Η καταξιωμένη καθηγήτρια σύχρονου τραγουδιού, μουσικός και τραγουδίστρια Κέλλυ Κουνάκη βρέθηκε στην εκπομπή “Ραδιοφωνικό Ταξίδι” της Αλεξάνδρας Μεντώρος στο Aspida Radio της Νέας Υόρκης και μίλησε για όλα.
Youtube: https://www.youtube.com/aspidaradio
Radio: http://live24.gr/radio/generic.jsp?sid=2868
Ένα “Ραδιοφωνικό Ταξίδι” ξεκινάει και θέλω να καλοσωρίσω τη μουσικό και δασκάλα μουσικής Κέλλυ Κουνάκη. Καλώς ήρθες στην παρέα του Aspida Radio. Καλώς σας βρήκα Αλεξάνδρα μου και σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Τι θα έλεγες να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω και να πάμε να ταξιδέψουμε σε παιδικές αναμνήσεις και να μου πεις που γεννήθηκες και πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Γεννηθηκα στην Κυψέλη της Αθήνας το Μάιο του 1971. Η καταγωγή της μητέρας μου είναι από τα Λεχαινά Ηλείας και του πατέρα μου από το Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς Καστελοριζιούς. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα, γεμάτα με πολύ πολύ αγάπη από την οικογένειά μου, τον παππούλη μου, τις γιαγιάδες μου, τους θείους μου. Απο την κούνια μου μεγάλωσα με ένα τραγούδι καθότι είχα την λατρεμένη μου γιαγιά της μητέρας μου την μητέρα που ήταν το αηδόνι της οικογένειας η οποία μου τραγουδούσε όλη μέρα. Τις ωραιότερες αναμνήσεις τις έχω από το χωριό. Ηταν ο παράδεισος μου. Τι να πρώτο θυμηθώ. Την γιαγιούλα μου που μου τραγουδούσε και μου έμαθε όλα τα ξεχωριστά τραγούδια της εποχής της, τα πρωινά στην παραλια με όλα τα παιδιά να παίζουμε παρέα, τον παππού που μου μάθαινε κολύμπι και τη γιαγιά να με βάζει στη πλατούλα της, να διασχίζουμε τα κύματα τραγουδώντας μου “Δελφίνι, δελφινάκι”, τα ζεστά απογεύματα βόλτες και ατελείωτο παιχνίδι στην πλατεία. Πάσχα και καλοκαίρια μαζευόμασταν φίλοι και ξαδέρφια και παίζαμε με τα σκυλάκια, τις πάπιες, τις χήνες και τα άλλα ζωάκια που είχε στη μικρή φαρμα ο παππούς. Την προγιαγιά μου να μου μαθαίνει τις προσευχούλες στο Θεούλη μας. Λατρεμένα παιδικά χρόνια. Είναι ο δικός μου παράδεισος που δεν εγκαταλείπω ποτέ Πάσχα και καλοκαίρια μέχρι και σήμερα. Οι δεσμοί που έχω με αυτό το χωριό και τους παιδικούς μου φίλους είναι πολύ ισχυροί. Δεσμοί ζωής. Οι αταξίες, τα τρελά παιγχίνδια με τους φίλους που τρέλαναν τη γειτονιά και τις φωνές της μαμάς και της γιαγιάς να μαζευτώ στο σπίτι από τις 9.00 και να καταλήγω στις 12.00. Τις αμέτρητες ποδηλατάδες με την κολλητή μου, τα πρωτα καρδιοχτύπια και τρελές φάρσες και πλάκες με τα φιλαράκια στην εφηβεία. Μεχρι και τώρα όποτε πηγαίνω και βρίσκω τους αγαπημένους φίλους μου νιώθω πάντα παιδί. Ακόμα ξεσηκώνουμε την πλατεία στο πόδι με τα γέλια μας. Σχολείο πήγα στην Κυψέλη σ’ ενα μικρό δημοτικό σχολείο, που όμως κατεδαφίστηκε στους σεισμούς του ’81 και έτσι από το δεύτερο μισό της τετάρτης δημοτικού και μετά μεταφερθήκαμε στο συγκρότημα της Γκράβα. Ενα συγκρότημα πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του σχεδιασμένο να γίνει ανναμορφωτήριο τον καιρό της Χούντας και αργότερα μετατράπηκε σε σχολικό συγκρότημα με πάνω από 16.000 παιδιά με πρωινές και