Αγαπητοί αναγνώστες,
Το ότι η Ελλάδα, η χώρα στην οποία ζούμε καταγράφει ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ σχετικά με τα ποσοστά ανακύκλωσης μας είναι λίγο πολύ γνωστό.
Η ανακύκλωση στην πηγή (γραφείο, σπίτι, καφετέριες, ξενοδοχεία κ.α) είναι κάτι που πρέπει να μπεί για τα καλά στην καθημερινότητα μας. Δυστυχώς όμως και αυτό δεν γίνεται όπως θα έπρεπε.
Φταίει μόνο η πολιτεία και για αυτό;
Όχι αλλά σε ένα μεγάλο βαθμό ευθύνεται γιατί ο ρόλος της είναι να υποκινεί και να παρακινεί τους πολίτες να δρούνε με βάση το κοινό συμφέρον.
Το ότι η και η ανακύκλωση καταγράφει χαμηλές πτήσεις δεν είναι ένα γεγονός άσχετο με την γενικότερη κατάσταση και ως ένα εκ των πολλών αρνητικών αποτελεσμάτων που παράγει η όλη αυτή κωμικοτραγική κατάσταση είναι και η απώλεια εσόδων από την ανακύκλωση.
Το σοβαρότερο όλων είναι οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις από αυτές τις χαμηλές επιδόσεις στην ανακύκλωση.
Φαίνεται βέβαια τον τελευταίο καιρό και ευελπιστούμε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες μία διάθεση από την πολιτεία και όλους τους σχετικούς με την ανακύκλωση φορείς η χώρα μας να αποκτήσει τις υποδομές οι οποίες με τη συνδρομή της κοινωνίας θα αντιστρέψουν το αρνητικό κλίμα.
Ποιός όμως μπορεί να κατηγορήσει και τους πολίτες αν αυτοί μένουν αδιάφοροι σε ότι έχει να κάνει με το κοινό συμφέρον;
Όταν για παράδειγμα κάποιοι που βγάζανε πύρινους λόγους για την υπεράσπιση της νομιμότητας μοιράζανε τη δημόσια γη σε συνδαιτυμόνες και συνάδελφους, θα μπορούσανε αυτοί να πείσουν και να διδάξουν τους υπολοίπους περί του κοινού καλού; Σαφώς και όχι.
Το ότι ένας πολίτης έτρεχε από τη μία δικαστική αίθουσα στην άλλη για να υπερασπιστεί το δίκαιο του έχοντας τους εκπροσώπους της πολιτείας απέναντι του ακόμη και σε θέματα που αφορούσαν δημόσια περιουσία , θα ήταν περισσότερο άδικο και από πλευράς επιστήμης της ψυχολογίας ανισσόροπο να ζητά η πολιτεία από αυτόν τον πολίτη να σκέφτεται με βάση το περί κοινού καλού!
Η κατάσταση δεν είναι για γέλια αλλά προκαλεί θυμό αν και το κομμάτι της κοινωνίας το οποίο επιθυμεί μία καλύτερη Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε πράξεις και να μην μείνει μόνο στην εκδήλωση συναισθημάτων.
Το έθνος μας πρέπει να δημιουργήσει ένα κράτος το οποίο θα λειτουργεί υπέρ των πολιτών του και όχι μόνον όσων διατυμπανίζουν ότι αγαπούν αυτό το έθνος κράτος γιατί πιθανώς λαμβάνουν μέρος στο μοίρασμα των κρατικών ταμείων τα οποία από γεννήσεως αυτού του έθνους-κράτους γεμίζουν με ξένα δάνεια.
Μπορεί να θεωρήσουν κάποιοι κοινοτυπίες τα παραπάνω αλλά το ερώτημα είναι γιατί αυτές οι κοινοτυπίες συνεχίζουν να μας πνίγουν;
Είναι τέτοια η ορμή της ιστορίας που μπορεί μέχρι και τα σκουπίδια «να χρησιμοποιήσει» για να μας πνίξει! Πολίτες, πολιτικοί και νομοθέτες πρέπει να δράσουν διαφορετικά ή νέα μνημόνια θα έρθουν ή η αποδόμηση.
Οι δύο κάδοι (μπλε και πράσινος) είναι ένα απλοποιημένο και συνάμα θα μπορούσαμε να πούμε έστω και με λίγη δόση υπερβολής ένα απαρχαιωμένο σύστημα εναπόθεσης αποβλήτων αλλά όπως θα έχετε και ‘σεις κάποια εμπειρία ακόμη και αυτό το απλοποιημένο σύστημα δεν το χρησιμοποιούμε ορθά.
Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε τον πράσινο κάδο γεμάτο από υλικά συσκευασίας και άλλα ανακυκλώσιμα υλικά γιατί κάποιοι συμπολίτες μας βλέποντας τον μπλε κάδο γεμάτο εναποθέτουν τα υλικά αυτά σε ένα κάδο όπου τα απόβλητα του καταλήγουν σε χωματερές και όχι σε ΚΔΑΥ όπως αυτά του μπλε.
