Η παράσταση «Τι νέα ψιψίνα;» αποτελεί μια συνειρμική και επίμονη αποτύπωση του «καθημερινού άθλου» που συνεπάγεται η γυναικεία ταυτότητα
Κύριε Ευαγγελούδη, «Τι νέα ψιψίνα;» είναι ο τίτλος της χοροθεατρικής παράστασης που έχετε δημιουργήσει και παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ. Πώς συλλάβατε την ιδέα της συγκεκριμένης παράστασης;
Η ιδέα γεννήθηκε μέσα μου πολύ πριν την παράσταση, και προέκυψε από μια επιθυμία και ανάγκη να πραγματευτούμε όλα αυτά που αποκαλούμε “γυναικεία” και “απλά καθημερινά”. Με αυτά τα βασικά συστατικά ξεκίνησε η χορογραφική δημιουργία μέσα στην οποία σταθερα και επίμονα μπολιάσαμε θεατρικά στοιχεία, όπως η ομιλία και το τραγούδι, βρίσκοντας τη συνάφεια του χορού με έναν συνειρμικό και χιουμοριστικό λόγο. Ως work in progress η ιδέα άλλαξε μορφές και παρουσιάστηκε σε πολύ πιο σύντομη εκδοχή στο Φεστιβάλ “Τα 12 Κουπέ” τον Μάιο του 2024, αποτελώντας έναυσμα για την τωρινή μορφή του. Ο πυρήνας της παράστασης παρέμεινε όμως σταθερος, προσεγγίζοντας στιγμές και εκφάνσεις του “καθημερινού άθλου που συνεπάγεται η γυναικεία ταυτότητα”, άλλοτε πλαγίως και άλλοτε άμεσα, με χιούμορ αλλά και λίγες δόσεις δράματος.
Πείτε μας δυο λόγια για τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν.
Στη σκηνή σιγά σιγά ξεμυτίζουν τέσσερις “ψιψίνες” ή περίπου, ή και όχι… τέσσερις μορφές που από τα πρώτα λεπτά αρνούνται να ταυτοποιηθούν με ρόλους, τίτλους και στεγανά, που αλλάζουν ονόματα, μορφές αλλά και ρούχα με την ευκολία που μεταπηδούν από το χορό, στο λόγο ή το τραγούδι. Τέσσερα πρόσωπα που φλερτάρουν με τη θηλυκή τους πλευρά και συνεχώς την επαναπροσδιορίζουν, γίνονται γάτες που νιαουρίζουν με την Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά και γρατζουνάνε παρέα με την Κατερίνα Γώγου, γίνονται παιδιά που επιμένουν να παίζουν, μαμάδες που ήθελαν, που έπρεπε, που ευτυχώς δεν έγιναν, προλαβαίνουν να τρέξουν στο γραφείο, στο σούπερ μάρκετ, στην κουζίνα διαβάζοντας κάπου ανάμεσα ποίηση και συνταγές μαγειρικής.
Το έργο σας «φωτογραφίζει» τη σημερινή εποχή;
Θα απαντήσω ναι, και μετά θα αλλάξω το ρήμα (χαχα). Αγγίζει το σήμερα, το θίγει, του θυμίζει πόσο μοιάζει με το χθες αλλά και περήφανα φωνάζει το σήμερα είμαι εγώ και το αύριο θα είναι “βελτιωμένη έκδοση”. Θα έλεγα πως “σκιτσάρει” ή “σκιαγραφεί” περισσότερο, μιας και η παράσταση προσπερνά τον ρεαλισμό και κοιτάει την πραγματικότητα κατάματα και αφιλτράριστα, χωρίς να της παραδίδει ποτέ τα σκήπτρα. Κοιτάζουμε λοιπόν την εποχή, μιλάμε για αυτή, αλλά δεν ταυτιζόμαστε. Μιλάμε για εμάς, για τα 90s (αν τα προλάβαμε) για την εποχή της μαμάς μας και της γιαγιάς μας κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες με σύγχρονα μάτια, αυστηρά ή και νοσταλγικά, μάτια που καμιά φορά κρίνουν αλλά κυρίως διψάνε να ξαναδούν όσα ήδη ξέρουν, όσα τους έμαθαν οι φωτογραφίες και οι εποχές, να τα δουν εκ νέου, φρέσκα και απελευθερωμένα από όσα τους φόρτωσαν οι άλλοι, να τα γνωρίσουν καλύτερα και να δουν μέσα σ’αυτά τον εαυτό τους.
Η παράσταση πήρε παράταση και θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος της σεζόν. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Είναι πολύ ευτυχές μια τόσο ιδιαίτερη παράσταση με βάση το σύγχρονο χορό να βρίσκει τόση ανταπόκριση στο κοινό. Η υβριδική του χοροθεατρική μορφή κατάφερε να επικοινωνήσει την κίνηση συνδυάζοντας τη με λόγο και μουσική με τρόπο άμεσο και αποτελεσματικό όπως μας δείχνει η υποδοχή του κόσμου. Χαίρομαι ιδιαίτερα και προσωπικά που μια ομάδα νέων καλλιτεχνών βρίσκει χώρο και ευκαιρίες να συνεχίσει τη δράση της και κυρίως χαίρομαι που όσα πραγματεύεται αυτή η παράσταση έχουμε την ευκαιρία να τα μοιραστούμε ξανά και ξανά, σε μια ανοιχτή και συνεχή συζήτηση για όσα ζούν και φλέγονται μέσα μας.