απογευματινές τάξεις. Οι αναμνήσεις πάρα πολλές, καλές, γλυκές, χαρούμενες. Οι φιλίες πολλές και δυνατές. Εκει ανακαλύπτω και το ταλέντο μου στον αθλητισμό. Εξαιρετικές επιδόσεις στο τρέξιμο και την σκυταλοδρομία και αργότερα στο γυμνάσιο στο βόλεϊ. Στα δεκατεσσερά μου μετά από μια επταετία ενασχόλησης με τον χορό κλασικό και μοντέρνο μπαλέτο οι συμμαθητές και οι φίλοι μου διακρίνοντας το ταλέντο μου με παροτρύνουν και γράφομαι στο Πανελλήνιο αθλητικό σύλλογο στο βόλεϊ όπου με βάζουν κατευθείαν στην προετοιμασία για την ομάδα κορασίδων. Παραλληλα τα καλοκαίρια στο χωριό εντάσσομαι στην τοπική ομάδα παραδοσιακών χορών με εμφανίσεις σε πολλά μέρη του νομού Ηλείας. Όνειρό μου και σκοπός μου γίνεται η γυμναστική Ακαδημία. Ομως η κακές προπονήσεις και οι πολλαπλοί τραυματισμοί και κακώσεις μου δημιουργούν σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες με αποτέλεσμα να μου απαγορευθεί ο αθλητισμός δια βίου. Η απογοήτευσή μου τεράστια. Ολα μου τα όνειρα γκρεμίζονται. Ταυτόχρονα όμως η ενασχόλησή μου με την μουσικη έχει ξεκινήσει από το γυμνάσιο σε ερασιτεχνική βάση αναλαμβάνοντας την χορωδία του σχολείου. Ενα σοβαρό ψυχοσωματικό πρόβλημα υγείας και μία ξεχωριστή εμφάνησή μου σε σχολική γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου όπου τραγουδάω το “Ασμα ασμάτων” του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μας Μίκη Θεοδωράκη γίνονται η αφορμή να ξεκινήσω τις σπουδές μου στή μουσική. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αντίθετος να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Θεωρουσε δικαίως από μια μεριά ότι ο χώρος δεν μου άρμοζε. Οταν πείστηκε τελικά μετά από την ισχυρή παρέμβαση και στήριξη της μητέρας μου, μου είπε μια πολύ σοφή κουβέντα που με βοήθησε ουσιαστικά και με καθόρισε στην πορεία μου: “Το μικρόφωνο θα το σπουδάσεις”. Ηταν η πιο σοφή και σωστή κουβέντα που μου έχει πει γιατί αυτή η απόφαση με ισχυροποίησε πάρα πολύ στο καλλιτεχνικό στερέωμα διότι λόγω των σπουδών και των γνώσεων που απέκτησα οι μουσικοί συνάδελφοι και οι συνεργάτες μου δεν με αντιμετώπιζαν μόνο σαν τραγουδίστρια που έπαιρνε μόνο ένα μικρόφωνο και τραγουδούσε αλλα και σαν μουσικό. Ετσι τους κοιτούσα και και τους αντιμετώπιζα σαν ίση και η γνώση είναι μεγάλη δύναμη.
Μου είπες ότι παρόλη την άτυχη στιγμή στη ζωή σου αφήνοντας το ονειρό σου απραγματοποίειτο παρόλα αυτά καταξιώνεσαι στο χώρο της μουσικής. Θα ήθελα να μου πεις αν έχεις κάνει σπουδές πάνω σε αυτόν τον κλάδο. Στα δεκαέξι μου, λοιπόν χρόνια γράφομαι στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών πλάι σε πολύ μεγάλους δασκάλους που θαυμάζω και αγαπώ πάρα πολύ όπως η Άννα Διαμαντοπούλου στο σύγχρονο τραγούδι και η Στέλλα Μακρυγιάννη στα θεωρητικά και η Ν. Νικολαίδου στο κλασσικό πιάνο καθώς και η αείμνηστη Άννα Αλεξοπούλου στο μοντέρνο πιάνο. Παίρνω το πτυχίο μου στο σύγχρονο τραγούδι με διάκριση που την υπογράφει ο επίσης αείμνηστος μουσικοσυνθέτης Μάριος Τόκας που ήταν και ο πρόεδρος της επιτροπής. Λίγα χρόνια αργότερα παίρνω το πτυχίο μου στο Ειδικό Αρμονίας και αργότερα στην Αντίστιξη.
