ArteVisione Gallery 1-14 Σεπτεμβρίου 2022
• Το βιβλίο των εκατομμυρίων αντιτύπων παγκοσμίως: «Λουλούδι της Ερήμου» (έτος έκδοσης:1998), το οποίο μεταφέρθηκε και στην μεγάλη οθόνη αποτελεί την αυτοβιογραφία της περιβόητης, γυναίκας – σύμβολο, Γουόρις Ντίρι. Ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα γεννά μέσα σας η προσωπική της ιστορία; Αρχικά, μου είναι αδιανόητο να σκεφτώ τον πόνο (σωματικό και ψυχικό) που έχει υποστεί αυτό το κορίτσι -και κάθε κορίτσι- σε αυτή την τρυφερή ηλικία, ειλικρινά με γεμίζει θυμό και απέχθεια αυτή η ωμή και αποτρόπαια πράξη. Το γεγονός ότι μπαίνουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές εξαιτίας κάποιων παρωχημένων αντιλήψεων ,μου επιβεβαιώνει δυστυχώς συνεχώς μέσα μου, πόσο περιθώριο υπάρχει ακόμα για την εξέλιξη των κοινωνιών, ώστε να αποκτήσουν το στοιχειώδη και αυτονόητο σεβασμό στο γεγονός ότι δεν υπάρχει δικαίωμα παρέμβασης στο σώμα κανενός. Ωστόσο μου γεννιέται ένα έντονο αίσθημα θαυμασμού για τη δύναμη που βρίσκει η Γουόρις Ντίρι να σταθεί απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση και να παλέψει για τα δικαιώματα των γυναικών ώστε να εκλείψουν αυτά τα βάναυσα τελετουργικά.
• Με ποιο έργο συμμετέχετε στην εικαστική έκθεση: «Το ΛΟΥΛΟΥΔΙ της ΕΡΗΜΟΥ». Ποιο το περιεχόμενο και ο συμβολισμός του; Στην έκθεση συμμετέχω με το έργο “ENOUGH.” Στο οποίο απεικονίζεται το προφίλ μίας γυναίκας να φωνάζει αγανακτισμένη, με δύναμη και αποφασιστικότητα. Φαίνεται από το μάτι της γυναίκας να κυλά ένα κόκκινο δάκρυ, σταγόνα αίματος, με το οποίο θέλω να δηλώσω τον πόνο που έχει αισθανθεί σε όλα τα επίπεδα. Επίσης ήθελα να αποτελεί και ένα σύμβολο σύνδεσης-ένωσης και διαχωρισμού ταυτόχρονα πάνω στο πρόσωπο της γυναίκας. Ως σύμβολο σύνδεσης – ένωσης με την έννοια ότι ενώνει δυο μισά προφίλ γυναικών με διαφορετική φυλετική καταγωγή, τα οποία υφίστανται την ίδια βία, πονούν και βιώνουν μία σκληρή πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους. ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ ΒΙΑ. Ως σημείο διαχωρισμού, ήθελα να έχω μια χρονική αναφορά ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον που να δηλώνεται πάνω στο πρόσωπο της γυναίκας εκτός από τη φορά με την οποία είναι τοποθετημένο το πρόσωπο, κοιτώντας και φωνάζοντας προς αριστερά, το παρελθόν της δηλαδή, το οποίο έχει μόνο πόνο, πληγές και συναισθηματικό κενό. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω χρησιμοποιήσει μαύρο χρώμα στο αριστερό κομμάτι του πίνακα «κρύβοντας» μέσα του και βαθυκόκκινες πινελιές ώστε να δηλώσω τις πληγές που υπάρχουν και με δύναμη ουρλιάζει προς αυτές γιατί δεν θέλει να τις κουβαλάει πια.
