Μάριος Λεβέντης
Το ανεπίτρεπτο δεν είναι ότι περιμένουμε πτώματα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, το ανεπίτρεπτο είναι ότι το υποσχόμαστε με θέρμη ενώ οι “θυσιασμένοι” δεν έχουν παγώσει ακόμα. Και το κυρίως αξιολύπητο είναι ότι το κάνουμε άμεσα για να προλάβουμε τις αντιδράσεις πριν καταγραφούν στις δημοσκοπήσεις. Λοιπόν, όχι. Δεν μπαίνει σε γραφήματα η τσίπα που μας λείπει, δεν μπαίνει σε ερωτήσεις η ψυχή που μας λείπει, δεν μπαίνει σε τάξη η αταξία όταν ο δράστης έχει κιόλας αποδράσει από το φταίξιμο.
Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι περιμένουμε θυσίες για να γίνουμε καλύτεροι, το εντυπωσιακό είναι ότι το παραδεχόμαστε ξεδιάντροπα. Και το κυρίως αξιολύπητο είναι ότι το κάνουμε μοχλό επικοινωνίας, αριβισμού, ακόμα και συγχωροχάρτι. Λοιπόν, όχι. Δεν συγχωρείται το θράσος, όσες μετάνοιες και να κάνει πάνω στα συντρίμμια που το ίδιο δημιούργησε. Δεν συγχωρείται η ευκολία με την οποία ξεχνάμε. Δεν συγχωρείται η ύβρις με την οποία ντύνουμε το επικοινωνιακό μας προφίλ. Δεν συγχωρείται η δωροδοκία συνείδησης όταν εξαϋλώνεται κάθε απομεινάρι ανθρώπινης αξίας.
Το απίστευτο δεν είναι ότι μιλάμε ακόμα για την Ιφιγένεια εν Ελλάδι, που μας λέει κατάμουτρα ότι βελτιώνεται από το αίμα των παιδιών της, το απίστευτο είναι ότι πάντα θα υπάρχει ένας αρχιστράτηγος Αγαμέμνονας για να παραβλέψει κάθε είδους προειδοποίηση, κάθε είδους ικεσία και να στείλει τα νιάτα στο θάνατο με πρόσχημα ασφάλειας – υπέρ της πατρίδας. Εντάξει; Φύσηξε ούριος άνεμος; Έφυγε ο στόλος του εκσυγχρονισμένου κράτους; Περίμενε τώρα και την Κλυταιμνήστρα να της πεις για ποια ακριβώς ανευθυνότητα έχασε το παιδί της.