Πολύ όμορφα όλα αυτά που έμαθες αλλά πότε πήρες την απόφαση να μπεις επαγγελματικά στο χώρο της μουσικής; Σε ηλικία 18 ετών, μετά την αποφοίτησή μου από το σχολείο και ενώ βρισκόμουν στο τρίτο έτος φοίτησής μου στο Ωδείο. Η δασκάλα μου με προτείνει σε μουσικό σχήμα σε νυχτερινό μαγαζί κοντά στην περιοχή που διέμενα. Το μαγαζί λεγόταν “Βρυξέλλες” στο Γαλάτσι. Εκεί γνωρίζω τους πρώτους μου συνεργάτες. Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Χαρά, ενθουσιασμός αλλά και πολύ πολύ άγχος και αγωνία αναμεμυγμένα όλα μαζί. Όμως είχα την στήριξη των φίλων και συμμαθητών μου αλλα και των δικών μου ανθρώπων που ήταν πολλά βράδια κοντά μου καθώς και όλων των θαμώνων που έρχονταν να μας ακούσουν. Δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη έκπληξη και χαρά που ένιωσα όταν είδα ξαφνικά ένα βράδυ τους φίλους μου στο μαγαζί που τραγουδούσα. Αυτο μου έδωσε δύναμη να προχωρήσω. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επαγγελματική μου πορεία στο χώρο του τραγουδιού.
Τι όμορφες αναμνήσεις και ένα ξεχωριστό ξεκίνημα για έναν καλλιτέχνη αλλά ο χώρος έχει πολλές απαιτήσεις. Για σένα πως ήταν τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα; Στη συνεχεια δούλεψα σε πολλά piano restaurants, μικροί σικάτοι χώροι συνήθως με ένα πιάνο και μία κιθάρα όπου τη δεκαετία του ’90 γνώρισαν μεγάλη άνθηση. Ειχα την τύχη και την ευλογία να γνωρίσω πολύ αξιόλογους συνεργάτες, μουσικούς και τραγουδιστές που με βοήθησαν να σταθώ στο χώρο, να εξελιχθώ και να γίνω αυτή που είμαι σήμερα σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης και τους ευχαριστώ από καρδιάς για όλα αυτά που μου πρόσφεραν.
Για να γνωρίσουμε όμως τώρα την Κέλλυ ως άνθρωπο και να δούμε τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη; Ειναι ευλογια να μπορείς να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα και ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό γι’ αυτό αλλά και τους γονείς μου που με βοήθησαν να το πετύχω. Αυτό με κανει πραγματικά ευτυχισμένη. Αλλά επίσης αυτό που με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένη είναι να έχω τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ στο πλάι μου. Τον άνθρωπό μου, να μοιράζομαι τις απλές καθημερινές στιγμές μαζί του, τα γέλια και η παρέα με τους αγαπημένους μου φίλους αλλά και τους συγγενείς γιατί έχω να σας πω ότι ανήκω σε ένα πολύ αγαπημένο και ενωμένο σοϊ με πολλά ξαδέρφια και ανηψάκια που ο καθένας έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Η λάμψη, η ψυχική ανάταση και η ικανοποίηση και χαρά που βλέπω στα μάτια και στα πρόσωπα των μαθητών μου που ανακαλύπτουν το ταλέντο που κρύβουν μέσα τους και το εξελίσσουν και που μπορώ και βάζω ένα λιθαράκι κι εγω σ’ αυτη την εξέλιξη. Η άριστη σχέση και επικοινωνία με τους συναδέλφους και συνεργάτες μου. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα να πηγαίνεις στον χώρο της εργασίας σου και να σου ανοίγει η ψυχή. Πολύ σπουδαίο πράγμα. Η επικοινωνία με το υπέροχο κοινό όταν βρίσκομαι επι σκηνής. Στη σκηνή όταν βρίσκομαι νιώθω ότι επικοινωνώ με το Θεό τραγουδώντας. Απερίγραπτα συναισθήματα. Όλα αυτά με κάνουν πολύ ευτυχισμένη. Ευλογημένη μα πάνω απ’ όλα με κάνει ευτυχισμένη το ότι έχω την υγειά μου για να μπορώ να απολαμβάνω όλα αυτά που προανέφερα.
