Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
[email protected]
Αρχικά να δηλώσω ότι στην ανθρωπότητα οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν ποτέ, επομένως η βία κυριαρχεί στις κοινωνίες. Η βία επικρατεί στην καθημερινότητά μας. Δυστυχώς!
Ο άνθρωπος είναι ένα πολεμοχαρές ζώο που διεκδικεί το συμφέρον του με ειρηνικό ή μη τρόπο ανάλογα με τα αν δέχεται απειλή ή όχι από το περιβάλλον του.
Σίγουρα δεν είμαστε πια στην εποχή των σπηλαίων που πολεμούσαμε για να βρούμε την τροφή μας. Αλλά και ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι ένας αέναος πόλεμος.
Ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας μέχρι πριν λίγα χρόνια η βία επικρατούσε μέσα στα σχολεία από το δάσκαλο προς τα παιδιά. Η Βέργα περίμενε πάνω στην έδρα για να τιμωρήσει τα παιδιά.
Πολλές φορές οι γονείς επικροτούσαν τη συμπεριφορά αυτή του δασκάλου, και οι ίδιοι μετά επαναλάμβαναν στο παιδί αντίστοιχες μεθόδους.
Ο μεγαλύτερος πάντα επιβαλλόταν στο μικρότερο χωρίς ο μικρότερος να αντιστέκεται.
Ο ψυχολόγος ως σύμβουλος άργησε πολύ να μπει στην ελληνική οικογένεια γιατί ήταν κατακριτέο και πολλές φορές συγχεόταν με τον ψυχίατρο και ήταν ντροπή να ενημερώσει ή να συμβουλεύσει οικογένειες.
Όταν λοιπόν ένα παιδί μεγαλώνοντας έχει δεχθεί βία, πολλές φορές ως ενήλικος για να λύσει τα προσωπικά του ή τα εργασιακά του θέματα χρησιμοποίησε βία.
Πότε η γυναίκα στον εργασιακό χώρο ενισχύθηκε για τις ικανότητες της χωρίς να αμφισβητηθεί ή να λοιδορηθεί; Η γυναίκα παλεύει ακόμα και σήμερα να αποδείξει τις ικανότητές της και μάχεται ενάστια στη βία, το σεξισμό και την υποτίμηση είτε από άνδρες, είτε από γυναίκες.
Όταν ο κινηματογράφος στη χώρα μας τη δεκαετία του 60 προσδιόριζε το χαριτωμένο φλερτ δίνοντας ο εν δυνάμει σύντροφος ένα αθώο χαστούκι στην σύντροφο ή το αντίθετο με τη συνοδεία ενός φιλιού.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ο σεξισμός και η βία να μην επικρατήσουν σε γενιές και γενιές εφ όσον προβάλλονται αυτά και γράφονται ασυνείδητα στη μνήμη μας.
Τι γίνεται αλήθεια με τη σύγχρονη τηλεόραση και τις ειδήσεις που διψάει για εικόνες βίας κάθε λογής για τη θεαματικότητα; Είμαστε δέκτες μιας άθλιας καθημερινότητας που την αναπαράγουμε πολύ συχνά στις συναναστροφές μας.
Συμφωνώ πως έχουμε περάσει στον 21ο αιώνα και οι ηθικοί νόμοι πρέπει να αλλάξουν και οι διαφορές μας χρειάζεται να λύνονται με άλλο τρόπο εφ’ όσον υπάρχουν οι παροχές και οι ανάλογες βοήθειες.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, όλοι έχουμε δεχθεί ή έχουμε ασκήσει βία αναγκαστικά ή μη. Όχι από πεποίθηση αλλά από μια ενστικτώδη αντίδραση σε δύσκολες καταστάσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν καταδικάσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό για αυτή τη συμπεριφορά.
Είμαστε πολιτισμένοι και παλεύουμε κι εμείς οι ίδιοι με τις αρχέγονες καταγραφές στο DNA μας, για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε πλέον με νέο τρόπο περισσότερο πολιτικά ορθό.
Το άρθρο αυτό δεν έχει καμία διάθεση να δικαιολογήσει τη βία αλλά να δηλώσει δυστυχώς πως υπάρχει παντού ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Η προφανής βία είναι η αστυνομική βία (δεν εξετάζουμε το γεγονός γιατί υπάρχει) υπάρχει όμως και η αφανής βία που περικλύεται σε άλλους δεσμούς.
Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, και το ξέρουμε όλοι! Θα θέλαμε πραγματικά να υπάρχει αξιοκρατία και δικαιοσύνη. Αυτό ίσως μας πληγώνει πιο πολύ. Ότι δεν υπάρχει ο κατάλληλος στην κατάλληλη θέση. Το οξύμωρο είναι ότι ο υποδεέστερος υποτιμά τον αξιότερο. Εκεί είναι το σημείο που αρχίζει ο κύκλος της βίας. Αυτός που δεν αισθάνεται άξιος προσπαθεί να υποτιμήσει τον άξιο, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της χειραγώγησης που είναι η αρχή της βίας.
Στην κοινωνία λοιπόν όπως άλλοτε, από τα παιδιά στο σχολείο που προσπαθούν να επιβιώσουν διεκδικόντας την αρχηγία παίζοντας ή όχι. Έτσι και στις εργασιακές, οικογενειακές, και άλλες ομάδες παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας με τη βία ή όχι.
Η βία γεννά βία και φτάνει στην ανθρωποφαγία.
Καθημερινά δεχόμαστε τη βία πώς μπορούμε προσωπικά να τη σταματήσουμε;
Ανθρωπιστικά; Θα υπάρξει αυτή η στιγμή;
Τις προάλλες έγραψα ένα άρθρο για τις ψυχογενείς καταστάσεις που γεννούν άρρωστες συμπεριφορές.
Τώρα εξετάζω κάτι που δεν είναι τόσο απλό να σταματήσει. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τις πράξεις μας καθημερινά μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε σε έναν πιο ευγενή τρόπο συμπεριφοράς.
Οι ηγέτες όμως θα διψάνε για εδάφη, κατάκτηση, και θα είναι έτοιμοι πάντα για έναν καινούριο πόλεμο.