Είναι φρόνιμο και επικερδές για την κοινωνία και το περιβάλλον, αν παρακολουθούμε ότι ο μπλε κάδος της γειτονιάς μας δεν αρκεί να επικοινωνούμε με τις αρμόδιες αρχές να τοποθετήσουν έναν ακόμη μπλε κάδο σε σημείο που δεν δημιουργεί πρόβλημα.
Κάποιοι διαμαρτύρονται για τις κλοπές από τους κάδους και τη μαύρη οικονομία που ανθίζει. Αυτό είναι κάτι που μόνο η υπογειοποίηση των κάδων θα δώσει λύση αν συνεχίσουμε να επιμένουμε στον μπλε κάδο και δεν προχωρήσουμε σε λύσεις που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει οι πολίτες άλλων κρατών με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Τα πράσινα σημεία είναι ένα άλλο μεγάλο πρότζεκτ το οποίο πρέπει να αρχίσει να υλοποιείται με ταχύτερους ρυθμούς και την διαχείριση των οποίων πρέπει να αναλάβουν ιδιώτες.
Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε πώς προχωρούν κάποιες πολύ σημαντικές επενδύσεις στο χώρο της ανακύκλωσης όπως το Μ.Ε.Α Σερρών για το οποίο ο ΦΟΣΔΑ Κεντρικής Μακεδονίας πήρε και διεθνή διάκριση.
Θα πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ώστε τέτοιες επενδύσεις να γίνουν στο σύνολο της χώρας και όσο πιο σύντομα γίνεται. Υπάρχουν κεφάλαια στην αγορά αλλά και η θέληση να υποστηριχθούν τέτοια έργα τα οποία μόνο οφέλη μπορούν να δημιουργήσουν για την κοινωνία και το περιβάλλον.
Και αν αυτά τα οφέλη γίνουν απτά θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι και η κοινωνία θα τα αγκαλιάσει και θα τα υποστηρίξει, εκτός αυτών που δεν θέλουν η κοινωνία να ευημερεί για να μην ξεμείνουν στο ράφι της ιστορίας από την απώλεια της δυνατότητας να ροκανίζουν τα δημόσια ταμεία.
Αυτή η τελευταία δεκαετής κρίση δεν είχε μόνο κακές συνέπειες, έφερε στην επιφάνεια πολλές ατασθαλίες και έκανε μερικούς να μην ξεχνάνε τόσο εύκολα άρα να μην επιτρέπουν κάποιους να επαναλαμβάνουν ιδιοτελείς πράξεις με τόση ευκολία.
Ένα ακόμη θετικό σημάδι είναι ότι η νέα κυβέρνηση δείχνει και θέλει εμπράκτως να αποδείξει ότι θα κάνει αυτό το κράτος πιο φιλικό σε επενδύσεις και όσον αφορά την ανακύκλωση μπορούν να γίνουν σημαντικά έργα και χωρίς να επιβαρύνεται το κράτος.
Από τη θεωρία βέβαια μέχρι την πράξη υφίσταται ένα κενό το οποίο πρέπει να καλυφθεί γρήγορα και αποδοτικά. Το ξεμπλοκάρισμα κάποιων μεγάλων προς υλοποίησης έργων μας αφήνει να ελπίζουμε ότι η κατάσταση θα καλυτερεύσει.
Μην ξεχνάμε ότι τα πολλά από αυτά που καταναλώνουμε είναι εισαγόμενα προϊόντα και ότι θα πρέπει τουλάχιστον να εκμεταλλευόμαστε την υπολειμματική τους αξία μέσω της ανακύκλωσης.
Τίποτα δεν θα πρέπει να πηγαίνει χαμένο!
Περιθώρια για μεγαλύτερο χάσιμο χρόνου δεν υπάρχει όχι μόνο στην ανακύκλωση αλλά και σε πολλά άλλα.
Γιατί βέβαια αναφέρω τα παραπάνω και τα συνδέω με την ανακύκλωση, μα γιατί στην ανακύκλωση καταλήγουν όσα καταναλώνουμε, όσα έχουν να κάνουν με τον τρόπο ζωής μας, τις συνήθειες μας, την κουλτούρα μας και το γεγονός ότι όλα αυτά δεν τα ανακυκλώνουμε όπως και όσο πρέπει είναι δείγμα του πόσο πολιτισμένοι είμαστε διότι πολιτισμός δεν είναι μία αφηρημένη έννοια και νέο-ελληνικός πολιτισμός μία έννοια είδους σε σχέση με την ευρύτερη έννοια πολιτισμός δεν μπορεί να γίνει και τόσο διακριτός όσο τον σέρνει η ιστορία του.
