Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Ξυπνώ, ανοίγω τα μάτια στον νέο ήλιο που ανατέλλει, λέω καλημέρα και σκάω ένα χαμόγελο στον ουρανό, που ντύνεται για μένα πάλι με χρωματισμούς μαγικούς, γαλάζιους, μα και πιο μελαγχολικούς…
Πιο μελαγχολικούς σε αποχρώσεις του γκρί … γιατί ξέρει πόσο αγαπώ την φθινοπωρινή φορεσιά του, πόσο με συγκινούν τα σύννεφα του, σαν αγγαλιάζονται σφικτά, σχεδόν ερωτικά, στου φθινοπώρου την ανάσα …
Σφιχταγκαλιάζονται να ζεσταθούν, να νοιώσουν τ’ ουρανού τα καρδιοχτύπια. Κι έτσι όπως αφουγκράζονται τους χτύποπυς τους γοργούς, με στ’ ουρανού τα σπλάχνα, από συγκίνηση ξεσπούν σε κλάματα και πλημμυρίζουν την πλάση ολάκερη με μια βροχή λυτρωτική, βροχή από δάκρυα πλασμένη, σαν ένα ίχνος ελπίδας , λυτρωτικό.
Το ξέρει ο ουρανός πόσο αγαπώ τούτα τα δάκρυα, τούτη τη συγκίνηση του φθινοπώρου, γι’ αυτό και γω στρέφω το βλέμμα στον ουρανό και του σκάω το πιο γλυκό μου χαμόγελο. Καλή σου μέρα συννεφιασμένε μου ουρανέ.
Καλή σου μέρα αγέρι μου παγερό.
Καλή σου μέρα βουνό μου αγέροχο.
Καλή σου μέρα θάλασσα μου απέραντη.
Καλή σου μέρα, καλή σου μέρα…
Και αφού ουρανέ μου σου στέλνω το χαμόγελο μου, αφού μου’ το κανες και σήμερα το χατήρι, άσε να ταξιδέψω στα ματάκια μου τα αγαπημένα… Δεν με βλέπετε, ίσως να μην μπορείτε να ακούσετε την καλημέρα μου, να δείτε αυτό το απέραντο χαμόγελο μου, μα εγώ, είμαι πλήρης, χαρούμενη, γεμάτη ευγνωμοσύνη για αυτή τη νοερή καλημέρα! Είναι η ελπίδα που σιγοκαίει στην ψυχή μου και μου δίνει την δύναμει να προχωράω…
Ουρανέ μου, εσύ που είσαι η γλυκιά αγκαλιά, που αγκαλιάζει την πλάση ολάκερη, εσύ είσαι η παρηγοριά μου μαζί με τη θάλασσα, αφού και οι δυό έχετε το ίδιο μοναδικό χρώμα, το γαλάζιο!
Εσύ μας κλείνεις και τους δυο στην ίδια αγκαλιά, στην δική σου αγκαλιά, μας σκεπάζεις κάτω απο την ίδια ζεστή κουβέρτα, έτσι που δεν νοιώθω πια την απόσταση. Η απόστση σβήνει, γίνεται αόρατη, ψεύτικη, ανύπαρκτη. Κι αρχίζω το κήρυγμα, σαν κάποιες μανούλες που λένε, λένε, λένε στα παιδάκια τους … Και γω σας λέω με τη σειρά μου ματάκια μου, να προσέχεις, να χαμογελάς, να αγαπάς, να ελπίζεις, να πιστεύεις στα θαύματα. Γιατί είσαι ένα θαύμα και συ. Να πιστεύεις σε σένα!
Θέλω να δω και το δικό σου χαμόγελο ελπίδας να σκάει στον κοινό μας ουρανό, να γίνεται πυροτέχνημα, να φωτίζει την πλάση, έτσι που να μπορώ και γω να το δω απο μακριά …
Θέλω να λάμπεις σαν ήλιος και να σκπορπούν οι ηλιακτίδες σου μέσα απο τα σύννεφα, να τις νοιώσω και γω να με ζεσταίνουν, που είμαι μακριά … Να σε δω να πετάς ψηλά, ελεύθερος, να βγάλεις φτερά, μεγάλα, πάλλευκα και να ταξιδεύεις …
-2-
Πόσο με ζεσταίνουν αυτές οι όμορφες σκέψεις για σένα!
Να είσαι ενα μεγάλο χαμόγελο, να είσαι ήλιος, να έχεις φτερά, να είσαι ελπίδα …
Ομορφη μέρα, όμορφη ζωή … Πόσες νέες εκπλήξεις κρύβει, πόση αγωνία, παιδική ανυπομονησία. Οτι και να κάνω αυτό το παιδί μέσα μου πάντα με ακολουθεί … και πάντα θα με ακολουθεί … έτσι μήπως καταφέρω κάποτε να δω τί κρύβεις ουρανέ μου σήμερα για μένα … τι να κρύβεις άραγε;
Efi Thalasofiliti
