«Το παραμύθι που διαλέγω είναι το «Το δέντρο που είχε φτερά», γιατί πάντα μου αρέσει να ονειρεύομαι δέντρα που πετάνε»
Συμμετέχετε με την Επίμονη Τέχνη στο Limerick, το οποίο αναφέρεται στα χρόνια της αθωότητας. Απ’ όσο γνωρίζουμε στα εγκαίνια υπήρξε γενικώς μεγάλο ενδιαφέρον. Θα θέλατε να μας “μεταφέρετε” τα συναισθήματά σας; Ποια η αντίδραση του κοινού στο πρότζεκτ και ιδιαίτερα στο δικό σας έργο;
Το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο πρότζεκτ και οι εντυπώσεις τους ήταν πολύ θετικές. Πολλοί, βρήκαν μέσα στα έργα μας ένα κομμάτι της δικής τους παιδικής ηλικίας και ταυτίστηκαν με αυτό. Πέρα από τη θεματική των έργων, τα Λίμερικ που ήταν διάσπαρτα στην έκθεση, οι σακούλες με τις καραμέλες, τα χρωματιστά φωτάκια, το αρκουδάκι, το μεγάλο κόκκινο κορδόνι που διέσχιζε τον χώρο ξεκινώντας κάτω από τα κόκκινα σκοινιά του δικού μου έργου, οδηγούσαν σε πιο βαθιά επίπεδα του εαυτού, όχι μόνο της ατομικής, αλλά και της συλλογικής μνήμης.
Κατά τη διάρκεια του πρότζεκτ “ταξιδέψατε” σε παιδικές μνήμες; Μιλήστε μας για κάποια από αυτες…
Δημιουργώντας αυτό το δέντρο/κοράλι της μνήμης που θρέφεται από το συνονθύλευμα χρωμάτων πάνω στον καμβά, που για μένα αντιπροσωπεύουν τα χρώματα της φαντασίας και της δημιουργίας, συνδέθηκα κι εγώ με τη μνήμη της ελεύθερης παιδικής έκφρασης. Μικροί, χρειαζόμασταν τα ελάχιστα για να κάνουμε τέχνη, μεγαλουργούσαμε με τα πιο ευτελή υλικά. Γι’ αυτόν τον λόγο, χρησιμοποίησα σαν υλικό, ένα παλιό κόκκινο παιδικό παντελόνι της κόρης μου, με το οποίο έντυσα τα κλαδιά.
Τι είναι αυτό που επιτρέπετε να σας λεει το εσωτερικό σας παιδί;
Το αφήνω να μου υπενθυμίζει πως τα κόκκινα σκοινιά μου μπορούν να ανεμίζουν ελεύθερα στις διαστάσεις του χωροχρόνου, συλλέγοντας εμπειρίες και γνώσεις, Μου ψιθυρίζει ακόμα, πως το δέντρο μου μπορεί να πετάξει όπου θελήσει, καθώς οι ρίζες του ακουμπούν στο χρώμα κι όχι στο χώμα, δεν περιορίζονται από κάποια γη που τις κρατά.
Υπάρχει αγαπημένο παραμύθι για εσας; Τι θεωρείτε ότι διδάσκει στην πραγματικότητα;
Το παραμύθι που διαλέγω είναι το «Το δέντρο που είχε φτερά», γιατί πάντα μου αρέσει να ονειρεύομαι δέντρα που πετάνε. Είναι ένα παραμύθι που επιτρέπει στα πουλιά να έχουν ρίζες και στα δέντρα φτερά, αρκεί να υπάρχει αγάπη.
Περιγράψτε αν θέλετε έναν σύγχρονο δικό σας ήρωα.
Για εμένα σύγχρονοι ήρωες είναι οι καλλιτέχνες που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες και δεν παρατούν την τέχνη τους αλλά προσπαθούν να κάνουν την καθημερινότητα των ανθρώπων γύρω τους, λίγο καλύτερη.
«Επιμένουμε» στην υπέροχη Βίλα Πετρίδη
Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την Τρίτη 26 Νοεμβρίου στις 20.00.
