Η νέα κυβέρνηση η οποία προέκυψε από τις εκλογές τις εβδόμης Ιουλίου είναι αυτοδύναμη.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τηρήσει απαρεγκλίτως το πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει εκτός αν κάποια γεγονότα εντός της χώρας και άλλες διεθνείς εξελίξεις θα απαιτήσουν προσαρμογές και αλλαγές πάντα όμως αμφότερες θα πρέπει να ακολουθούν τις ιδεολογικές γραμμές τις οποίες πρεσβεύει ως κόμμα.
Τα παραπάνω φαντάζομαι διαβάζονται και ακούγονται λογικά στον καθένα και στην καθεμία.
Η νέα κυβέρνηση έχει μια μοναδική ευκαιρία να βάλει τα θεμέλια ώστε πολίτες, πολιτικοί, διανοούμενοι και δικαιοσύνη να συνεργαστούν ώστε η Ελλάς να κάνει αποφασιστικά βήματα για τη δημιουργία ενός κράτους δικαίου.
Αν όμως δεν κινήσει τις διαδικασίες και δεν προβεί σε πράξεις, όπου απαιτείται να επιλέγουν οι καλύτεροι για να γίνουν πράξεις τα λόγια, θα ισχύει ότι λέει ο «σοφός» λαός, και ‘δώ είναι όντως σοφός, ότι όλοι το μόνο που μπορεί να κάνουν είναι μια από τα ίδια.
Δυστυχώς το «όλοι» έρχεται να κουμπώσει με μία άλλη σοφή ρήση ότι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά αλλά προφανώς όλοι δεν είναι ίδιοι και είναι κρίμα να μην διακρίνονται οι άξιοι και εργατικοί άνθρωποι.
Στην Ελλάδα ένα απο τα σημαντικά προβλήματα, το οποίο είναι δικαιϊκό και είναι επιβεβλημένο να λυθεί επιτέλους, είναι να μπορεί να ελέγχεται επαρκώς η διοίκηση από τη δικαιοσύνη ώστε να επιλύονται άμεσα τα όποια προβλήματα προκύπτουν.
Επίσης σημαντικό είναι να μην επαναλαμβάνονται.
Δεν χρειάζεται οι πολίτες να τρέχουν από τη μία δικαστική αίθουσα στην άλλη για να βρούνε το δίκαιο τους, ούτε να είμαστε «το νούμερο ένα» στα σκάνδαλα και τις παρανομίες.
Διαφορετικά νέα μνημόνια μας περιμένουν, εκτός αν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας αποφασίσουν ότι πρέπει να αλλάξουν τη γεωπολιτική τους στην περιοχή και δεν χρειαστούν άλλα μνημόνια.
Θα την τελειώσει την Ελλάδα ως έθνος – κράτος η σύγχρονη ιστορία της;
Η απάντηση δεν θα αργήσει να έρθει ως φαίνεται είτε είναι «ναι» είτε είναι «όχι». Βέβαια κάποιοι που αμελούν να μας πούνε ότι τούτο το κράτος δομήθηκε με δανεικά και επιμένουν να τα φορτώνουν όλα στους ξένους σίγουρα θέλουν να την ξεκάνουν την Ελλάδα μία και καλή και όσο πιο γρήγορα γίνεται προφανώς όχι να δομήσουν μία νέα αλλά γιατί έτσι τους βολεύει.
Το ίδιο επιδιώκουν και οι δήθεν εθνικόφρονες και ας μην το αντιλαμβάνονται έτσι ακριβώς κυρίως λόγω ελλείψεως αντίληψης ότι με το να κατατρώνε τα δημόσια ταμεία και να μοιράζουν τη δημόσια Γή σε συνδαιτυμόνες και κολλητούς στρώνουν το χαλί προς τις πύλες του Άδη για τη χώρα.
Στο κράτος μας έχουν γίνει ουκ ολίγες εκλογικές αναμετρήσεις και σε κάποιες από αυτές τα μετέπειτα αποτελέσματα υπήρξαν ολέθρια.
Η αρνητική κρίση της ιστορίας είναι ένα μεγάλο ζήτημα όπως και ζητούμενο.
Δυστυχώς σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης ο έλληνας πολίτης δεν εκπαιδεύεται επαρκώς ώστε να κρίνει αρνητικά την ιστορία του Ελληνικού έθνους κράτους.
Από την άρνηση προκύπτει κατάφαση κάποιες φορές.
Αν μπορούσαμε να σκεφτούμε πόσο μας έχουν κοστίσει τα τελευταία χρόνια, η αναξιοκρατία, η ζουγκλοειδής ανάπτυξη των αστικών κέντρων, οι απαρχαιωμένες υποδομές, η με αργούς ρυθμούς ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης, η παραοικονομία, η ιστορική λήθη και η μη αρνητική κρίση της ιστορίας, θα βγάζαμε ένα ασφαλές συμπέρασμα για το πώς θα πρέπει να πορευτούμε από ‘δω και πέρα.
Ότι η υπέρ-φορολόγηση ως παράδειγμα είναι σε ένα βαθμό λογική ως προς την ύπαρξη της δια της συντηρήσεως μίας κρατικής δομής η οποία δεν χορταίνει ποτέ, δεν αποθηκεύει ενέργεια ποτέ και δεν παράγει έργο και ύλη τόσο όσο καταναλώνει, είναι κάτι πέρα για πέρα αντί δημοκρατικό και παράλογο.
Πόση δημοκρατία μπορεί να υπάρξει σε ένα κράτος όπου η διοίκηση δεν ελέγχεται επαρκώς από τη δικαιοσύνη; Μόνο στα λόγια υπάρχει.
Πόσο μπορεί να αντέξει το ίδιο κράτος όταν το 40 και πλέον τοις εκατό του πληθυσμού του ζεί στο 3% της γεωγραφικής του επικράτειας και τα σύνορα του είναι οικονομικώς ανοχύρωτα;
Μία απάντηση λογικότατη είναι όσο το χρειάζονται ζωντανό κάποιοι άλλοι για γεωπολιτικούς σκοπούς.
Οι προσδοκίες για σοβαρές μεταρρυθμίσεις από τη νέα κυβέρνηση είναι μεγάλες απόρροια αυτού το θετικό ράλι, αναμενόμενο μεν αλλά όχι στο βαθμό τον οποίο πραγματοποιείται, στις αποδόσεις των κρατικών ομολόγων.
Για να σταθεροποιηθούν όμως αυτές οι αποδόσεις ή και να βελτιωθούν λίγο παραπάνω πρέπει οι προσδοκίες αυτές να γίνουν πράξεις και εν προκειμένου να γίνουν πράξεις θα πρέπει και οι πολίτες να είναι αρωγοί, συνάμα κάποιοι φυγόπονοι και συνειδητά άεργοι να δυσαρεστηθούν.
Μην ξεχνάτε ότι το παγκόσμιο περιβάλλον παραμένει ευμετάβλητο και ότι αν δεν ξεκινήσουμε σύντομα με μεθοδικότητα να αλλάζουμε τα κακώς κείμενα θα βρεθούμε σε ακόμη πιο δύσκολη θέση όταν μια νέα κρίση θα ανατείλει.
Το σίγουρο είναι ένα ότι ενωμένοι με λογική και μέτρο τα καταφέρνουμε καλύτερα.
