Μάριος Λεβέντης
Η γενίκευση συνοδεύει τις απόψεις μας σε όλες τις εκδηλώσεις της συμπεριφοράς μας. Κι είναι άδικό. Είναι άδικο να μην προσφωνούμε όλα όσα συμβαίνουν με την βαπτιστική τους αλήθεια και να τα στρογγυλεύουμε. Είναι άδικο να τα συνηθίζουμε, να τα δικαιολογούμε και να αμφιταλαντευόμαστε στα ενδιάμεσα ελαφρυντικά τους. Γιατί η κοινωνία μας είναι πια διχοτομημένη σε δύο Ελλάδες: σ’ αυτήν που αντέχει την αλλαγή και σ’ αυτή που δεν την αντέχει. Δυο Ελλάδες με κοινό νόμισμα, κοινή παράδοση, αλλά με διαφορετική τόλμη. Απ’ τη μία η Ελλάδα που αντιμετωπίζει το πεπρωμένο της και απ’ την άλλη η Ελλάδα που επιλέγει να σιωπά εκκωφαντικά ενώ θα έπρεπε να παίρνει θέση.
Κάνουμε το λάθος να παίζουμε με την φωτιά. Κάνουμε το λάθος να τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι. Να τα μαγειρεύουμε όλα στο ίδιο λάδι. Κι ενώ όλοι ψάχνουμε τη συνταγή της ευτυχίας, γενικεύουμε γιατί δειλιάζουμε ή αγνοούμε. Όχι. Δεν είναι όλοι ένα μάτσο από “κοσμητικά επίθετα” που φαντάζεστε. Δεν είναι όλοι “ματσό”. Δεν είναι όλοι ευτυχείς. Δεν είναι όλοι βολεμένοι. Δεν είναι όλοι σύμφωνοι με τη γνώμη και τη γλώσσα σας που μακραίνει και πάει. Δεν είναι όλοι ασφαλισμένοι σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχουν και οι ανασφάλιστοι που δεν λένε ποτέ μεγάλα λόγια, παρά μόνον σύντομες ευχές για να καταφέρουν να σπρώξουν τη μέρα τους. Κι οι μέρες μας πια είναι βαριές, δεν αστειεύονται. Είναι σκοτεινές, περίεργες, απότομες και θέλουν σαφήνεια. Όχι γενικεύσεις. Όχι αερολογίες. Όχι επιδείξεις. Τον ίδιο μαραθώνιο τρέχουμε όλοι. Η τεχνική της ανάσας διαφέρει.
Η γενίκευση του κανονιού και των κανόνων είναι πάντα εδώ. Βασιλεύει στα περίχωρα πηγαδάκια του κακού κουτσομπολιού και πυροβολεί τα επιφωνήματα των γενναίων απέναντι στη θρυλική σιωπή που μας σκεπάζει. Πανικοβάλλεται μην την διαδεχθεί η εξαίρεση. Η εξαίρεση που είναι η πραγματική ντίβα όλων των εποχών. Αυτή ψάχνουμε κι αυτή θέλουμε να επιβεβαιώνουμε. Η εξαίρεση είναι η πριμαντόνα που δίνει χρώμα στην όπερα κραυγής που μας διακατέχει. Κι επειδή πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις που συγκρατούν τα αφηνιασμένα άλογα στο στάβλο που καταντήσαμε, παρακαλώ να μη γενικεύουμε. Όσο κι αν σας μοιάζει περίεργο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, αξίες, συναισθήματα, όνειρα. Κάντε στην άκρη τον όχλο της στρατευμένης αντάρας σας κι αφήστε τα να φανούν.