Α’ Δημοτική Κοινότητα Δήμος Θεσσαλονίκης
LIMERICK: Πέρασμα στα χρόνια της αθωότητας
ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ Επίμονη Τέχνη Epimoni Techni
Ίδρυση Έμπνευση Επιμέλεια: Χρύσα Μπαρζόκα
Εικαστικοί
ΜΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Manos Ioannidis
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΛΑΧΟΥ Κατερίνα Βλάχου
ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΜΠΙΤΖΑΝΗ Marilena Bitzani
ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΙΑΜΟΥΡΤΖΉ Ioanna Tsiamourtzi
ΝΤΊΝΑ ΜΠΑΚΑΝΙAΡΗ Dina Bakaniari – Andonoglou
ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ ΚΑΡΑΚΙΤΣΟΥ Μελπομένη Καρακίτσου
ΙΩΑΝΝΑ ΑΜΠΑΤΖΗ Joanna Ampatzi
ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΚΑΛΦΑ Glykeria Kalfa
ΣΥΝΗ ΒYΖΟΒΙΤΟΥ Syni Vizovitou
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΖΑΜΠΕΤΟΓΛΟΥ Anastasia Zampetoglou
ΑΡΗΣ ΜΠΟΤΤΑΣ Aris Bottas
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΤΤΑΣ Vasilis Bottas
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ Ιωάννης Αδαμόπουλος
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΑΤΙΝΙΩΤΗ Marianna Patinioti – Xristou
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓOΓΑΛΗΣ Κωσταντίνος Γόγαλης
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ Χρυσουλα Παυλιδου
ΕΙΡΉΝΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ Irini Lazaridou
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΟΥΧΑΡΑ Foteini Bouchara
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΑΝΔΡΕΟΥ Stauroula Andreou
ΚΕΛΛΥ ΚΟΝΤΖΑΜAΝΗ Kelly Kontzamani
ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΤΣΟΥ Δήμητρα Άτσου
ARAM TOROS Aram Toros
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΘΑΝΑΣIΟΥ Alexander Athanasiou
EVA JOULI Eva Juli
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΒΑΪ́ΤΣΗΣ Art Vaitsis
Α23 NECTAR Nectar Aze
DOROTHY PASZYNSKA Dorothy Paszyńska Karailia
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΡΟΥΚΗΣ Andronikos Trouk Σχολή Χορού Μαρίας Καραπαναγιώτη
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΡΟΥΚΗΣ Χρυσοστομος Τρουκης
ΔΡΥΑΔΕΣ ΕΝ ΠΛΩ Δρυάδες εν Πλω / Dryades En Plo
ΑΝΝΑ ΜΠΟΤΟΥ Anna Botou
KIRSIKKA SOUSTIEL
Kirsikka Soustiel
ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΡΖΟΚΑ Chris Barjoka
Θεματική ανάλογου ύφους και στυλ, η επαφή με την παιδική ηλικία που αποτελεί σημείο αναφοράς σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας
Η Βίλα Πετρίδη, ή αρχοντικό εκλεκτικισμού οδού Αναγεννήσεως, είναι διατηρητέα έπαυλη στη Θεσσαλονίκη. Χτίστηκε μεταξύ του 1900 και του 1910 στο δυτικό τμήμα της πόλης. Βρίσκεται στη συμβολή των οδών 26ης Οκτωβρίου, Αναγεννήσεως, Καζαντζάκη και Ταντάλου απέναντι από τα Δικαστήρια, όπου παλιά άρχιζε η παραθαλάσσια περιοχή του Κήπου των Πριγκήπων (Μπεχτσινάρι). Η ίδρυση του Κήπου των Πριγκήπων και η σύνδεση του αργότερα με το τραμ (τέρμα), έδωσε στην περιοχή σημαντικό χαρακτήρα με τη συγκέντρωση κόσμου, περιπατητών, καθώς και διαφόρων ορχηστρών που ψυχαγωγούσαν το κοινό.
Κρίθηκε διατηρητέο κτίριο το 1984 από το Υπουργείο Πολιτισμού, ως έργο τέχνης που χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας και περιήλθε στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Το 1995 με πρωτοβουλία του Δήμου ανατέθηκε η μελέτη αποκατάστασης. Οι εργασίες αποκατάστασης ξεκίνησαν το 2006. Ακολούθως συμπεριλήφθηκε και η ανάπλαση του περιβάλλοντα χώρου του νεοκλασικού κτιρίου και τελικά το έργο ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2013.[4] Το κτίριο είναι χώρος πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης όπου λαμβάνουν χώρα εκδηλώσεις των Δημητρίων και της Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.
Λίμερικ ονομάζεται ένα είδος ποίησης, με χαρακτηριστική, σύντομη, χιουμοριστική σύσταση μίας στροφής πέντε στίχων και ομοιοκαταληξία. Τα ποιήματα του είδους λίμερικ διηγούνται μια σύντομη ιστορία και καταλήγουν σε ένα ανέκδοτο.
Είναι αυτά που προσεγγίζουν το σουρεαλισμό και είναι πρωτοποριακά ως προς το ύφος. Πρόκειται για ποιήματα σατιρικά ή απλώς κωμικά, «χωρίς νόημα», στα οποία συνυπάρχει το λογικό με το παράλογο, το δυνατό με το αδύνατο, το πιθανό με το απίθανο. Φαίνεται ότι βασικό στόχο έχουν να καλλιεργήσουν τη φαντασία του παιδιού, να του εμπνεύσουν το χιούμορ και να το καθοδηγήσουν σε φαντασιακούς αρχικά και στη συνέχεια σε λογικούς/κριτικούς συνδυασμούς λέξεων.
Για τον Σεφέρη, τα λίμερικς με το πνεύμα του παραλόγου, του σαρκασμού, του κωμικοτραγικού που τα διακρίνει είναι μια συνειδητή αντίσταση στο ρεαλισμό, ένα αντίβαρο στο αδιέξοδο, στη σκληρότητα και στο παράλογο της πραγματικότητας του πολέμου.
Στην Ελλάδα, πρώτος που αποπειράθηκε να γράψει λίμερικ είναι ο Γιώργος Σεφέρης. Μάλιστα, πήγε να αποδώσει τον όρο στα ελληνικά με τη λέξη “ληρολόγημα“, συνδυάζοντας το όνομα του Λιρ με τη λέξη “λήρος”, που σημαίνει τρελή κουβέντα, ασυνάρτητα λόγια.
Ευχαριστούμε για την στήριξη:
Την πρόεδρο Annie Akrivaki & το
Α’ Δημοτική Κοινότητα Δημος Θεσσαλονικης
Όπως & τον πρόεδρο της Β’ Κοινότητας Θεσσαλονίκης Agapitos Samaras
Με την υποστήριξη των:
Παπασωτηρίου Ζαχαροπλαστείο
& Christos Papasotiriou
Κρασιά Ioannis Paroukas
Tempera Art Materials Ερμού 44
Χορηγοί επικοινωνίας
MusicSP Radio Diogenis Mariolas Mariolas Andreas Nikakis
polismagazino.gr
