Έξι καταφάσεις και δύο αρνήσεις αναφορικά με την ανάπτυξη της πόλης διατύπωσε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας, απευθύνοντας χαιρετισμό σήμερα το πρωί στο 4ο Αναπτυξιακό Συνέδριο Θεσσαλονίκης, που διοργανώνει διαδικτυακά το Ελληνικό Ινστιτούτο Έρευνας και Ανάπτυξης.
“Η ανάπτυξη -και μάλιστα με ρυθμούς που θα καλύπτουν το χαμένο έδαφος από την πανδημία και από την κρίση- είναι το στοίχημα για την πόλη, για την ευρύτερη περιοχή αλλά και για τη χώρα”, σημείωσε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, τονίζοντας: “Ήρθε η ώρα για άλλη συνταγή, άλλη πολιτική. Αυτή η δεκαετία πρέπει να είναι της Θεσσαλονίκης και θα είναι της Θεσσαλονίκης”.
Τα έξι μεγάλα “Ναι”
Τα έξι μεγάλα “Ναι”, όπως τα διατύπωσε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, έχουν ως εξής:
1. “Ναι” στις υποδομές: Υποδομές κρίσιμες για την εξέλιξη της πόλης, την οικονομική προοπτική και τη βιωσιμότητά της (μετρό, αεροδρόμιο, λιμάνι, οδικοί άξονες, νέα περιφερειακή flyover, σιδηροδρομικά δίκτυα, αστικές συγκοινωνίες, κ.ά). Λιγότερες εξαγγελίες, ταχύτεροι ρυθμοί υλοποίησης. Έχω την εντύπωση πως δεν είναι οι πόροι το βασικότερο πρόβλημα, δεν είναι τα χρήματα, αλλά οι γραφειοκρατικές και διοικητικές αβελτηρίες. Με τις παλιές συνταγές δεν μπορούμε να συνεχίσουμε.
2. “Ναι” στις αναπλάσεις δημόσιου χώρου (ανάπλαση ΔΕΘ, ανάπλαση άξονα Αριστοτέλους, αναπλάσεις βασικών πλατειών, επέκταση παλιάς παραλίας με deck, νέοι ‘Στάβλοι Παπάφη’, νέο γήπεδο Τούμπας, κ.ά). Παράλληλα, πρέπει να εξεταστεί ο τρόπος αξιοποίησης του βιομηχανικού κτιριακού αποθέματος της πόλης στα πρότυπα πολλών πόλεωντης Ευρώπης, που μετέτρεψαν κουφάρια και κελύφη σε θύλακες πολιτισμού, παραγωγής, καινοτομίας, φιλοξενίας, δίνοντας μεγάλη ώθηση σε αυτό που προσδιορίζεται ως ‘πολυκεντρική πόλη’. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης είναι επιταχυντής των διαδικασιών και καταλύτης.
3. “Ναι” σε μια αναβαθμισμένη καθημερινότητα: Μια πόλη χωρίς καλό οδικό δίκτυο, χωρίς πεζοδρόμια, αστικό εξοπλισμό, επαρκή φωτισμό, μια πόλη χωρίς πράσινο, χωρίς ελεύθερους χώρους είναι μια πόλη χαμηλών προσδοκιών. Στον Δήμο Θεσσαλονίκης ξεκινάμε ένα μεγάλο πρόγραμμα παρεμβάσεων στις γειτονιές -σε συνεργασία και με συμμετοχή των κοινοτήτων- ώστε περιοχές που είχαν να δουν τεχνικά έργα για χρόνια τώρα να βρίσκονται στο επίκεντρο. Παράλληλα, ανατάσσουμε την καθαριότητα, εκσυγχρονίζουμε τον στόλο των οχημάτων, τοποθετούμε τους πρώτους υπόγειους κάδους και μέσα από τις επενδύσεις του ΦΟΔΣΑ αλλά και της ανακύκλωσης στοχεύουμε σε ένα επίπεδο παραπάνω.
4. “Ναι” σε πρακτικές smartcity και στην ηλεκτρονική εξυπηρέτηση των πολιτών: Επιδιώκουμε τις smart εφαρμογές, που θα αλλάξουν την καθημερινότητα με τη χρήση ενός κινητού.
5. “Ναι” στη στήριξη της επιχειρηματικότητας: Η επόμενη μέρα μάς βρίσκει με ύφεση και οικονομικά προβλήματα. Επειδή δεν θέλουμε μια πόλη με ουρές ανέργων στον ΟΑΕΔ, δεν θέλουμε απαξίωση των επενδεδυμένων κεφαλαίων στην αγορά, στη φιλοξενία, στην εστίαση, έχουμε λάβει γενναία μέτρα στα όρια των οικονομικών δυνατοτήτων του Δήμου. Μειώσαμε 25% τα ανταποδοτικά τέλη, θεσπίσαμε ελαφρύνσεις, απαλλαγές και στο επόμενο βήμα βάζουμε μπροστά μια γενική κανονιστική για όλη την πόλη, ώστε να βρούμε νέο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στα δικαιώματα των πολιτών και στην επιχειρηματική δραστηριότητα.
6. “Ναι” σε μια “συμμαχία του καλού για τη Θεσσαλονίκη”: Συνεργασία με όλους τους φορείς, με όλες τις βαθμίδες της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης. Μόνον ενωμένοι μπορούμε να προχωρήσουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια σπατάλης χρόνου, σπατάλης πόρων και άλλων χαμένων ευκαιριών. Ούτε από την άλλη μπορεί ένας πυρήνας να αλλάξει μια περιοχή. Χρειάζεται μια «συμμαχία του καλού», που θα εμπεριέχει κράτος – τοπική αυτοδιοίκηση – φορείς – επιμελητήρια – επιχειρηματίες και ιδιωτική πρωτοβουλία και τους εργαζόμενους.
Τα δύο “Όχι”
Αντίστοιχα, ο Κωνσταντίνος Ζέρβας διατύπωσε και τα ακόλουθα δύο “Όχι”:
1. “Όχι” στο διχασμό και στη μιζέρια: Χρειαζόμαστε μια νέα αισιοδοξία, μια νέα αισθητική, νέες δυνάμεις και νέες φωνές στον δημόσιο διάλογο, που θα είναι απαλλαγμένες από τα βάρη του παρελθόντος. Θέλουμε δημιουργικές φωνές πάνω στην ατζέντα της πόλης. Όχι επαγγελματίες της δήθεν ευαισθησίας, καριερίστες της άρνησης και εν τέλει της στασιμότητας.
2. “Όχι” στο αναμάσημα ξεπερασμένων συζητήσεων: Νέες προτάσεις, νέοι ορίζοντες, νέα έργα, νέες προκλήσεις και εν τέλει νέο αφήγημα για την πόλη. Πορευόμαστε με τις καραμέλες του 1990, τα έργα του 1997 και τις θεωρίες του 2005, όταν ο κόσμος έχει αλλάξει. Δείτε πόσο άλλαξαν οι γείτονές μας, πόσο έχουν αλλάξει πόλεις με τα δικά μας μεγέθη σε αυτά τα 20 χρόνια. Απαιτείται ένα άλμα προς τα εμπρός, με σχέδιο, ρεαλισμό, αποφασιστικότητα και συνέργειες.
