《Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα ότι μόνο όταν αποτυγχάνεις ανοίγει ένα «παραθυράκι» μέσα σου για εξέλιξη, μέσα από το οποίο μπορείς για λίγο να δεις τι συνέβη λάθος, να πάρεις πληροφορίες από αυτό, και να εξελιχτείς》
Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση : ήμουν πολύ μικρός γύρω στα 5 αν μπορώ να ανακαλέσω, όταν πήρα το αρμονιάκι της μεγάλης μου αδερφής (Ευδοξίας Καρακάτση) η οποία τότε μάθαινε μουσική και πιάνο, προσπάθησα να εντυπωσιάσω την μητέρα μου και μία φίλης της που πίνανε καφέ στο σαλόνι, βάζοντας να παίζει playback ένα demo κομμάτι που είχε εγκατεστημένο, και εγώ προσποιούμουν και προσπαθούσα να αποδείξω ότι το παίζω εγώ χαχα ! Θυμάμαι κιόλας την «επιβράβευση» που πήρα τότε όταν είπε η μία στην άλλη: ααα κοιτά πόσο πειστικά το κάνει.
Με ποιόν Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Με τον Matt Bellamy, είναι ο τραγουδιστής των MUSE η αγαπημένη μου μπάντα. Και μεγάλη πηγή έμπνευσης μου συγκεκριμένος άνθρωπος. Τον αγαπώ! Χάρις αυτόν δημιούργησα ένα κανάλι στο Youtube στο οποίο τα 4 από τα 5 βίντεο μου είναι διασκευές του συγκροτήματός του. Σε αυτά τα βίντεο Τραγουδάω και παίζω όλα τα όργανα (Drums, κιθάρες, μπάσο, και MIDI πλήκτρα.).
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Η πορεία μου στη μουσική ξεκίνησε ουσιαστικά στα 15 μου όταν άρχισα να μαθαίνω Ντραμς στο Αστρινίδειο Ωδείο καλαμαριάς, με τον καταπληκτικό Δάσκαλο : Οσκαρ Κατσουρίν, και ξεκίνησα να μαθαίνω αυτοδίδακτος κιθάρα και να τραγουδάω – γκαριζω χαχα
Τότε άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες μπάντες στο σχολείο και μαζευόμασταν σε σπίτια συμμαθητών που προσπαθούσαμε να τα προσαρμόσουμε σε Home Studios και προβάραμε κομμάτια. Κάθε χρόνο παίζαμε στην τελετή αποφοίτησης από 3η γυμνασίου έως 3η λυκείου.
Στη 2α λυκείου δημιουργήσαμε μια Screamo – Metal Core μπάντα, με φίλους από το Φάληρο με την οποία γράφαμε δικά μας κομμάτια και κάναμε διασκευές. Ήμουν αρχικά ο τραγουδιστής και αργότερα πήγα στα Ντραμς και 2α φωνητικά. Καταφέραμε να παίξουμε στο Schoolwave Festival το 2009 το μεγαλύτερο φεστιβάλ για σχολικές μπάντες. Περάσαμε από 2 οντισιόν στις τελικές 21 μπάντες που παίξαν από τις 286 που είχαν δηλώσει συμμετοχή. Μετά από αυτό αποχώρησα από την μπάντα. Ένοιωσα έναν κορεσμό από το να είμαι πολύ συχνά σε ένα υπόγειο στούντιο και να εξασκώ μουσική. Ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής για 1 χρόνο στο Ωδείο Θέρμης με τη Θάλεια Μαυρίδου. Έκανα άλλες 2 απόπειρες να ξεκινήσω καινούργια σχήματα αλλά τίποτα δεν με γέμιζε… Αργότερα πέρασα στο Τ.Ε.Φ.Α.Α. όπου και έδινα όλη μου την ενέργεια εκεί και στο Tae Kwon Do και σταμάτησα να ασχολούμαι με τη μουσική. Μετά από 3-5 χρόνια απουσίας από τη μουσική άρχισα να νοιώθω το κενό που είχε αφήσει μέσα μου το γεγονός ότι σταμάτησα να ασχολούμαι. Επίσης λόγω κακής χρήσης της φωνής μου όλα αυτά τα χρόνια και λάθος διαγνώσεις γιατρών (για κομβία) ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι δεν θα ξανατραγουδήσω ποτέ.
