές στο σπίτι μού αρέσουν, με ηρεμούν και εναρμονίζομαι με τη συνθήκη, όσο μπορώ. Υπάρχουν όμως φορές που νιώθω να «πνίγομαι», ειδικά σκεπτόμενος ότι δεν έχω την ελευθερία του να πάω όπου θέλω, όποτε θέλω.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Η βία δυστυχώς πάντα υπήρχε, ειδικά πίσω από τα «φώτα» κρυβόταν αρκετά καλά. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ακούστηκαν φωνές ανθρώπων που καταπιέστηκαν μέσα από μη συναινετικές καταστάσεις. Τα περιστατικά βίας, κυρίως του «ισχυρού» απέναντι στον «αδύναμο», πάντα με βρίσκουν αντίθετο σε βαθμό που με εξοργίζουν θα έλεγα. Όλοι/ες λίγο πολύ έχουμε δεχθεί βία. Προσωπικά δεν έχω υποστεί κάποια μορφή βίας που να αξίζει να αναφερθεί. Ακούγοντας καταγγελίες σοβαρότατες από σεβασμό και μόνο στα πρόσωπα που πραγματικά έχουν βιαστεί σωματικά και ψυχικά, δεν θα διατυμπάνιζα ότι δεν έχω δεχτεί βία ανάλογη. Επειδή δεν συνέβη σε μένα, δεν σημαίνει ότι «δεν το επέτρεψα», «ήμουν δυνατός», «δεν δίνω δικαιώματα», απλά δεν έτυχε γιατί μπορεί να συμβεί στον/ην καθένα/μιά ανά πάσα στιγμή. Σημασία έχει να ακουστούν οι φωνές των ανθρώπων που βίωσαν περιστατικά βίας από όποιο περιβάλλον και αν υφίστανται αυτά, εργασιακό ή οικογενειακό, ώστε να υπάρξει δικαίωση και συνάμα δικαιοσύνη. Όπως και να ‘χει τάσσομαι πάντα υπέρ του/ης καταπιεζόμενου/ης, δεν βρίσκω τίποτα το συμπαθητικό στο να επιβάλλεται κάποιος/α μέσω της εξουσίας του/ης. Μέσω του κινήματος αυτού ο κόσμος φαντάζει έμπλεος σεβασμού και με λιγότερο φόβο, ας το στηρίξουμε.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Το να μην πιστεύει κάποιος/α στην αξία των εμβολίων μπορεί να καταστεί επικίνδυνο. Θεωρώ ότι η επιστήμη προσφέρει λύσεις, αναβαθμίζοντας τον τρόπο ζωής μας προστατεύοντάς μας από (σχεδόν) καθετί θανατηφόρο. Στην παρούσα κατάσταση, προέχει να εμβολιαστούν οι ευπαθείς ομάδες και στη συνέχεια οι υπόλοιποι/ες. Όταν έρθει η ώρα και από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία που πρέπει να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας, θα το κάνω, όχι επειδή κάποιος/α με υποχρεώνει, αλλά διότι πρέπει κάποτε να νιώσουμε ασφαλείς. Ο φόβος δεν κρύβεται στο εμβόλιο, αλλά στην άγνοια.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εάν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Έχω στερηθεί την επαφή με τους/ις φίλους/ες μου, την εργασία μου στα σχολεία ως θεατρολόγος, τις βόλτες, τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου, τις πρόβες, τις παραστάσεις με τη θεατρική μου ομάδα και κυρίως όπως ανέφερα προηγουμένως μου λείπει ο παλιός αυθορμητισμός μου, να δρω όπως θέλω και όποτε το θέλω. Μου λείπει πολύ η ζωή που είχα «χτίσει». Όλες αυτές τις στερήσεις δεν μπόρεσα να τις αντιμετωπίσω δυστυχώς. Θεωρώ ότι η επαφή και οι δράσεις μέσω υπολογιστή είναι μια επιφανειακή και πρόσκαιρη επιβολή ενός νέου τρόπου ζωής που με το που βγούμε από την πανδημία θα καταρρεύσει.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Η τηλεργασία μετέτρεψε το σπίτι μας σε χώρο εργασίας και αυτό από μόνο του είναι προβληματικό. Οι αναστολές εργασιακών συμβάσεων ήταν αναγκαίο μέτρο για τους κλάδους που δεν μπορούσαν να εργαστούν λόγω μέτρων, χωρίς βέβαια ένα επίδομα να είναι πανάκεια. Η εργασία δεν είναι μόνο η αμοιβή, είναι η δυνατότητα του να είναι κάποιος/α δραστήριος/ια και να μη μένει άπραγος/η. Δυστυχώς το μεγαλύτερο πλήγμα με την πανδημία το δέχτηκαν οι τομείς του πολιτισμού και της εστίασης. Οι εργαζόμενοι/ες εκεί θα δυσκολευτούν πολύ να ανακάμψουν. Μετά την πανδημία, θα ακολουθήσει, όπως ακούγεται, οικονομική κρίση που ακόμα δεν έχει γίνει άμεσα αντιληπτή, καθώς ασχολούμαστε με άλλα ζητήματα. Η χώρα θα ορθοποδήσει με μεγάλη δυσκολία, θέλει υπομονή και πολύ προσεκτικές κινήσεις από εδώ και πέρα, γιατί η «επόμενη μέρα» πια πλησιάζει.
