Στην πιο ανθρωποκεντρική της έκθεση έως σήμερα, η Ισμήνη Μίχα υμνεί τις γυναίκες. Οι δικές της γυναίκες είναι νεαρές, αλλά ώριμες, αποφασιστικές, σαγηνευτικές και συνειδητοποιημένες.
Η εικαστικός, εμπνευσμένη από την Αναγέννηση, τοποθετεί τις ρεαλιστικές μορφές της σε ένα μπαροκικό, θεατρικό σκηνικό, προσδίδοντας τους μια μυστηριακή διάθεση.
Τα πρόσωπα στα έργα της συνήθως δεν φαίνονται, δυσκολεύοντας τον θεατή να προσεγγίσει τα μάτια τους-
τον καθρέφτη της ψυχής τους. Είναι, όμως, η γλώσσα του σώματός τους που μαρτυρά πολλά για τον εσωτερικό τους κόσμο…