Επειτα για οικονομικούς λόγους πήγα να δουλέψω ως Β. Μαγειρας στην Ολλανδία. Εκεί, ίσως, λόγω χρήσης μόνο της Αγγλικής γλώσσας ένοιωσα τη φωνή μου πιο ανάλαφρη, και πήρα την απόφαση να δώσω μία τελευταία ευκαιρία στον εαυτό μου και να ξανά ξεκινήσω μαθήματα φωνητικής.
Ξεκίνησα με την Πρέκα Μαρία για 1 χρόνο η οποία με βοήθησε πάρα πολύ. Με τον δικό της τρόπο με βοήθησε να ξεπεράσω τη φοβία που είχα για τη φωνή μου ξανά ανακάλυψα τη φωνή μου τον Όγκο της την αυτοπεποίθηση μου στο τραγούδι και διεύρυνα την έκταση μου. Έπειτα έκανα προετοιμασία για το κρατικό Ωδείο Β. Ελλάδος για το κλασσικό τραγούδι, (μονωδία) 5 μήνες με τη Σταματία Μολλούδη, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κατάφερα να εισαχθώ με επιτυχία στο Κρατικό ωδείο Β. Ελλαδος και τέλος τους τελευταίους μήνες κάνω μαθήματα μοντέρνου τραγουδιού με τον υπέροχο John Jeff Touch ο οποίος ήταν ο άνθρωπος κλειδί ώστε να συμπληρωθεί το πάζλ όλων αυτών των πληροφοριών που είχα απορροφήσει από τους διάφορους καθηγητές. Να μπουν όλα σε μία κατεύθυνση και να μειωθούν τα κόμπλεξ και οι μύθοι που μου είχαν δημιουργηθεί γύρω από το τραγούδι.
Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Ο οικονομικός παράγοντας ακόμα και σήμερα με δυσκολεύει στο να ασχοληθώ με τη μουσική. Συχνά αφήνω πίσω το καλλιτεχνικό μου κομμάτι για λίγο καιρό ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω στα οικονομικά. Βλέπετε, τα μαθήματα φωνητικής είναι ακριβά όπως και οι ηχογραφήσεις και ο εξοπλισμός, οργανα κ.α. για ένα project One Man Band.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Η αποφυγή της αποτυχίας είναι κάτι που έχω πολύ έντονα κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο. Το αισθάνομαι μέσα μου τα χέρια μου δεν συνεργάζονται όταν πάω να παίξω ένα όργανο στις πρώτες προσπάθειες, ή ο λαιμός μου μπλοκάρει όταν πάω να τραγουδήσω και η ψυχολογία μου είναι τόσο χαμηλή που δεν θέλω να ξεκινήσω καν το project, όποιο και να είναι αυτό. Έπειτα κατάλαβα ότι αυτός είναι ένας μηχανισμός άμυνας του, εγκεφάλου-ψυχολογίας (έτσι το εκφράζω τουλάχιστον εγώ), με τον οποίο ο οργανισμός νοιώθει ασφαλέστερος αν δεν ξεκινήσει ποτέ το νέο project διότι έτσι εκμηδενίζονται οι πιθανότητες να αποτύχει. Με επιμονή στον στόχο, αυτό το φαινόμενο μειώνεται και ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα ότι μόνο όταν αποτυγχάνεις ανοίγει ένα «παραθυράκι» μέσα σου για εξέλιξη, μέσα από το οποίο μπορείς για λίγο να δεις τι συνέβη λάθος, να πάρεις πληροφορίες από αυτό, και να εξελιχτείς. Γιαυτο προτείνω να μη φοβόμαστε την αποτυχία αλλά να την αγκαλιάζουμε.
Όσο για την επιτυχία δεν την φοβάμαι καθόλου αντιθέτως διψάω για επιτυχία τη γουστάρω πολύ. Κάτι που φοβάμαι όμως είναι η διατήρηση της. Κάποιες φορές όταν πετυχαίνω κάτι για πρώτη φορά. (π.χ. μια νότα σε ένα μάθημα φωνητικής) αγχώνομαι τόσο πολύ για το αν θα μπορέσω να το ξανά πετύχω που αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στην επανάληψη της άσκησης να κομπλάρω τόσο πολύ ώστε να το χαλάσω.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για προώθηση αλλά και εμπειρία ζωής για εξέλιξη και για να «βγεις από τα νερά» σου από την ευκολία σου δηλαδή. Θα ακούσεις θετικά θα ακούσεις και αρνητικά. Θα ζήσεις το άγχος σου μπροστά στο κοινό και το «ξεγύμνωμα» σου σε αυτό. Το να βγάλεις προς έκθεση και να μοιραστείς κάτι τόσο «εσωτερικό» όπως είναι η φωνή σου δεν είναι εύκολο.
