Η Κερασιά Τουλιάτου, Ζωγράφος, Καλλιτέχνης, απαντάει στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
“Η βία οποιασδήποτε μορφής, λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική είναι καταδικαστέα.”
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Ο «εγκλεισμός» ως προυπόθεση για δημιουργία, μου είναι γνώριμος και απαραίτητος. Εννοείται, ο εκούσιος και όχι ο υποχρεωτικός. Ωστόσο έχοντας επιλέξει να έχω σπίτι και εργαστήριο μαζί, έχω τη δυνατότητα να περνώ δημιουργικά τον χρόνο μου οποιαδήποτε ώρα θέλω, αφού η ενασχόλησή μου με την τέχνη αποτελεί μοναδική διέξοδο ειδικά στην παρούσα φάση. Ετσι κατά κάποιον τρόπο είμαι συνέχεια απασχολημένη με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην συνειδητοποιώ το πέρασμα του χρόνου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν έχω ανάγκη για διάλλειμα, επικοινωνία, αλλαγή περιβάλλοντος, μετακίνηση. Οπότε ναι, μέσα σε αυτήν την καταπιεστική συνθήκη που ζούμε, πολλές φορές αισθάνομαι, απομονωμένη, απογοητευμένη, ανήσυχη, παγιδευμένη, χωρίς περιθώριο επιλογής.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Δεν υπάρχει κάτι θετικό για να με εντυπωσιάσει. Μου προκαλεί φρίκη, απέχθεια και οργή το γεγονός ότι άτομα προβληματικά και διαταραγμένα κατέχοντας την «όποια» εξουσία θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να ασκούν βία παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλές φορές οι θύτες είναι άτομα που έχουν υποστεί ανάλογες συμπεριφορές που δυστυχώς επαναλαμβάνουν, εφ όσον δεν έχει αντιμετωπιστεί το «πρόβλημά» τους με κατάλληλο τρόπο (στήριξη, ψυχοθεραπεία, εσωτερική δουλειά κλπ). Η βία οποιασδήποτε μορφής, λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική είναι καταδικαστέα. Δημιουργεί εξαιρετικά επώδυνα βιώματα, ψυχικά και σωματικά τραύματα παρά το γεγονός ότι παραμένουν «αόρατα» καθώς το ποσοστό των καταγγελιών είναι μικρό, λόγω φόβου, ντροπής και στιγματοποίησης. Νοσηρά περιστατικά συμβαίνουν σε όλους τους χώρους, ανεξάρτητα από το κοινωνικό, οικονομικό, μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Εχω αντιμετωπίσει απόπειρες ψυχολογικής βίας, (πρόκειται για την πιο ύπουλη μορφή) από τοξικά άτομα, αλλά όταν το συνειδητοποίησα αμύνθηκα εφαρμόζοντας «αλλαγή πλεύσης» με οριοθέτηση και αποστασιοποίηση.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Πιστεύω στην επιστήμη. Το εμβόλιο αποτελεί τη μόνη λύση, άλλωστε οι περισσότερες ασθένειες που ταλαιπώρησαν στο παρελθόν την ανθρωπότητα εξαλείφθηκαν με τα εμβόλια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εαν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Φυσικά και έχω στερηθεί. Κυρίως μου λείπουν αγαπημένοι άνθρωποι που ζουν σε άλλες πόλεις εφ’ όσον απαγορεύονται οι μετακινήσεις, εκθέσεις, θεάματα, κοινωνικές συναναστροφές, ταξίδια, διασκέδαση. Ευτυχώς μέσω της τεχνολογίας έχουμε κάποια μορφή επικοινωνίας, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την φυσική επαφή.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Ζούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη, μια καθημερινότητα αλλόκοτη, ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν ξέρουμε «όλο αυτό» πόσο θα κρατήσει, πόσο θα επηρεαστεί τελικά η ζωή, η κοινωνία, η οικονομία, ο πλανήτης. Παρακολουθούμε τις επιπτώσεις της πανδημίας σε όλα τα επίπεδα χωρίς να μπορούμε να σχεδιάσουμε την «επόμενη μέρα». Όλα είναι ρευστά και αβέβαια. Η οικονομία καταρρέει. Οι κοινωνικές ανισότητες, τα ποσοστά ανεργίας, η ανασφάλεια, η αγωνία για το μέλλον αυξάνονται. Η τηλεργασία θα παραμείνει, θα δημιουργηθούν νέες εργασιακές σχέσεις, ίσως συμβάσεις και συνθήκες δυσμενέστερες για τον εργαζόμενο, οι οποίες θα αργήσουν να ακολουθήσουν την ανάπτυξη της οικονομίας που πάντα έπεται της ύφεσης. Σίγουρα θα αντιμετωπίσουμε μια νέα πραγματικότητα, που όσο και αν είναι δύσκολη, αναγκαστικά θα προσαρμοστούμε και ίσως από όλη αυτή την αρνητική εμπειρία προκύψει κάτι θετικό στο τέλος…