• Καθημερινά ακούμε συνεχώς για περιστατικά βίας. Έμφυλη βία, ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το εκάστοτε συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές της; Εσείς έχετε υποστεί ποτέ κάποια μορφή βίας; Η συχνότητα των περιστατικών βίας τα οποία λαμβάνουν χώρα γύρω μας, πιστεύω πως δεν θα σταματήσει ποτέ να με εντυπωσιάζει, ούτε ως προς το πλήθος τους ούτε ως προς τη βιαιότητα τους. Ταυτόχρονα με προβληματίζει το πόσο δίπλα μας μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά και εμείς είτε να μην τα αντιλαμβανόμαστε είτε σε ορισμένες περιπτώσεις να εθελοτυφλούμε για τα συμβάντα, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη « δύναμή» στον εκάστοτε θύτη να συνεχίσει να ασκεί οποιαδήποτε μορφή βίας. Πιστεύω πως πρέπει ως μονάδες αλλά και ως κοινωνία να ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε καθαρά, το στόμα μας να φωνάξουμε, τα αυτιά μας να ακούσουμε, τα χέρια μας να αγκαλιάσουμε τα θύματα και κυρίως να ανοίξουμε ως άνθρωποι με σκοπό την αυτοβελτίωση μας ώστε να εξαλείψουμε την οποιαδήποτε μορφή βίας. Η κοινωνία όπως έχει διαμορφωθεί και η σιωπηλή αποδοχή τέτοιων περιστατικών με οδήγησαν στο να αντιληφθώ αργά πως έχω υποστεί βίας τα οποία ένιωθα πως η φωνή μου δεν μπορεί να εκφράσει.
• Έχετε συνεργαστεί ξανά με την Ιστορικό Τέχνης και Επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη; Ποιο το κίνητρο της συμμετοχής σας στην συγκεκριμένη έκθεση; Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με την κυρία Καλαϊτζάκη, καθώς τώρα ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της ζωγραφικής. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε μία εικαστική έκθεση και θεωρώ πολύ σημαντικό που με επέλεξε να συμμετάσχωκι εγώ με το έργο μου στη συγκεκριμένη έκθεση με το τόσο ηχηρό μήνυμα που θέλει να διαδώσει ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Σαφώς το θέμα ήταν βασικός παράγοντας της δήλωσης συμμετοχής μου, πιο σημαντικός όμως ήταν το πλούσιο βιογραφικό της κυρίας Καλαϊτζάκη, τόσο σε θέματα τέχνης όσο και άλλων σπουδών. Ο επαγγελματισμός και η αγάπη που δίνει σε αυτό που κάνει γίνονται άμεσα αντιληπτά από την εξαιρετική επικοινωνία που υπήρξε από την πρώτη στιγμή με τους συνεργάτες της. Εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες μελλοντικές συνεργασίες και την ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσε.
Bio: Ονομάζομαι Μανάκη Ζανέτα και είμαι γεννημένη το 1988.Σπούδασα στο οικονομικό τμήμα της γεωπονικής σχολής του Α.Π.Θ. Από πολύ μικρή ηλικία είχα εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη μου για τη ζωγραφική αλλά και γενικότερα την τάση μου να καταπιάνομαι και να δημιουργώ με τα πιο απλά και περίεργα (για κάποιους πολύ λογικά για εμένα) υλικά. Αποφάσισα στα 29 μου χρόνια να ασχοληθώ πιο εντατικά με τη ζωγραφική πηγαίνοντας στο ιδιωτικό καλλιτεχνικό εργαστήρι Κάρλας. Εκεί συνάντησα την υπέροχη δασκάλα μου Χηνιτίδου Έλενα που με την καθοδήγηση της ανακάλυψα τον κόσμο του ρεαλισμού και όχι μόνο.