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Μια συνεργασία που ονειρεύομαι είναι η απόλυτη συνεργασία με τον εαυτό μου, τι εννοώ με αυτό; Όταν θα έρθει η στιγμή που θα πιάσω το μικρόφωνο η τη κιθάρα να τραγουδήσω κάτι και τίποτα μέσα μου δεν θα με σταματάει δεν θα με κομπλάρει δεν θα με εμποδίζει να εκφραστώ αλλά θα είναι η στιγμή που θα λέω « τώρα θα ροκάρω». Ξέρετε όταν τραγούδησα για τις εισαγωγικές εξετάσεις του κρατικού ωδείου Β. Ελλάδος. Περίπου στα μισά της εξέτασης το πόδι μου άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα δεν συνεργαζόταν δηλαδή με εμένα και με καμία εντολή μου. Βεβαία αυτό επιτυγχάνεται μόνο με συνεχή ενασχόληση προσπάθεια, δουλειά και επιμονή.
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού; Σίγουρα θα υπάρχουν αλλά δεν γνωρίζω τίποτα για αυτούς και δεν έχω ασχοληθεί ποτέ.
Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να είμαι υγιής ήρεμος να εξελίξω τη δουλειά (παραγωγή βίντεο) και να αφήσω το τραγούδι και τη μουσική ως ένα όμορφο χόμπι που ποιος ξέρει τι μπορεί να φέρει στη ζωή μου.
Πως και αποφασίσατε να διασκευάσετε το «ThesSingers – Σχήμα Λόγου – Home Version (#40 singers)» ;
https://www.youtube.com/watch?v=Zn98QQ6OpbE (λινκ από τη διασκευή μου)
Όταν είδα αυτή τη πολύ όμορφη διασκευή και την τόσο όμορφη συλλογική προσπάθεια αυτών των παιδιών ένοιωσα κάπως περίεργα που είδα 5-6 φίλους μου να συμμετέχουν και δεν ήμουν και εγώ μέσα. Με έπιασε ο εγωισμός μου. Και σκέφτηκα γιατί δεν με κάλεσαν και εμένα.
Βέβαια αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό για 2 λογούς. 1) Αν ο καθένας καλούσε τον φίλο του θα μαζευόντουσαν τόσοι πολλοί που στο τέλος δεν θα γινόταν το βίντεο. Και 2) εγώ δεν είμαι πολύ ενεργός στη μουσική σκηνή και στον μουσικό κλάδο της χώρας.
Έτσι λοιπόν εμπνεύστηκα να κάνω μία δικιά μου έκδοση με πολυφωνίες τραγουδισμένες μόνο από εμένα. Το να κάνω πολυφωνίες είναι κάτι που με εξιτάρει ειδικά όταν ακούω το αποτέλεσμα μου φέρνει πολύ χαρά και νοιώθω πολύ όμορφα. Επίσης το να μιμούμαι γυναικείες φωνές σε τραγούδια μου αρέσει πάρα πολύ.
Έτσι πήρα την απόφαση και κάλεσα έναν συνεργάτη μου τον Κωνσταντίνο Γκιβίση. Έναν άνθρωπο μοναδικό. Πολύ καλός άνθρωπος και χαρακτήρας, μυαλό ξυράφι και απίστευτη γνώση και ταλέντο. Τον ενημέρωσα για το προτζεκτ και δέχτηκε να με βοηθήσει στην παραγωγή του, στην κατεύθυνση των φωνών και επίσης έπαιξε το πιάνο. Η συνεργασία ήταν γρήγορη και απολαυστική το προτζεκτ ήταν έτοιμο μουσικά μέσα σε 4ις ώρες.
Έπειτα εγώ μέχρι τη μία το βράδυ έφτιαχνα το βίντεο και το επόμενο μεσημέρι το δημοσίευσα. Έτσι έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου σε αυτή τη καραντίνα κάνοντας ένα διασκεδαστικό σκετσακι στην αρχή του βίντεο και κάνοντας κάποιες καλοπροαίρετες μιμήσεις, φίλων και γνωστών μου από το αρχικό βίντεο που πιστεύω προσέφεραν μουσική απόλαυση κα γέλιο.