Τώρα θα σε πάω στην αντίθετη πλευρά δηλάδη σε αυτό που φοβάσαι. Αλήθεια ποιος είναι ο μεγαλυτερός σου φόβος και πως τον αντιμετωπίζεις; Έχω πολλούς φόβους στη ζωή μου. Η φτώχεια, η ανέχεια, να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις ότι δεν έχεις να βγάλεις τα προς το ζειν. Μεγάλος φόβος. Ο θάνατος. Δεν έχω εξοικειωθεί με την ιδέα του. Παρόλο που ξέρω ότι μας περιμένει κάτι υπέροχο μετά θάνατον δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μπορεί να χάσω ξαφνικά μια μέρα πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Τη μοναξιά δεν την φοβάμαι γιατί έχω μάθει να περνάω καλά μόνη μου, με τον εαυτό μου. Οσο για τους φόβους μου, αυτό που κάνω για να τους ξεπερνάω είναι να παλεύω στη ζωή για το καλύτερο και να προσεύχομαι στο Θεό για να βοηθάει εμένα και όλους τους δικούς μου όπως και όλο τον κόσμο και να μας ελεεί. Και πιστεύω ότι το κάνει.
Γνωρίσαμε έναν δυναμικό και ευαίσθητο άνθρωπο. Περιέγραψέ μου την πρώτη σου επαγγελματική συνεργασία. Η πρώτη μου επαγγελματική συνεργασία ήταν με το συνθέτη και τραγουδιστή Πάνο Παπαχριστόπουλο “Καλλιτέχνης θα πει” ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα. Ενας καλλιτεχνης πολύ αξιόλογος αλλά πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Ειχαμε μια πολυετή εξαιρετική συνεργασία. Δουλέψαμε μαζί σαν σχήμα με τον επίσης πολύ ταλαντούχο Πιανίστα Δημήτρη Σιβρη. Οι εμφανίσεις μας στα μαγαζιά ήταν άκρως επιτυχημένες και η ανταπόκριση του κόσμου θερμότατη και άκρως ενθουσιώδης. Μαζί βγάλαμε και τον πρώτο μας δίσκο με τίτλο “Θα το γράψω με μπογιά” σε στίχους Κώστα Ασμανίδη και Ανδρέα Θανασούλα. Από τότε υπήρξαν πολλές και σημαντικές συνεργασίες όπως με τη Βίκυ Μοσχολιού, τη Λίτσα Διαμάντη, την Άντζελα Δημητρίου, την συνεργασία μου με την έντεχνη ορχήστρα του ΟΤΕ και τον μαέστρο Γιώργο Γκαβογιάννη και τη συνεύρεση μου με τον Μάνο Ξυδούς από τους Πυξ Λαξ, το Δημήτρη Μητροπάνο, τον Αντώνη Καλογιάννη, την Κατερίνα Κούκα σε αφιέρωμα στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Σπύρο Παπαβασιλείου, την επίσης συνεργασία μου με το σπουδαίο συνθετη Γιάννη Μαρκόπουλο μαζί με το ωδείο Αμαρουσίου όπου διεξήχθη συναυλία προς τιμην του στην οποία συμμετείχαν πολύ σπουδαίοι μουσικοί και συνάδελφοι καθώς και ο μεγάλος τραγουδιστής Κώστας Μακεδόνας. Στην πορεία μου και ως καθηγήτρια πλέον του Σύγχρονου Τραγουδιού και μέσα από την συνεργασία μου με το Εθνικό Ωδείο στο παράρτημα της Ηλιούπολης που επίσης διδάσκω τα τελευταία 5 χρόνια γνώρισα πολύ σπουδαίους και καταξιωμένους μουσικούς και συναδέρφους όπως τον πολύ σημαντικό Μαέστρο και πιανίστα Γιώργο Παγιάτη και τον δάσκαλο κιθάρας και μουσικό Σπύρο Βλάχο. Μαζί βρεθήκαμε στη μουσική σκηνή Hollywood Stage για μια βραδιά αφιερωμένη στις λαϊκές μπαλάντες του ’60-’70. Μια ξεχωριστή βραδιά στην οποία γνώρισα και βρεθηκα επί σκηνής με τους πολύ αξιόλογους μουσικούς Αλέξανδρο Πάντσο στο μπάσο, τον Παναγιώτη Γεννάδη στα τύμπανα, το Δημήτρη Σαββαΐδη αλλα και το Νίκο Κρέτση στο μπουζούκι. Οφείλω να πω ότι ήταν όνειρο ζωής αυτή η συνεργασία και τους ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτήν τη μαγική συνύπαρξη. Μια βραδιά μοναδική και ξεχωριστή.