Αγαπώ τη ζωγραφική γιατί για εμένα είναι ζωντάνια. Τη νοιώθω βαθιά από μέσα μου να αναβλύζει σαν πηγή από συναισθήματα και εικόνες που περιμένουν να αποτυπωθούν πάνω στο λευκό καμβά με τον πιο ειλικρινή τρόπο. Λατρεύω την εκφραστικότητα του σώματος και ιδιαίτερα των χεριών, καθώς πιστεύω πως μιλούν πιο ξεκάθαρα και από τις λέξεις πολλές φορές. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε μια ομαδική εικαστική έκθεση. Η πρώτη ήταν με το καλλιτεχνικό εργαστήρι Κάρλας στον πολυχώρο ‘’REMEZZO’’
1 – 14 Σεπτεμβρίου 2022
Βιογραφικό: Η Νικολένα Καλαϊτζάκη είναι Ιστορικός & Κριτικός της Τέχνης, Επιμελήτρια Εκθέσεων, ΜΑ Δημοσιογράφος & MSc Παιδαγωγός. https://nikolenakalaitzaki.wordpress.com [email protected]
Σπούδασε “Ιστορία & Αρχαιολογία” στην Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στην “Αρχαιολογία & Ιστορία της Τέχνης”. Στη συνέχεια, έλαβε εξειδικευμένες επιμορφώσεις: στην “Πολιτιστική Επιχειρηματικότητα”, την “Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων” (ΕΚΠΑ) και στο «Art-Therapy / Θεραπεία μέσω της Τέχνης» (Πανεπιστήμιο Αιγαίου). Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών “Σύγχρονες Δημοσιογραφικές Σπουδές” του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, όπου υπήρξε υπότροφος Αριστείας καθόλη τη διάρκεια των σπουδών της. Σήμερα, συνεχίζει με έναν δεύτερο κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών στην “Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση”. Από τα 20 της χρόνια, μέχρι και σήμερα, έχει διακριθεί για την πλούσια δράση της στο πεδίο της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής σκηνής αναπτύσσοντας συνεργασίες με καλλιτέχνες ήδη καταξιωμένους, αλλά και νεότερους, αποφοίτους των Σχολών Καλών Τεχνών της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει εργαστεί ως επιμελήτρια εκθέσεων σε σημαντικούς πολιτισμικούς φορείς, μουσεία, οργανισμούς και φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης της χώρας (ενδεικτικά: Μουσείο Μπενάκη, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Κέντρο Έρευνας – Μουσείο Τσιτσάνη, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αλίμου, Δημοτική Πινακοθήκη Αμαρουσίου, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κέντρο Τέχνης Καστέλας, Φεστιβάλ Δρόμοι Πολιτισμού Αργολίδας, Athens Biennale, Art-Athina, Art-Thessaloniki κ.ά.), ενώ έχει επιμεληθεί πλήθος εκθέσεων σε γνωστές γκαλερί της Αθήνας, και της χώρας, ευρύτερα. Το 2021 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης Trento Art Festival. Έχει συνεργαστεί με την εφημερίδα “Τα Νέα της Τέχνης’”, το “Art22”, και με άλλα περιοδικά Τέχνης, ενώ διατηρεί την δική της προσωπική στήλη με τίτλο: “Εικαστικό Ημερολόγιο” στο ηλεκτρονικό περιοδικό Τέχνης “Pause”.
Έχει διοργανώσει επιστημονικές ημερίδες και συμπόσια, και ως ομιλήτρια, έχει, μεταξύ άλλων, πραγματοποιήσει τις διαλέξεις:
«Τέχνη & Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Η περιπτωσιολογική μελέτη της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής σκηνής υπό το πρίσμα του νέου, ψηφιακού ορίζοντα», Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας, 2020), “Τέχνη & Social Media: Σχέση Αγάπης ή Μίσους;” (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2018), “From the modernist museums to the post – modern museums of the 21st century” (Youth in Action Project of the European Union, Corinth, 2013). Έχει διατελέσει εκλεγμένο μέλος του συλλόγου “Φίλοι του Αρχαιολογικού Μουσείου, Αρχαιολογικών Χώρων και Μνημείων Πειραιά”, ενώ από το 2019, είναι μέλος της AICA Ελλάδος (Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης).
Πηλίου 5, Πλατεία Κολιάτσου
https://myartist.gr
polismagazino.gr
