Την εποχή, λοιπόν, του 1960, η Αρετώ Ράλλη, ανάμεσα σε πολιτικές κρατουμένους, βρέθηκε στη φυλακή, έχοντας εκτελέσει έναν φόνο. Δεν μετάνιωσε, όμως κι ας, ζούσε, το δικό της κολαστήριο, όπως τόσες γυναίκες, εκεί μέσα!
Μαζί, με τόσες γυναίκες, κατάστρεψε το μέλλον της, την υγεία της, το σπιτικό της. Έκανε παρέα, με τις γυναίκες, πού έζησαν τόσα ματωμένα χρόνια. Τραγούδησε, μαζί τους, όσα δεν ήθελαν, να χάσει η νέα γενιά και έπνιξε το δάκρυ της, ξέροντας πώς η κόρη της, είναι ζωντανή. Σταλμένη, στο Κέντρο Βρεφών, να δίνει τον δικό της- άνισο ή όχι- αγώνα, για επιβίωση.
Στις σκουριασμένες πόρτες των κελιών τους, να ακούν προσεκτικά τις φωνές τους να μιλούν, οι φύλακες, υπήρχαν ώρες πού δάκρυζαν και κουνούσαν τα κεφάλια τους.
Εκεί, μέσα, η Αρετώ, έμαθε τις ιστορίες των συγκρατουμένων και τις λυπήθηκε. Ένιωσε, αδύναμη, μπροστά τους κι αυτή, η αδυναμία της, την παρακίνησε, να γράψει. Ζήτησε, χαρτιά και μολύβια και κατέθετε, σε βιβλίο τις μαρτυρίες.
Βιογραφικό συγγραφέως:
Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μετακόμισε στο Μεσολόγγι. Εργάστηκε στο παρελθόν, σε παιδικό σταθμό. Σπούδασε στέλεχος Τραπεζικών Εργασιών και οργάνωση γραφείου, την κέρδισε όμως, η λογοτεχνία και αρθρογραφία.
Είναι βραβευμένη, μάλιστα το βιβλίο της: λευκά περιστέρια, ήταν υποψήφιο για βραβείο αναγνωστών και καθώς έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις.
Παραμύθι της, κυκλοφορεί, σε ημερολόγιο του περιοδικού: Κέφαλος, μετά από συμμετοχή της, σε διαγωνισμό, το έτος 2019.
Είναι μέλος της Βαλβειου βιβλιοθήκης και Εθνικής εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών Κύπρου. Γνωστή μάλιστα, για τη δράση της, κατά της βίας των γυναικών! Όπως, είναι δίπλα στα άτομα με καρκίνο και στα άτομα που πάσχουν από λευκοκυτταρική αναιμία!
Δεν αντέχει τις διακρίσεις, λέγοντας ότι όλα τα άτομα έχουν δικαίωμα στη μόδα!
Κρατάει χαμηλό προφίλ και είναι πάντα χαμογελαστή!
