Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο
Ένας νέος και πολλά υποσχόμενος ηθοποιός. Ο Κυριάκος Μαρκάτος μετά από την μεγάλη επιτυχία «Ο κύριος Κόλπερτ» όπου πρωταγωνιστούσε στο Θέατρο Αργώ, ετοιμάζεται για καλοκαιρινή περιοδεία, με ένα έργο -φόρο τιμής στους πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Απολαύστε την συνέντευξη που μας παραχώρησε!
Πώς σας βρίσκει το φετινό καλοκαίρι;
Αυτό το καλοκαίρι συμμετέχω σε μια παράσταση που γίνεται στα πλαίσια του προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη Ελλάδα ένας πολιτισμός» και έχει να κάνει με τους πρόσφυγες που ήρθαν από τη Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκαν στην Κεφαλονιά. Στην παράσταση αυτή, συναντώ για ακόμη μια φορά τον Γιάννη Αναστασάκη που είναι ο σκηνοθέτης, τη Μαρία Τσιμά, την Αμαλία Αρσένη και τους δύο μουσικούς μας, τον Κώστα Χαριτάτο και τον Γιάννη Δάφνο.
Η παράσταση αυτή θα θέλατε να έχετε περισσότερο νέο κοινό, μιας και οι νέοι έχουν απομακρυνθεί από την ιστορία μας;
Όσο τίποτε άλλο, όχι μόνο γιατί μιλάει για την ιστορία μας αλλά και επειδή θίγει ένα διαχρονικό θέμα που είναι η προσφυγιά. Όσο κάναμε την έρευνα και ο κ. Αναστασάκης μας έφερνε υλικό για να διαβάσουμε, σοκαρίστηκα με το πόσο ίδια είναι τα πράγματα 100 χρόνια μετά, στο θέμα της αντιμετώπισης τους «ξένου».
Οι άνθρωποι που ήρθαν από την Μ. Ασία, παρόλο που είχαν το ίδιο θρήσκευμα, το ίδιο χρώμα, την ίδια γλώσσα, αντιμετωπίστηκαν σαν εισβολή από τους γηγενείς.
Σας τέθηκε ποτέ η ανάγκη να ασχοληθείτε και με το κομμάτι της σκηνοθεσίας;
Όχι ακόμα και δε νομίζω πως θα μου δημιουργηθεί – χωρίς να λέω μεγάλα λόγια. Μου αρέσει που πρέπει να υπηρετώ το όραμα ενός άλλου ανθρώπου, νιώθω πιο σίγουρος αν θες. Δεν πιστεύω πως όλοι κάνουμε για όλα και επειδή όταν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή, είναι ήδη μεγάλη η ευθύνη, δεν θα ήθελα να «φορτωθώ» ακόμα ένα φορτίο, αυτό του σκηνοθέτη.
Ποιο είναι το απόφθεγμα που σας ακολουθεί στα όμορφα αλλά και τα δύσκολα της ζωής;
Περνάω διάφορες περιόδους στη ζωή μου, που έχω ένα μότο. Αυτό το διάστημα, βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μας – πόλεμοι, γυναικοκτονίες, έντονη και χωρίς λόγο βία- νομίζω μου ταιριάζει αυτό που λέει ο Καβάφης στο ποίημα του «Όσο μπορείς»: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Οι παραστατικές τέχνες – σε αυτές ανήκει και το θέατρο – έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν άμεσα με το κοινό που τις παρακολουθεί. Πιστεύω λοιπόν πως κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, σου δίνεται η δυνατότητα να αγγίξεις την ψυχή του θεατή και να του «μιλήσεις», να του πεις για τα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, να ενεργοποιήσεις με κάποιον τρόπο της ενσυναίσθηση του, κάτι που λείπει πολύ από τις μέρες μας.
Θυμάστε την πρώτη σας φορά επί σκηνής και το πώς αισθανθήκατε;
Εννοείται πως την θυμάμαι, ήταν στην τετάρτη δημοτικού. Είχαμε έναν εξαιρετικό δάσκαλο – τον κ. Βαγγέλη Βαρδαραμάτο-, που τον ενδιέφερε πολύ να αναπτύξουμε το καλλιτεχνικό μας κομμάτι. Μας έκανε μουσική, ζωγραφική και στα μισά περίπου της χρονιάς μας ανακοίνωσε πως θα κάνουμε το «αηδόνι του αυτοκράτορα». Ήταν τόσο όμορφη η διαδικασία του στησίματος αυτής της παράστασης. Τον ευχαριστώ πολύ για αυτό το δώρο που μου έκανε.
Ανήκετε στους ηθοποιούς της νέας γενιάς. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που θα θέλατε να δουλέψετε;
Βέβαια και θέλω πολύ. Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολύ καλές παραγωγές στην τηλεόραση και θα ήθελα να πάρω μέρος σε κάποιες από αυτές. Εκείνο που με στενοχωρεί κάπως, είναι που η τηλεόραση έχει γίνει σχεδόν προαπαιτούμενο για να δουλέψεις στο θέατρο. Οι μεγάλες παραγωγές – που ουσιαστικά από εκεί μπορείς να πληρωθείς – είναι το πρώτο που κοιτάνε. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο αν «τα λες» αλλά αν θα τα «φέρεις», επειδή σε ξέρει ο κόσμος.
Με ποιον/α σκηνοθέτη θα θέλατε να συνεργαστείτε και δεν έχει συμβεί ακόμη;
Θέλω να συνεργάζομαι με όποιον σκηνοθέτη με σέβεται, με ακούει, ξέρει να με χειριστεί ως «υλικό» και το κυριότερο, να μπορεί να δημιουργεί ένα όμορφο κλίμα στην πρόβα. Χαίρομαι πολύ που η γενιά μου έχεις τέτοιους ανθρώπους. Η Ελένη Ευθυμίου είναι μια από αυτές. Πήγα πέρυσι σε μια ακρόαση του Εθνικού που έκανε και πέρασα τόσο όμορφα. Ένιωσα ελεύθερος να κάνω ό,τι μου κατέβει από το μυαλό, χωρίς να σκεφτώ πως από κάτω θα με κοροϊδεύουν – και όμως συμβαίνει και αυτό.
Νιώσατε ποτέ τον ρατσισμό ή κάποια δύσκολη στιγμή μέσα στην έως τώρα πορεία σας;
Στα πρώτα χρόνια ναι. Τέλειωσα τη σχολή το 2013, στο μάτι του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης δηλαδή. Πάρα πολύ λίγες δουλειές γινόντουσαν τότε. Οπότε έπρεπε να πηγαίνεις και να ανέχεσαι την τοξικότητα και τα κόμπλεξ που έφεραν μαζί τους οι άνθρωποι που θα σου έδιναν τη δουλειά. Πολλοί σκηνοθέτες με χαρακτήριζαν για τα κιλά που είχα και κάποιοι από αυτούς, χρησιμοποιούσαν το βάρος μου ως αιτία που δεν τους «έκανα». Ευτυχώς τώρα έχουμε 2022 και έχει ξεκινήσει ένα γερό «ξεσκαρτάρισμα» στον χώρο μας.. έχει ακόμα δουλειά να γίνει όμως ήδη φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα.
Ακολουθήστε τον Κυριάκο και δείτε τη δουλειά του https://www.facebook.com/KyriakosMarkatosactor