Υπάρχει κατά τη γνώμη σας κάποιος τρόπος, ώστε να αντιμετωπιστούν τα περιστατικά βίας εις βάρος των γυναικών;
Υπάρχει τρόπος, πάντα υπάρχει, και είναι θεσμικός. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα που πρέπει να αλλάξει ως προς το πως αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται τέτοια περιστατικά, και αφορά τη δικαιοσύνη, τις αρμόδιες αρχές και τους φορείς της εξουσίας. Σε αυτό δυστυχώς η τέχνη δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Αυτό που μπορούμε και προσπαθούμε να κάνουμε είναι να μη σταματάμε να καταπιανόμαστε με αυτά, να χτίζουμε ένα δίκτυο επικοινωνίας και αλληλεγγύης που δυναμώνει το ανθρώπινο απέναντι στο τέρας της βίας. Με επιμονή και προσήλωση παίρνουμε θέση, υπενθυμίζουμε, φωνάζουμε στη ζωή και στη σκηνή ώστε να σβηστεί επιτέλους η συγκάλυψη, η ντροπή και η ενοχή να αποδοθούν εκεί που ανήκουν. Μα και μαθαίνουμε να σιωπούμε μόνο εκεί που πρέπει, εκεί που πρέπει να δοθεί χώρος, χρόνος και κατανόηση, ωστε η ευαισθησία και η ενσυναίσθηση να γίνουν οι φορείς της αλλαγής μέσα μας.
Πιστεύετε στα happy end;
Δεν θα το ‘λεγα… (χαχα) Πιστεύω όμως στα ατελείωτα, σ’ αυτά που βρίσκουν τρόπους να μεταμορφώνονται και να εξελίσσονται, στην υπομονή και την επιμονή του ανθρώπου να βρει το “happy” χωρίς την ανάγκη αυτό να είναι και το “end”. Πιστεύω στο “sad and then happy, and again, and again” και πιστεύω ακράδαντα στο “I will survive”, πιστεύω λίγο πιο πολύ στις ερωτήσεις παρά στις καταφάσεις, πιστεύω στα ποιήματα περισσότερο απ’ότι στα μυθιστορήματα. Άλλωστε όσο είμαστε εδώ, υπάρχει πάντα χώρος για κάτι καινούργιο, για μια ερώτηση ακόμα: “Τι νεα ψιψίνα;”
«Τι νέα ψιψίνα;»: μια πρωτότυπη χοροθεατρική παράσταση στο Θεατρικό Βαγόνι
Η χοροθεατρική παράσταση που δημιουργήθηκε ως work in progress performance στο 12ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ» και εντυπωσίασε τους θεατές, παρουσιάζεται στην πλήρη της εκδοχή τη χειμερινή σεζόν στην Αμαξοστοιχία- Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ.
Όλο σπίτι, κρεβάτι, εκκλησία, σπίτι, σούπερ μάρκετ, δουλειά, σπίτι, κρεβάτι, σαλόνι, λαϊκή, σπίτι, δουλειά, λεωφορείο, για το σπίτι, τρένο, για τη δουλειά, εννοείται δουλειά, τι είμαι, καμιά νοικοκυρά;
Η παράσταση «Τι νέα ψιψίνα;» αποτελεί μια συνειρμική και επίμονη αποτύπωση του «καθημερινού άθλου» που συνεπάγεται η γυναικεία ταυτότητα. Μέσα από την κίνηση, το λόγο και τη μουσική, ακολουθούμε τον εσωτερικό, ζωτικό ρυθμό των σωμάτων καθώς αυτά ταξιδεύουν μέσα στον ιδιαίτερο χώρο του Θεατρικού Βαγονιού.
Τέσσερις φιγούρες επί σκηνής δίνουν υπόσταση σε έναν εσωτερικό διάλογο με όλα τα πρόσωπα που φέρουν εντός τους, αλλά και τους έξωθεν ρόλους στους οποίους καλούνται να ανταποκριθούν. Ακροβατούν σε ένα σύνθετο πλέγμα αναμνήσεων, προσδοκιών και επιθυμιών και ισορροπούν ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό βίωμα.
Μια παράσταση που συνδυάζει σύγχρονο χορό, θέατρο και μουσική και κερδίζει με την πρωτοτυπία, το χιούμορ και τη λοξή της ματιά.
Συντελεστές
Δημιουργία & Χορογραφία: Κωνσταντίνος Αργυρίου-Ευαγγελούδης, Ερμηνεία: Κέλλυ Διακουλάκη, Ειρήνη Καλλιανιώτη, Κωνσταντίνα Καλλιαντάση, Κωνσταντίνος Αργυρίου-Ευαγγελούδης, Sound design: Άρης Μπαγεώργος και η συμβουλευτική ματιά της Τατιάνας Λύγαρη.
Προβολή – Επικοινωνία: ArtsPR
Παραστάσεις:
Θεατρικό Βαγόνι
Κάθε Παρασκευή στις 21.00 από 8 Νοεμβρίου (για δέκα μόνο παραστάσεις)
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 16€, Φοιτητικό-Άνω των 65-Ανέργων 12€, Ατέλειες 5€
Προαγορά εισιτηρίων απαραίτητη:
– Ηλεκτρονικά στο https://www.more.com/theater/ti-nea-psipsina-mia-xorotheatriki-parastasi/
– Τηλεφωνικά στο 2117700000 (Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00-18.00)
– Φυσικά σημεία πώλησης more.com
Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί επίσης Wagon-Bar & Wagon Restaurant για φαγητό και ποτό. Για κρατήσεις μπορείτε να καλέσετε στα τηλέφωνα6937604988 & 2105298922.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 6937604988 & 2105298922 καθημερινά από 6μμ.
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)
Δωρεάν πάρκινγκ
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ
www.totrenostorouf.gr
www.facebook.com/To-Treno-sto-Rouf-railway-carriage-theatre
https://twitter.com/ToTrenoStoRouf
https://instagram.com/ToTrenostoRouf
https://www.youtube.com/user/totrenostorouf
