“Φοβάμαι ότι δυστυχώς ο αγώνας των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού, τουλάχιστον όσων από αυτούς ενδιαφέρονται πραγματικά για να αλλάξουν όλα αυτά προς το καλύτερο, είναι ακόμη άνισος…”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Από το γυμνάσιο, έκανα μικρά σχέδια πάντα με μαύρο στυλό. Φεύγοντας από το πατρικό μου σπίτι άρχισα να δουλεύω πιο συστηματικά με πηλό ξύλο, καθώς και να κάνω κολάζ. Έκανα σπουδές σχεδίου και χρώματος στο εργαστήρι του ζωγράφου Κ. Παλιάν. Μετά, για τρία χρόνια σπουδές χαρακτικής με τον Δ. Καρλαφτόπουλο στο κέντρο χαρακτικής «Ήλιος». Σήμερα εκφράζομαι κυρίως μέσα από την διαδικασία της χαρακτικής και των τυπωμάτων.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Δεν εντάσσονται κάπου συγκεκριμένα, έχουν διάφορες επιρροές.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Από παντού, δεν υπάρχει κάποιο όριο. Μπορεί να είναι από κάτι που βλέπει το μάτι ή μια σκέψη, ένα συναίσθημα κ.ο.κ. Μπορεί να έχει αφορμή τον εξωτερικό κόσμο ή μια καθαρά εσωτερική εμπειρία, αν και συνήθως όλα αυτά είναι σφιχτά αγκαλιασμένα…..
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Το θεωρώ δεδομένο. Κατ’ αρχήν σίγουρα έχω επηρεαστεί από τους καλλιτέχνες στα εργαστήρια των οποίων έκανα σπουδές και άλλων με τους οποίους συναναστράφηκα αρκετά, αλλά και ευρύτερα, από καλλιτέχνες και έργα που μου άρεσαν ή και δεν μου άρεσαν καθόλου. Νομίζω ότι το ίδιο το γίγνεσθαι, των όσων συμβαίνουν γύρω μας, σαν ένα ορμητικό ποτάμι εμπειριών μας επηρεάζει βαθιά (συνειδητά ή ασυνείδητα) σε όλο το φάσμα της ύπαρξής μας και φυσικά σε αυτά που παράγουμε, είτε είναι συμπεριφορές είτε δημιουργήματα. Το αν αυτός ο καταιγισμός εμπειριών μπορεί να λειτουργεί ως προσωπική απελευθέρωση ή ως φυλακή μένει να το διαπιστώσει ο καθένας μας.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι αυτό που κάνω να είναι αληθινό, να μην έχω την όποια επιθυμία εμπορικότητας ως πιθανό κίνητρο. Να μην είμαι λάτρης του έργου μου. Πιστεύω ότι αν αυτά που δημιουργούμε είναι ειλικρινή και αληθινά επιτυγχάνουν την επικοινωνία, αγγίζουν αυτούς που πρέπει να αγγίξουν και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο που δημιουργεί τα λυτρωτικά αισθήματα της ανοιχτοσύνης και της διάχυσης.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Δεν νομίζω ότι ήταν πραγματικά αποδεκτή ποτέ. Διαχρονικά η τέχνη είναι πάντα παραγκωνισμένη εδώ. Επίσης συγγνώμη αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω ανούσιες μονολιθικές προτομές/μαυσωλεία/μνημεία, χωρίς αισθητική, χωρίς να έχουν να πουν κάτι, κακότεχνες κατά τη γνώμη μου που ασχημαίνουν το δημόσιο χώρο. Ας μην ξεχνάμε ότι κάποιος δημόσιος λειτουργός του όχι πολύ μακρινού παρελθόντος είχε αποκαλέσει τους ποιητές «λαπάδες». Άλλοι πιο πρόσφατα, γκρέμισαν ως «διαβολικό» κάποιο γλυπτό. Κάποιοι επίσης στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, έκαιγαν βιβλία στην πλατεία Αριστοτέλους…. Σε αυτή τη χώρα ζούμε. Φοβάμαι ότι δυστυχώς ο αγώνας των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού, τουλάχιστον όσων από αυτούς ενδιαφέρονται πραγματικά για να αλλάξουν όλα αυτά προς το καλύτερο, είναι ακόμη άνισος…
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Δεν έχω κάποια μελλοντικά σχέδια, προτιμώ να αφήνω τα πράγματα να εξελίσσονται από μόνα τους και να μου αποκαλύπτουν τα επόμενα βήματα. Για μένα είναι πιο συναρπαστικό και μου υπενθυμίζει ότι σε έναν κόσμο που διέπεται από την παροδικότητα, πρέπει ανά πάσα στιγμή να μπορούμε να συνεχίζουμε και να είμαστε ευγνώμονες με ό,τι έχουμε, να μη θεωρούμε τίποτε δεδομένο.
