Καλλιτέχνες και συγγραφείς με κατοικίδια.
Η λίστα φυσικά είναι τεράστια και μόνο η αναφορά των ονομάτων τους θα γέμιζε αρκετές σελίδες, σκέφτηκα λοιπόν να ξεκινήσω με κάποιον Έλληνα και μάλιστα θεσσαλονικιό που τα βιβλία του ήταν αναγνώσματα στα πρώτα μετά-εφηβικά μου χρόνια. Μιλάω φυσικά για τον Αντώνη Σουρούνη που γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και μετά το γυμνάσιο πήγε στη Γερμανία για να βρει τους συγγενείς του. Όπως διαβάζω στο βιογραφικό του, μετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια «διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας». Οι δουλειές που έκανε, εκτός του συγγραφέα φυσικά, είναι τραπεζικός υπάλληλος, ναυτικός, hotel boy αλλά και επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας.
Βιβλία του είναι το « ‘Ένα αγόρι γελάει κλαίει» (1969), «Οι συμπαίκτες»(1977), « Μερόνυχτα Φραγκφούρτης»(1982), « Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου» (1983), «Το μπαστούνι»(1983), «Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι»( 1985), «Πάσχα στο χωριό» (1991), Υπ όψιν της Λίτσας (1992), « Ο χορός των Ρόδων» (1994), « Μισόν αιώνα άνθρωπος» (1996), « Γκας ο γκάνγκστερ» (2000), « Κυριακάτικες ιστορίες» (2002), « 2004 Το ημερολόγιο της τύχης» (2003), « Το μονοπάτι στη θάλασσα» (2006), « Νύχτες με ουρά» (2010).
Ο Αντώνης Σουρούνης που είχα τη χαρά να συναντήσω μια φορά στη ζωή μου στο Κατώι του Βιβλίου του συγχωρεμένου Μπαρμπουνάκη, είναι συγγραφέας που αν έγραφε στην αγγλική γλώσσα και σε εκδοτικό οίκο παγκόσμιας κυκλοφορίας θα ήταν του βεληνεκούς (σε πωλήσεις) των μεγάλων της μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Σήμερα βέβαια έχουμε το προνόμιο να τον διαβάζουμε μόνο εμείς οι Έλληνες. Αφορμή για αυτό το μικρό αφιέρωμα δεν έπαιξε « Ο χορός των Ρόδων» που είναι και το αγαπημένο μου αλλά ένα μικρό κείμενο από το « Υπ όψιν της Λίτσας» με τίτλο η « Γειτονιά των αποξενωμένων». Ο συγγραφέας πλέκει μια σύντομη αλλά έξυπνη ιστορία όπου γίνεται ένας παραλληλισμός ανάμεσα στους γάτους και του συγγραφείς. Η «δράση» εξελίσσεται στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στη γειτονιά του συγγραφέα ενώ ρόλο έχουν ο Σουρούνης φυσικά, η γυναίκα του, διάσημοι συγγραφείς της γενιάς του που είναι και γείτονες και ο γάτος. Παραθέτω τις πρώτες γραμμές έτσι για ανοίξω την όρεξη στους φίλους:
« Η γειτονιά που μένω είναι γεμάτη από συγγραφείς κι από γάτες. Πηγαινοέρχονται ή κάθονται σκόρπια πάντα σε βαθιά απομόνωση και σε βαθύτερη συλλογή. Για τις γάτες μπορώ να φανταστώ ποιοι λόγοι και ποιες αιτίες λειτουργούν, ώστε φτάνοντας εδώ να καταλάβουν ότι έφτασαν στη γατοελβετία και να τερματίσουν το ταξίδι τους, όμως για τους συγγραφείς δεν είμαι απόλυτα βέβαιος. Δεν μπορώ, δηλαδή, να φανταστώ πως τους έλειπαν τόσο πολύ οι αναγνώστες κι ήρθαν εδώ, στην οδό Αναγνωστοπούλου, για να τους βρούνε. Ακόμα κι εμένα, που, όσο και να πεις, κάποιοι μου λείπουνε, δεν κουβαλήθηκα εδώ για να ‘μαι κοντά ούτε σε αναγνώστη ούτε σε αναγνωστόπουλο. Πάντως, η άφιξη μου ενίσχυσε αυτόν τον περίεργο πληθυσμό κατά ένα συγγραφέα και κατά ένα γάτο…».
Ο Αντώνης Σουρούνης δεν είναι κοντά μας από τις 5 Οκτωβρίου του 2016 …Δεν τον ξεχνάμε και θα επανέλθουμε !
Κώστας Παρχαρίδης
