Η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει πρίν καν γίνει κράτος και έτσι το σενάριο ότι η ναυμαχία του Ναυαρίνου έγινε ώστε οι δανειστές να μπορούν να διεκδικήσουν τα δάνεια που είχαν δώσει από ένα κράτος δεν φαντάζει και τόσο ουτοπικό αν και οι μεγάλες δυνάμεις ακόμη και σήμερα γνωρίζουν την εξαιρετική θέση στη γεωπολιτική σκακιέρα που έχει η χώρα μας, κάτι που φαίνεται ότι αμελούσαν και συνεχίζουν να αμελούν οι αυτόχθονες, κάτι που αποτελεί τον πιο καίριο παράγοντα διατήρησης της δομής του Ελληνικού κράτους.
Οι σχεδόν παράλληλες ιστορίες χρεοκοπίας από τον Τρικούπη το 1839, στον Βενιζέλο το 1932 μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα που μας οδήγησαν σε υπογραφή τριών μνημονίων είχαν ένα κοινό παρανομαστή τον λαϊκισμό. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε το 1839 από τις πολιτικές και τις επιλογές του Τρικούπη ο οποίος ήθελε υποδομές και εξυγίανση της γραφειοκρατίας αλλά από τον λαϊκισμό και τη ρητορεία του Δηλιγιάννη ο οποίος είχε κερδίσει την εξουσία εξαγγέλλοντας θέσεις εργασίας στο δημόσιο και το μάννα εξ ουρανού, στοιχεία ιδιαίτερα αγαπητά από μερίδα του λαού ακόμη και σήμερα.
Πώς μπορούν οι δήθεν εθνικόφρονες και θιασώτες του κοτζαμπασισμού να εξηγήσουν αυτή την ιστορική συνέχεια χωρίς να θίξουν αρνητικά γεγονότα της ιστορίας; Η απάντηση είναι προφανέστατη και είναι αρνητική ότι δηλαδή δεν θέλουν, όχι ότι δεν μπορούν αλλά δεν θέλουν και αυτό που δεν θέλουν με τίποτα είναι η ιστορική ειλικρίνεια.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα έλλειψης της στοιχειώδους γνώσης της ιστορίας καθώς και της έρευνας αυτής δεν είναι το μοναδικό.
Η Ελλάδα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις σε αρκετά αρνητικά γεγονότα όπως οι αυξήσεις των φόρων, η παραοικονομία, το ποσοστό του δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ, η υπερσυγκέντρωση πληθυσμού στα μεγάλα αστικά κέντρα, ο τρόπος δόμησης των μεγάλων αστικών κέντρων, η απογοήτευση των πολιτών για την κατεύθυνση των φόρων οι οποίοι μόνο ανταποδοτικοί για το σύνολο της κοινωνίας δεν δείχνουν να είναι. Στο προσκήνιο και πάλι έρχεται αυτή η απορία που έχουν κάποιοι «ειδικοί» ότι η σχεδόν πατροπαράδοτη προσφυγή στα ταμεία και τα «δάνεια» κρίνεται ανίκανη να δώσει λύσεις στα εθνικά προβλήματα τα οποία μένουν και επιμένουν.
Σε πολλές φάσεις της ιστορικής διαδρομής του ελληνικού έθνους -κράτους οι εκλογές και κάποιες πολιτικές αποφάσεις γινόταν κάτω πίεση που αφορούσε κυρίως σε οικονομική δυσπραγία παρόλη την όποια ενίσχυση σε οικονομικό επίπεδο είχε προηγηθεί από το εξωτερικό από ομοεθνούς και ετερόχθονες αλλά αυτή η οικονομική δυσπραγία ήταν αποτέλεσμα μίας κοινωνικό-πολιτικής αποσύνθεσης, καθημερινών εμφυλίων και περιθωριοποίησης της αριστείας.
Όπως πολλάκις είχα γράψει ένα από τα καλά της Δημοκρατίας, όπως μου είπε ένας φίλος, είναι ότι μέσα από την συναναστροφή σου με πολλούς πρέπει πάντα να ψάχνεις για τον άριστο. Ένα από τα άσχημα του λαϊκισμού είναι ότι αυτός που λαϊκίζει θέλει τους υπόλοιπους από ημιμαθείς ως απαίδευτους, ανίκανους δηλαδή να διακρίνουν τον άριστο άρα και εχθρούς της πραγματικής Δημοκρατίας.
Επειδή ο καιρός να πάμε στην κάλπη πλησιάζει είναι καλό να ψάξουμε ενδελεχώς αυτόν που θα ψηφίσουμε και τον οποίο θα νομιμοποιήσουμε δια της ψήφου μας να αποφασίζει για το μέλλον μας. Η ιστορία είναι αμείλικτη σχετικά με όσα έχουν διαδραματιστεί από πρόσωπα με αμφιλεγόμενες προθέσεις και αντίθετες με όσα υποστήριζαν αποφάσεις οπότε δεν πρέπει να πάμε στην κάλπη επιλέγοντας τη χαλαρή ψήφο ή ακόμη χειρότερα επιλέγοντας την αποχή.
Επειδή δεν δημιουργήθηκε μία επιτροπή που θα ελέγχει τα όσα δηλώνουν οι υποψήφιοι σε κάθε εκλογική μάχη σχετικά με τα προσόντα που αναφέρονται στα διαφημιστικά τους φυλλάδια και πραγματικά δεν ξέρω αν έχουν ουσία τα όσα ακούμε κατά καιρούς περί διαφάνειας και αλήθειας, θα πρέπει να κάνουμε μία πολλή καλή σάρωση πρίν ψηφίσουμε όχι μόνο με τα μάτια αλλά με το κέντρο οράσεως του εγκεφάλου μας.
Οφείλουμε στους εαυτούς μας αλλά και στις μελλοντικές γενιές να αναδείξουμε τους ανθρώπους, και όχι να τους καπηλευόμαστε, που εμπιστεύονται και θεωρούν ότι καλύτερα αποτελέσματα επιτυγχάνονται με τη διοίκηση και την υποκίνηση των άλλων με το παράδειγμα και όχι με την εξουσία και τον φόβο. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που σφετερίζονται τα πάντα για ιδία και συνήθως οικονομικά οφέλη αν δε, οι υπόλοιποι μείνουν αμέτοχοι και απαθείς τότε τα προβλήματα που αναδύονται και επηρεάζουν αρνητικά την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση στην κοινωνία θα οδηγήσουν σε μία κατάσταση δύσκολα ανατρέψιμη.
*Τραϊκούδης Χρήστος
Οικονομολόγος
MSc in politics & economics in Eastern & S.E Europe, UoM