Μια που είσαι δυναμικά και αρκετά χρόνια μέσα στο χώρο τι γνώμη εχεις για τα βίντεο κλίπ αλλά και πόσος χρόνος χρειάζεται για να γυριστεί ένα βίντεο κλιπ; Μετά από πολυετή αποχή από την δισκογραφία το 2017 γνωρίζομαι μέσω διαδικτύου με τον παραγωγό Γιώργο Σορρούρ και μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Danto Music συμμετέχω σε μουσικές συλλογές και με φέρνει σε επαφή με τρία νέα και πολύ ταλαντούχα παιδιά την Καλλιόπη Ηλιοπούλου συνθέτη και τραγουδίστρια, εξαιρετική και πολύ ευαισθητη Καλλιτέχνης η οποία μου εμπιστεύτηκε το τραγούδι της “Στο Είπα” σε στιχους της Βασουλας Κραμβή επίσης νέα και πολλά υποσχόμενη στιχουργό και σε ενορχήστρωση του Δημήτρη Διπλάρα, νέο και πολύ ταλαντούχο μουσικό με φρέσκιες σύγχρονες ιδέες και πολύ προσεγμένες δουλειές. Η γνωριμία αυτή εξελίχθηκε αμέσως σε μία πολύ καλή φιλία αλλά και συνεργασία. Την επόμενη χρονιά ερμηνεύω το επόμενο τραγούδι μου, “Το Προξενιό” σε μουσική και στίχους του επίσης πολύ αξιόλογου δημιουργού Πάνου Αθανασίου, μια υπέροχη συνεργασία που επίσης εξελίχθηκε σε μια πολύ όμορφη φιλία, καθώς επίσης και το τραγούδι “Απωθημένα” σε μουσική και στίχους της Μαρίας Μεραμβελιωτάκη και ενορχήστρωση Άκη Μελλή. Το 2019 συνεργαζόμαστε ξανά με την Καλλιόπη και τον Δημήτρη στην ενορχήστρωση και ερμηνεύω το τραγούδι “Παλμός” σε στίχους ενός νέου πολύ ταλαντούχου στιχουργού από τη Χαλκιδική με την εταιρεία “Καθρέφτης ήχων αληθηνών”. Ενα τραγούδι ιδιαίτερο που αγαπώ πολύ. Στο διάστημα αυτό γνωρίζομαι διαδικτυακά με δυο υπέροχες Κυρίες, την εξαιρετική συνθέτρια Κωσταντια Κατσιάμπα και την πολύ ταλαντούχα στιχουργό Γιώτα Γερογιώργη. Απο αυτήν την γνωριμία προέκυψε το τελευταίο μου τραγούδι “Γαλαζια ματιά”. Ενα άκρως ερωτικό και καλοκαιρινό τραγούδι γεμάτο φως. Αυτο το τραγούδι αποφάσισα να το γυρίσω σε video clip ερασιτεχνικό. Αποφασισα με τον σύζυγό μου να πάρουμε το κινητό μας και με ότι μέσα διαθέταμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Βγηκε ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, με πολλές ατέλειες βέβαια, αλλά ήταν μια υπέροχη εμπειρία, πολύ δημιουργική και με πολύ συλλογική προσπάθεια και δουλειά γιατί σε αυτήν μας την προσπάθεια μας βοήθησε και μια πολύ καλή μας φίλη που διέθετε περισσότερα μέσα και γνώσεις. Βεβαια εκεί ανακάλυψα ότι η δημιουργία ενός βίντεο κλιπ δεν είναι καθόλου εύκολη ιστορία. Απαιτεί πάρα πολλές ώρες, έως και μέρες για να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να βρεις τα κατάλληλα τοπία, τον κατάλληλο φωτισμό φυσικό και τεχνητό, την σωστή ένδυση, το προσεγμένο μακιγιάζ και κόμμωση. Το πιο σημαντικό και τελικό βημα όμως είναι το μοντάζ. Να κόψεις,να “ράψεις”, να ενώσεις δηλαδή τα στιγμιότυπα από τα πλάνα που έχεις τραβήξεις, τα φίλτρα και τα εφέ που θα χρησιμοποιήσεις. Η πιο λεπτη δουλειά είναι να ταιριαξεις χρονικά τα λόγια με τα πλάνα εκεί παίζεις με τα δευτερόλεπτα. Είναι πολύ λεπτεπίλεπτη δουλειά. Και όλη αυτή την δουλειά την κάναμε τελείως ερασιτεχνικά γι’ αυτό είμαι περήφανη και πολύ ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα που βγήκε με τα όποια λάθη και ατέλειες που είχε. Ψαξαμε όμως και ήρθαμε σε επαφή με ανθρώπους επαγγελματίες στο κομμάτι του video clip οπότε το επόμενο θα είναι άκρως επαγγελματικό.
