Από το γιατρό – συγγραφέα Χρήστο Ναούμ
Έρχονται οι γιορτές των Χριστουγέννων και του Νέου έτους ολοταχώς.
Κάποτε στα παιδικά μου χρόνια περίμενα πως και πώς να καταφθάσουν για να σταματήσουν τα μαθήματα του σχολείου. Περίμενα την άνεση του παιχνιδιού κι έλπιζα να μου φέρουν πολλά δώρα. Την δεκαετία του εξήντα τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά, πολιτικο-οικονομικά. Δεν ζούσαμε σε πλήρη ένδεια αλλά ούτε τα πλούτη έτρεχαν απ’ τα παντζάκια μας. Τότε τα χρυσόχαρτα και τα πλαστικά παιχνίδια-κάτι κόκκινες και πράσινες, αφύσικες εντελώς λουλούκες, συμμετείχαν στα παιδικά μας όνειρα. Τα χαζεύαμε στις βιτρίνες των ψιλικατζίδικων που φύτρωναν στις διάφορες γειτονιές.
Μερικά παιδιά σαν και εμένα είχαν παράξενα οράματα, δηλαδή ποια; Ν’ αποκτήσουν ποδήλατο! Και μ αυτό να διασχίσουν τα δρομάκια και τα χωράφια! Να τρέξουν και να χαρούν την ταχύτητα. Έκανα μεγάλο αγώνα πιστέψτε με, να το αποκτήσω. Δεν τα κατάφερα διότι ήταν ακριβό και τα οικονομικά της οικογένειας περιορισμένα. Ικέτεψα την μάνα, παραπονέθηκα στον πατέρα μου, έκλαψα και χτύπησα το κεφάλι μου στο τοίχο μπας και με λυπηθούνε και μου το πάρουνε. Κανένα απ τα τερτίπια μου δεν τους συγκίνησε. Τότε σκέφτηκα τις γιαγιάδες μου. Αυτές τουλάχιστον μ’ άκουγαν και κλαίγανε μαζί μου. Μοιραζόντουσαν το τότε χριστουγεννιάτικο δράμα μου χωρίς όμως να μπορούν να συμβάλλουν στον λογαριασμό. Το κατακόκκινο αστραφτερό ποδήλατο παρέμενε μοναχικό στη βιτρίνα του μαγαζιού. Κι ήταν τόσο προκλητικό! Μου έκλεινε το μάτι και μου έκανε σινιάλο, δήθεν με περίμενε εκεί. Αν κι εδώ που τα λέμε, η βιτρίνα παραήταν στολισμένη με ασύνδετα αντικείμενα. Μια μουχέρ ζακέτα πλαισιωνόταν από ένα χάρτη της Ελλάδος και σε μια πλαστική κούκλα με μαύρα γυαλιά μοστράριζε ένα φανταχτερό φόρεμα με στρας. Κάπου σε μια άκρη υπήρχε και μια φάτνη για το καλό των ημερών. Κι όλ’ αυτά πασπαλισμένα με ξασμένο βαμβάκι. Αχ, αυτή η βιτρίνα! Το τζάμι με χώριζε απ τ’ αγαπημένο μου ποδήλατο. Μια πέτρα να πέταγα, θα μπορούσα να τα αποκτήσω. Έστω και πρόσκαιρα.
Τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, οι βιτρίνες πάλι στολίζονται με τα αστραφτερά τους πλουμίδια. Κι η πόλη ολόκληρη φωτίζεται από τα χιλιάδες πολύχρωμα αστέρια των δρόμων. Η ίδια απογοήτευση εκείνων των παιδικών απραγματοποίητων ονείρων επανέρχεται αθόρυβα και με περιβάλει πυκνή σαν ομίχλη. Απόηχος μιας παλιάς πικρής εποχής. Τώρα πια η πιστωτική κάρτα απομακρύνει κάθε εμπόδιο απόκτησης. Οι μικρές υλικές μου απαιτήσεις πραγματοποιούνται γρήγορα προσφέροντας στιγμιαία ανακούφιση. Όμως μέσα μου βαθιά ξέρω ότι εκείνο το κατακόκκινο αστραφτερό ποδήλατο θα περιμένει παρατημένο σε κάποιο πεζοδρόμιο. Την μεγάλη βόλτα στην παλιά μου γειτονιά, την υποσχέθηκε και θα μου την προσφέρει.
Η φωτογραφία με το ποδήλατο είναι του Juan Kratzmaier.