Μια εξαιρετική προσπάθεια να προσθέσω εγω γιατί έχω δεί το βίνεο κλίπ και είναι πολύ καλά οργανωμένο. Παρόλο που είναι ερασιτεχνικό όπως είπες. Πες μου όμως Κέλλυ μου ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τα τελευταία 15 χρόνια έχω μπει στο κομμάτι της διδασκαλίας. Ένας άλλος κόσμος. Όπως ανέφερα και στην αρχή οι σπουδές που ο πατέρας μου με ώθησε να κάνω, μου δώσανε απλόχερα αυτή την επιλογή, σε μια πολύχρονη φθίνουσα πορεία της νυχτερινής ζωής όπου τα νυχτοκάματα πέσαν δραματικά και οι χώροι εμφάνισης περιορίστηκαν κατά πολύ, να μπορώ να βρίσκομαι στο χώρο από μια άλλη θέση και να μπορώ να συνεχιζω να βιοπορίζομαι κάνοντας αυτό που αγαπώ. Το τραγούδι δεν το έχω εγκαταλείψει. Προτίμησα να εμφανίζομαι σε μουσικές σκηνές, σε σκηνές και χώρους που έχουν περάσει μεγάλα ονόματα κατά καιρούς όπως ο Ρυθμός Stage, το Χυτήριο, το Hollywood Stage, το Ίχνος με τους μουσικούς που πάντα είχα την τύχη και το προνόμιο να επιλέγω με τους οποίους είμαι πάνω απ’ όλα φίλη και αν δεν είμαι γίνομαι με το ρεπερτόριο που εγώ επιλέγω και επιμελούμαι και ειλικρινά το απολαμβάνω με όλη μου τη ψυχή. Έτσι σκεπτόμενη το πως θέλω να είμαι την επόμενη δεκαετία, θέλω να είμαι πάνω απ όλα καλά ψυχικά και σωματικά και γω και οι όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, να είναι ο κόσμος “όρθιος”, να μην υπάρχει φτώχεια, πανδημίες πόλεμοι, μίσος και έχθρα. Να μπορώ να απολαμβάνω την καθημερινότητά μου με τον άνθρωπό μου, να κάνω πολλά ταξίδια, γιατί τώρα με την πανδημία μου έχουν λείψει τόσο πολύ και να συνεχίζω να κάνω τη δουλειά που λατρεύω έχοντας ακόμα περισσότερη καταξίωση και αναγνωρισιμότητα, επιτυχίες μα πάνω απ’ όλα έχοντας την αγάπη και την αμέριστη αποδοχή των λατρεμένων μου μαθητών και του κοινού που πάντα με ακολουθεί και με τιμά σε κάθε μου εμφάνιση.
Όπως μου ανέφερες πριν έχεις συνεργαστεί με πάρα πόλλούς καλλιτέχνες. Εσύ με ποιόν καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς; Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή γιατι αυτο τον καιρό ετοιμάζω το καινούργιο μου τραγούδι σε μουσική Κωνσταντίας Κατσιαμπα και στίχους Γιωτας Γερογιωργη και προετοιμάζω τις καινούργιες μου εμφανίσεις.
Πρίν κλείσουμε και μια που έχεις τόσο μεγάλη εμπειρία στο χώρο θέλω να μου πεις τι θα συμβούλευες τα νέα παιδια που μπαίνουν στο χώρο της μουσικής τώρα; Ο χώρος της μουσικής δεν είναι καθόλου εύκολος. Είναι πολύ απαιτητικός, θέλει πολύ αφοσίωση και πολλές θυσίες εάν θέλει κάποιος να πετύχει. Θελει πολύ γερό στομάχι και πολλά “κότσια”. Θελει ατσάλινη θέληση, επιμονή και υπομονή και ανοιχτό μυαλό και οξυδέρκεια. Να κυνηγάς και να μην αφήνεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Πρεπει να μπορείς να ξεχωρίζεις και να αναγνωρίζεις τις ευκαιρίες και να τις αξιοποιείς με τον καλύτερο τρόπο. Είναι πολύ σκληρός κόσμος με φοβερή ανταγωνιστηκοτητα με ό,τι σημαίνει αυτό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μαγικός με απίστευτες συγκινήσεις. Δυστυχώς τα πράγματα στη δισκογραφία δεν είναι καθόλου εύκολα γιατί δεν υπάρχουν οι οικονομικοί πόροι για να στηρίξουν καινούργιους καλλιτέχνες, χώρια που η προσφορά είναι πολύ μεγαλύτερη της ζήτησης και προτιμούν να στηρίζουν τους ήδη υπάρχοντες και γνωστούς καλλιτέχνες. Τα νέα παιδιά που μπαίνουν σε αυτόν τον χώρο πρέπει να είναι πολύ συνειδητοποιημένα στο τι θέλουν και ζητούν. Να σπουδάζουν μουσικη που είναι τρομερό εφόδιο και όπλο και να κυνηγούν με πάθος, αγάπη και μεράκι, πολύ μεράκι, τα όνειρα τους και όπου βγει. Εξάλλου το ταξίδι μετράει.
Ηρθε η ώρα να κλείσουμε αυτό το ραδιοφωνικό μας ταξίδι και να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χρόνο που μας χάρισες για να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Ουσιαστικά να γνωρίσουμε έναν σπουδαίο μουσικό με αρκετές γνώσεις πάνω σε αυτο που αγαπάει... Σε ευχαριστώ πολύ κι εγώ για την όμορφη συζήτηση που είχαμε.
Βιογραφικό
Η Κέλλυ Κουνάκη καθηγήτρια σύγχρονου τραγουδιού και θεωρητικών της μουσικής, μουσικός αλλά και τραγουδίστρια γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μαϊο του 1971. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών ανώτερα θεωρητικά με την καθηγήτρια Στέλλα Μακρυγιάννη και σύγχρονο τραγούδι με την κορυφαία καθηγήτρια Άννα Διαμαντοπούλου όπου και πήρε το πτυχίο της με άριστα παμψηφεί και με διάκριση απο τον συνθέτη Μάριο Τόκα που ήταν και πρόεδρος της επιτροπής. Το 1990, ξεκινά την καριέρα της ως τραγουδίστρια. Το 1991, εκπροσωπεί την Ελλάδα σε διεθνείς Φεστιβάλ στη Βουλγαρία όπου κατακτά την ένατη θέση από δώδεκα χώρες. Δούλεψε στα καλύτερα πιάνο restaurants της Αθήνας και συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα όπως τη Βίκυ Μοσχολιού και τη Λίτσα Διαμάντη. Το 2008, συνεργάστηκε με την ορχήστρα του ΟΤΕ όπου εμφανίζετε επίσης με μεγάλα ονόματα όπως ο Μάνος Ξυδούς των Πιξ Λαξ του συνθέτη Σπύρου Παπαβασιλείου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Αντώνη Καλογάννη την ίδια χρονιά και για έξι συνεχή χρόνια. Συμμετέχει στο διεθνές Φεστιβάλ FIMU στο Belfor της Γαλλίας εκπροσωπόντας την Ελλάδα με το Δημοτικό Ωδείο Αμαρουσίου κατέχοντας την πέμπτη θέση ανάμεσα σε πάνω απο εξήντα χώρες. Το 2009, ξεκινάει την καριέρα της σαν καθηγήτρια σύγχρονου τραγουδιού όπου συνεχίζει μέχρι και σήμερα με μεγάλη επιτυχία καθώς συνεργάζεται με μεγάλα ωδεία όπως τη μουσική σχολή Βύρωνα, το Εθνικό Ωδείο Ηλιούπολης, Χαλανδρίου και το Δημοτικό Ωδείο Αμαρουσίου. Με το τελευταίο μάλιστα συμμετέχει σε συναυλία του μεγάλου συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου μαζί με τον Κώστα Μακεδόνα. Τα δυο τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί σε μεγάλες μουσικές σκηνές όπως ο Ρυθμός Stage και το Χυτήριο.
